Het foutloze parcours van een koning op een wankele troon

10 jaar Koning Filip, de verjaardag werd zorgvuldig georkestreerd in de Franstalige media om de monarchie te loven en de kwaliteiten van deze vorst in de verf te zetten. Tegelijkertijd schreef de eerste minister een open brief aan de Belgen waarin hij het gekibbel betreurde ’tussen politici die de confrontatie verkiezen boven samenwerking’. Dat klinkt als een vreselijke zwaktebekentenis van Alexander De Croo, die ervan droomde de Belgen een belastinghervorming te kunnen aanbieden ter gelegenheid van de Nationale Feestdag, nadat hij erin geslaagd was een akkoord te bereiken over de pensioenen.

Met zijn partij die momenteel 9,3% scoort in de peilingen, bevindt de premier zich in een dip, en dat een jaar voor de volgende parlements- en regionale verkiezingen. En terwijl ‘monarchie experten’ in koor de ‘foutloze staat van dienst’ van Koning Filip benadrukken, is het voortbestaan van het koninkrijk op  termijn verre van zeker, dankzij de twee grootste pro-onafhankelijkheidspartijen in Vlaanderen, die daags na 9 juni 2024 wel eens een absolute meerderheid in het Vlaams Parlement zouden kunnen hebben.

De liberale familie

Het mislukken van de belastinghervorming heeft ook de breuk blootgelegd binnen de ‘liberale familie’ die Georges-Louis Bouchez graag herenigd zou zien. Want het was de MR, en de MR alleen, die het project deed mislukken. Net zoals het Alexander De Croo was, en hij alleen, die Open Vld ertoe aanzette zich terug te trekken uit de regering Leterme in 2010, waardoor België in de langste politieke crisis uit zijn geschiedenis belandde: 541 dagen zonder een volwaardige regering.

Alexander De Croo speelde een grote rol in het ‘gekibbel’ dat hij nu aan de kaak stelt. PS vice-premier Laurette Onkelinx zag het destijds als ‘een zeer gevaarlijk politiek spel voor België en zijn burgers’. Dat brengt ons terug bij het gevaar van de particratie waar generaal de Gaulle zo vaak over sprak.

Verlamd door particratie

Wijlen François Perin maakte in 1960 naam met zijn essay ‘La Démocratie enrayée’, Een democratie verlamd door de onrechtmatige inmenging van de partijen. ‘Zodra de regering is gevormd, mogen de partijen, voor de duur van de zittingsperiode, het bestaan ervan niet langer aan hun genade kunnen onderwerpen. Regeringen moeten daarom onafhankelijker zijn van partijen dan ze nu zijn. Wij geloven dat dit essentieel is.’

Maar François Perin werd niet gehoord. Dat, samen met het Vlaams nationalisme en de verlammende rol van de vakbonden, bracht hem ertoe op 26 maart 1980 op spectaculaire wijze ontslag te nemen uit de Senaat: ‘België is overgeleverd aan de genade van een bekrompen, vaak sektarische, partijdige, partijdige particratie, weinig loyaal aan een gegeven woord en een handtekening, maar heel gretig in het ondergraven van de staat door ellebogenwerk, gezagsondermijning en publieke minachting.’

De opmerking is voor elke partij van toepassing. Wat ook Albert Camus opmerkte in Frankrijk: ‘De hedendaagse politieke maatschappij is een machine om mensen wanhopig te maken‘.

Vlaamse natie

Maar om terug te komen op de koning: zal hij volgend jaar nog steeds de leden van een nieuwe federale regering kunnen beëdigen? Eén ding is zeker: er wordt eindelijk een Vlaamse natie gesmeed die wil uitgroeien tot een volwaardige staat.
Laten we niet vergeten wat voormalig cd&v-premier Yves Leterme in 2006 zei tegen de Franse krant Libération: ‘De noodzaak van een federale regering komt op de tweede plaats na de belangen van Vlaanderen’.