‘Hij had geen optie, hij was broke’

Groot is de verontwaardiging, politici vallen over elkaar heen om hun afkeur te uiten voor rapper Soufiane Eddyani die het nodig vond zijn maat Moreno, alias Bilal Azzouzi ( in de media enkel als Bilal A. aangeduid), een hart onder de riem te steken in zijn nieuwste nummer ‘Amigo’. Moreno kreeg in 2016 zes jaar cel aan zijn broek, omdat hij een vijftienjarig meisje in de prostitutie had gedwongen. Het was Zuhal Demir die de kat de bel aanbond en de steunbetuiging van Soufiane als ziekelijk kwalificeerde. Soufiane Eddyani is namelijk tevens een Ketnet-icoon, de jeugdzender van de publieke omroep dus. Moet die iemand promoten die dat soort boodschappen verspreidt?

Na de verontwaardiging is het tijd voor wat nuchtere analyse, en het stellen van vervelende vragen. Het zijn met name bijna uitsluitend allochtone jongeren die dat soort pooierschap met kwetsbare minderjarigen beoefenen. Waarom? En wat zegt dat over de groezelige subcultuur waarin dat rappersgenre floreert? Toevallig werd verleden week ook ene Ilyasse C. (volledige naam nergens in de media te vinden) uit Willebroek tot vijf jaar cel veroordeeld omdat hij een heus bordeel met minderjarige meisjes had opgezet. Het moet zijn dat, naast de drugshandel, ook deze vorm van slavinnenhandel in het Belgisch-Marokkaanse milieu populair is. En daar hangen misschien ook wel wat culturele premissen aan vast, zeg maar een wereldbeeld waarin dat soort economie goed wortel schiet.

Schotelantennecultuur

Instagram

De link tussen criminaliteit en allochtone achtergrond is door onderzoekers als Marion Van San uitgevlooid: de oververtegenwoordiging van Marokkanen is verklaarbaar vanuit de machocultuur van moslims, gecombineerd met een hang naar westerse blingbling en statussymbolen (tot en met de onvermijdelijke zwarte BMW), én het afwijzen van onze arbeidsethiek, het idee dat je kan groeien in deze samenleving door er iets voor te doen. Om te beginnen een diploma halen bijvoorbeeld. Dus is de criminaliteit de aangewezen binnenweg om succes en aanzien te verwerven. Temeer omdat de seculiere rechtstaat toch maar gezien wordt als een decadent-westers fenomeen dat om religieuze redenen afgewezen wordt.

Het feit of die illegale entrepreneurs belijdende moslims zijn of niet, doet weinig ter zake: het gaat om de culturele rugzak die van huis uit wordt meegenomen, de schotelantennecultuur die zich van onze samenleving afkeert, en het ingewortelde misprijzen voor wat wij als Verlichtingswaarden zien. Een samenleving die je niet aanvaardt, daar hoef je ook de morele normen niet van te respecteren. Het fenomeen van de tienerpooier voegt aan deze cocktail nog iets toe, wat het helemaal af maakt: een diepgewortelde misogynie, een vrouwenhaat die uiteraard ook islamgerelateerd is, maar vermengd met een raar soort victim blaming (‘alle westerse meisjes zijn hoeren’) waar Ann Moella al op wees. Extreem seksisme dat, o, toeval, ook een vast ingrediënt is van de rappersliteratuur.

De tienerpooier lijkt dus de ultieme belichaming van een hele set ‘waarden’ en normen die ons effectief als ziekelijk en pervers voorkomen, maar die voor de persoon in kwestie perfect passen in zijn wereldbeeld. En daar bewijst het rappersmilieu hand- en spandiensten, zoals uit de lofzang van Soufiane Eddyani mag blijken. Maar we vergeten dan nog één ding, en dat maakt het hoog hypocriet gehalte van de actuele verontwaardiging uit: het ontbrekend normbesef hangt samen met een hardnekkig gecultiveerde slachtoffercultuur. Door de media én de politiek-correcte mainstream-ideologie.

