Hulpeloos

‘Ik ben hier kapot van, Harry’. Hij was de eerste persoon die ik sprak nadat ik hoogte kreeg van wat er aan de hand was in Brussel.

Zijn dochters waren ergens op weg in de hoofdstad. ‘Heb je al iets van hen gehoord?’, vroeg ik. ‘Ja. Ik heb al een sms ontvangen. Ze zijn veilig.’ Hij had ook al een telefoontje ontvangen van zijn bejaarde ouders die helemaal overstuur waren. Ze wonen in Brussel. ‘Dat doet iets met je wanneer je moeder huilend aan de telefoon hangt’. Ik begreep hem helemaal. Daar stonden we dan. Wat hulpeloos. ‘Welke gevolgen zal dit hebben?’, zuchtte ik. ‘Ik ben bang. Ik ben echt bang’, was zijn reactie. ‘Dat is wat ze willen. Ze zijn tegen ons allemaal!’, ik maakte een brede cirkelende armbeweging en wees naar de talloze pubers rondom ons heen die van hun kwartiertje pauze genoten. Ze waren duidelijk ook al op de hoogte. De moderne technologie is sterker dan een klassiek schoolverbod. ‘Het zijn vreselijke mensen! Het is verschrikkelijk!’ Mijn collega herhaalde het een paar keer.

De schoolbel maakte ons allemaal diets dat de orde van de dag ons opeiste. Ik schudde zijn hand. ‘Ik ben blij dat je dochters veilig zijn’, zegde ik. ‘Bedankt!’ Hij had tranen in zijn ogen. 

Hij, de gelovige moslim. Ik, de lichtgelovige christen. Twee mannen met een ander verleden. Twee vaders met dezelfde zorg: ‘Wat biedt de toekomst onze kinderen?’

22 maart, wat waren we hulpeloos.

Foto: (c) Reporters