Het politieke rommeltje in België

Politici zien met lede ogen hoe de kloof tussen hen en de burger dieper wordt, maar zijn niet zijzelf als eersten daarvoor verantwoordelijk? Ze zitten samen in een coalitie maar vliegen elkaar wel voortdurend in het haar en geven een zielige indruk met hun manier van besturen.
‘Als ik de zaken op een eenvoudige manier wilde aanpakken, dan was ik wel ambtenaar geworden,’ liet MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez pas nog weten.

Maar wat pakt hij dan wel aan? vraagt de gewone burger zich af. Waar ligt zijn echte verantwoordelijkheid? Is hij voor het draaiende houden van de samenleving nuttiger dan ambtenaren in openbare dienst die vaak in moeilijke omstandigheden moeten werken (denken we maar aan onderwijs en zorg), en dat voor een salaris dat hoogstens een zesde van het zijne bedraagt?
In elk geval mag men de vraag stellen of het normaal is dat een partijvoorzitter, in een land dat 11 miljoen inwoners telt, evenveel verdient als de Duitse Bondskanselierster? Tussen die twee is er toch geen vergelijking als het aankomt op het nemen van verantwoordelijkheden?

De grootste partij binnen Vivaldi

PS-voorzitter Paul Magnette was er direct bij om te zeggen: ‘Deze agressie tegen de ambtenaren is symptomatisch, het zijn de laatste opwellingen van de neoliberale roes.’ Maar diezelfde Paul Magnette aarzelde niet om ‘voor 200% zijn steun toe te zeggen’ aan de nationale staking van 29 maart, een staking die duidelijk gericht is tegen de Vivaldicoalitie waarbinnen de PS een sterke schakel is.
Brengen we ook het hevige gevecht in herinnering dat Paul Magnette leverde, toen nog als minister-president, tegen de Ceta* waarmee hij zich toen internationaal naam wist te maken.
Het laat geen twijfel dat hij een gelijkaardige houding zal aannemen tegen het vrijhandelsverdrag tussen Mercosur** en de EU. Magnette hoeft hiervoor maar in het spoor te lopen van zijn collega Jean-Marc Nollet van Écolo, die de toon al gezet heeft.

Om kort te gaan: tussen de Vivaldipartners en binnen de Waalse regering mogen we alweer flinke schermutselingen verwachten.
Maar ongetwijfeld zal men de degens ook kruisen eens men het economische relanceplan aanpakt, en de te leveren  inspanningen om het budgettaire gat te dichten dat de pandemie geslagen heeft.
Paul Magnette: ‘Nooit zal ik mijn houding op de PTB afstemmen.’ Maar hij beseft wel wat voor een ernstige bedreiging die ‘leninisten’ voor zijn partij zijn. Hij is dus niet van plan de armen te laten zakken. Vandaar: aanvallen op het onverantwoordelijke patronaat, belasting op kapitaal en meerwaarden. Alvast op dat terrein zullen de liberalen hem geen vrije teugel geven.

Familietwisten

De liberalen. Bij de regeringsonderhandelingen benadrukte de MR-voorzitter voortdurend ‘de eenheid van de liberale familie’. Hand in hand met Egbert Lachaert! Maar die hechte band vertoont flinke barsten, als we Alexander De Croo de mouwen zien opsloven tegen de ‘frondeurs’*** van de MR. Die protesteren tegen de hardheid van de sanitaire maatregelen onder het motto: ‘als de zelfstandigen knock-out gaan, dan de partij evengoed’.

Ook binnen de MR staan de clans oog in oog. Olivier Mouton van ‘Le Vif’ heeft het over de ‘verbazende alliantie Bouchez-Ducarme, tegen Wilmès.’ Verbazend inderdaad als we terugdenken aan de grondige meningsverschillen tussen die twee mannen toen het tussen hen ging over het voorzitterschap van de MR.
Bij de humanisten en de christendemocraten is het al evenmin koek en ei. De CDH is naar de oppositie verwezen en haalt het grof geschut boven tegen de manier waarop Vivaldi, met daarin de CD&V, de pandemie aanpakt. De bewoordingen van hun fractieleidster Catherine Fonck klinken ongemeen hard.

Kortom: gerommel overal, en de burger kan zich daar minder en minder in vinden. Je hoefde ook geen groot licht te zijn om te begrijpen dat een coalitie van zeven partijen, de ene al verschillender van de andere, de kiemen van een crisis in zich moest dragen.

En nu een staatshervorming!

Bij Vivaldi staat tegen 2024 ook een zevende staatshervorming op het programma. De Franstaligen zijn meer en meer gewonnen voor een België met vier gewesten. Dat valt in Vlaanderen slecht in de smaak, want het heeft altijd al een grondige afkeer gehad van ‘Brussel als volwaardig gewest’.

In het noorden wil men al van in de jonge jaren negentig duidelijk een confederalisme met zijn tweeën, Vlaanderen en Wallonië die samen Brussel besturen. Voor Bart De Wever moet elke Brusselaar, ongeacht zijn taal of afkomst, kiezen tussen het Vlaamse en het Waalse aanbod wat betreft de persoonsgebonden materies: personenbelasting, gezondheidszorg, immigratie en integratie enzovoort. Hoorden we niet onlangs Annelies Verlinden van Binnenlandse Zaken gewag maken van een model ‘2+2’, te begrijpen als twee deelstaten (Vlaanderen en Wallonië), en twee deelgebieden (Brussel en Oost-België)?

Ook hier liggen nog mooie schermutselingen in het verschiet, eens men er echt de tanden zal inzetten. Georges-Louis Bouchez vindt het vanzelfsprekend dat België nog een toekomst heeft. Mag men, in het licht van het voorgaande, niet redelijkerwijs enige twijfel koesteren?

________

* Het handelsverdrag tussen de EU zelf, de lidstaten van de EU, en Canada.
** Spaans: Mercado Común del Sur; Portugees: Mercado Comum do Sul. De ‘Zuidelijke Gemeenschappelijke Markt’ is een douane-unie tussen Brazilië, Argentinië, Uruguay, Paraguay en Venezuela.
*** La Fronde (slinger, katapult) was de XVIIde-eeuwse opstand tegen de belastingen van kardinaal Mazarin, en tegen de koning.

vertaling Marc Vanfraechem