Victimisme

Dalilla Hermans

Onder deze noemer behandelde ik in een eerdere bijdrage al de door links gevoede klaagcultuur van allochtonen, waarbij kansarmoede het excuus is voor om het even wat. Als jongeren met een allochtone afkomst in de criminaliteit gaan, dan is dat eigenlijk omdat ze niet anders konden. Dat staat ook letterlijk in de tekst waarmee Soufiane Eddyani zijn collega uit de wind zet: ‘Hij had geen optie, hij was broke’ – Op de plank was er geen brood’. Als je dus blut bent, zet dan gewoon een bordeel op met minderjarige meisjes die op de dool zijn. En als je tegen de lamp loopt bewijst dat alleen dat het systeem niet deugt (‘Hij is gepakt door het systeem’) Geef toe: met dit soort levensfilosofie kom je een heel eind weg.

De uitgesproken klaagtoon waarin de Amigo-clip baadt, bevat dan ook een bijzondere boodschap: in feite is het onze schuld dat deze jongen op het verkeerde pad ging en achter de tralies is beland. Dat blijkt ook uit de ghetto-achtige setting, gemixt met geënsceneerde beelden van iemand die als gevangene vertimmerd is, wat grappig genoeg toch wel eerder in Marokko zal kunnen dan hier. Temeer daar ons berichten bereiken dat de heer Azzouzi/Moreno nauwelijks een dag in de gevangenis heeft vertoefd en onmiddellijk met een enkelband mocht rondlopen (een regime waaraan hij zich al evenmin hield).

Anderzijds is het volgens Bert Bultinck aangeboren racisme van de Vlaming de oorzaak van heel wat ellende. En dan komen we zo uit bij sterk door de media (en vooral de VRT) gepromote rolmodellen als DS-columniste Dalilla Hermans, die ons elke dag komt duidelijk maken hoe diep het racisme in de Vlaming wel zit ingebakken, en hoe groot onze schuld wel is, mede door het koloniaal verleden (!) dat het collectief onderbewuste nog steeds zou domineren. Via deze hakketak-redenering komen we dus tot de volgende slotsom: allochtonen gaan in de criminaliteit door ònze racistische geaardheid, en als ze bestraft worden is dat een nieuw bewijs van xenofobie. Twee keer prijs, twee keer onrecht.

Dat zegt mevrouw Hermans niet met zoveel woorden, maar het is de extreme consequentie van het soort victimisme dat de schuld altijd weer bij de anderen, de samenleving en ‘het systeem’ legt. Haar full-time-slachtofferschap, recent ook geëtalleerd in Klasse, gebaseerd op het idee dat haar huidskleur tot systematische discriminatie leidt, wordt natuurlijk tegengesproken door haar positie zelf van gekleurde vrouw met een mening die werkelijk overal een forum krijgt. Toch legitimeert ze met die klaagcultuur de boodschap van Soufiane Eddyani, die zijn vriend-pooier onomwonden verdedigt tegenover de harteloze samenleving die hem dit aandoet: Bilal A, alias Moreno, is de ultieme gedupeerde in heel dit verhaal.

Daders worden slachtoffers, slachtoffers worden daders: de welbekende verwisseling is de clou van heel deze onwelriekende Amigo-kwestie. De cocktail van normvervaging, ordinaire luiheid, materialisme, macho-mentaliteit en seksisme levert het profiel op van een ondernemer in de seksindustrie die zich uitdrukkelijk richt op meisjes met een gestoord gezinsleven, een laag zelfbeeld en behoefte aan vastigheid en vriendschap, door de lover boy beloofd en ook waargemaakt onder de vorm van een soort slavernij. Dàt is de realiteit. Dat het fenomeen verbonden is met de Marokkaanse subcultuur kan een vervelende vaststelling zijn voor Hermans, Bultinck en C°, en eigenlijk heel de media-pococratie, maar is daarom niet minder frappant.

Natuurlijk volgden finaal de excuses: neen, Eddyani had dat allemaal zo niet bedoeld, hij wilde het pooierschap niet verdedigen, maar wil wel zijn vriend uit de gevangenis halen (#FreeMoreno). Dus ook nog eens fout begrepen: neen, we gaan het nooit leren, dju toch. Welgemeende verontschuldigingen aan Soufiane Eddyani, Bilal Azzouzi, en laat ineens ook die arme drommel van een Ilyasse C. maar vrij, de man zonder familienaam. Alleen een abonnement op De Standaard en een dagelijkse portie VRT kunnen de Vlaming eindelijk leren wat het verschil is tussen recht en onrecht, goed en kwaad.

Dit jaar fileert Johan Sanctorum kritisch de Vlaamse media in een nieuwe lezingtournee. Daarbij wordt ook zijn boek hierover gepresenteerd. Meer info: klikhier.