Het grote debacle van de ecologisten

Een paar weken voor de verkiezingen van mei, rekende men de ecologisten overal te lande 16 of 18 procent voor, en werd Kristof Calvo als toekomstig eerste minister aangediend.
Twee maand later is het een compleet debacle.

De Vlaamse ecologisten eindigden op 9,8%, zijnde een schijntje meer dan hun score van 2014, en dat ondanks een nooit eerder vertoonde mediahype rond hun thema’s, met duizenden kinderen die ‘voor het klimaat’ de straat opgingen, als deel van de leerplicht.
Zodra de resultaten bekend werden, raakte Kristof – Ik ga Jambon opeten – Calvo in een dipje en verdween hij bij de media totaal van de radarschermen (De Morgen, 7 juli).

Even door de zure bio-appel bijten

De Waalse ecologisten, die zich objectief gesproken aan de uiterste linkerkant van het politieke spectrum ophouden, kwamen 5% lager uit dan wat de peilingen hen hadden toegedicht, en vervolgens mislukte hun poging om in Wallonië een coalitie met de PTB of met cdH op de been te brengen. Dit verplichtte hen tot een bijrolletje in een coalitie met de verfoeide MR, waar ze overbodig zijn, en dat enkel ter wille van de PS terwijl een flink deel van de socialistische verkozenen gruwt van de ecologische krimp-ideologie. Men zal nodig moeten kiezen tussen de ontwikkeling van de Waalse luchthavens en de afbouw van Écolo.

Dat alles na hun poging om, met behulp van retorische hoogstandjes – een beroep op een ‘middenveld’, te weten ultra-ecologische en met publiek geld gesubsidieerde verenigingen – een coalitie te vormen zonder parlementaire meerderheid, wat vragen doet rijzen over de democratische ingesteldheid in de kern van die partij.

Blij met een dode mus of twee?

Akkoord, de ecologisten krijgen voet in de Brusselse regering, zij het ten koste van het uithangen van de vuile was door de charmante Zakia Khattabi en haar tegenstanders binnen de eigen partij, en haar ontslag als covoorzitter.
De francofone ecologisten die weigeren met de N-VA in eenzelfde kamer te zitten (echt en waar!) zullen geen deel uitmaken van de federale regering, evenmin als men de Vlaamse ecologisten nodig zou hebben voor de meerderheid in Vlaanderen.

Last but not least, de onverzettelijkheid van Zakia Khattabi – die waarlijk problemen lijkt te hebben met tegenspraak – gaat de weg op van een openlijke breuk met de zusterpartij Groen. Groen kan zich niet de luxe permitteren de N-VA te behandelen als een partij van nazi’s – men zal zich van de jonge écolo’s de onbetamelijke karikatuur van Theo Francken herinneren – aangezien zij in nogal wat lokale besturen samenzitten.

Spijtige familieruzie op komst

‘De ecologisten mogen bij hoog en laag beweren dat het zorgvuldig gecultiveerde beeld van de één en ondeelbare groene familie nog niet gebroken is, er zitten wel flink wat krassen op,’ constateerde Ann Van Den Broek in De Morgen van 30 juli [terugvertaald uit het Frans, ik bezit niet de oorspronkelijke tekst]. Tot zover wat betreft de solidariteit die de ecologisten zo dierbaar is.
Twee maanden na de verkiezingen doet het debacle van de ecologisten – ze waanden zich al de ‘eerste politieke familie van het land’ en zijn nu de voorlaatste – pijn aan de ogen.

vertaling Marc Vanfraechem