‘Ik kan ze niet loslaten…’

Het Radio 1-programma ‘Nieuwe Feiten’ vroeg de huisanglofiel van Doorbraak Harry De Paepe om naar aanleiding van de brexit een afscheid aan Engeland te formuleren. Het werd uiteindelijk geen afscheidsbrief.

Het was ergens in de jaren 90. Ik kan me het exacte jaar niet meer herinneren, maar ik weet nog dat ik pukkels had en veel te snel vet wordend haar. M’n moeder zaliger had ingetekend voor een weekendje Engeland via de krant. Canterbury en Londen stonden op het programma en we zouden met de ferry de oversteek wagen. De boot was de Prins Filip en ik vond het allemaal bijzonder spannend.

Als kleine ukkepuk had Mary Poppins me in de jaren 80 betoverd met ‘supercallifragilisticexpialidocious’ en ik verslond Agatha Christie-verhalen. Door de tv-reeks waarin David Suchet Hercule Poirot speelde, liep ik hele dagen door: ‘Good lord!’ en By Jove!’ te declameren. Aan mijn slaapkamermuren hingen uit de Humo geknipte foto’s van Inspector Morse. En nu kon ik eindelijk naar het land waar ik over droomde en fantaseerde trekken.

De overtocht verliep nogal wild. Er was storm op zee en het schip wiegde heen en weer. Mijn moeder verdween al snel naar een van de toiletten en ik zag ze pas bij het aanmeren terug. Omdat ik geen zin had om de hele tijd te zitten luisteren naar onsmakelijke geluiden vanuit een damestoilet, besloot ik om op ontdekking te gaan. Uiteraard vroeg ik eerst toestemming en meende uit de vreemde geluiden te kunnen opmaken dat ze het wel oké vond.

Tijdens mijn tocht op de Prins Filip leerde ik het andere Engeland kennen. Het altijd veel te luide en dronken Engeland. De mannen riepen niet ‘Good heavens!’, maar ze zegden andere dingen, dingen die ik hier niet durf te herhalen. Ik leerde daar dat Engeland een is dat diep kan teleurstellen. En toch…

Terwijl ik snuisterde in één van de winkeltjes aan boord botste ik plots een kerel die me een sprankeltje hoop gaf. Hij droeg een deftig jasje en zijn vrouw was minstens even tweedy. ‘Shall I buy something for the children, dear?’ Zijn stem bracht me meteen naar de dorpjes waar ik over las en droomde. Naar Oxford en de tea and scones. Hij merkte dat ik hem aanstaarde. De grijzende man glimlachte. ‘Can I help you?’ Het was de eerste Engelsman die me ooit aansprak. Verlegen antwoordde ik: ‘No tank you.’

Vandaag ben ik een volwassen man en heb ik zelf kinderen. De puisten zijn weg en mijn haar ook. De Prins Filip vaart al lang niet meer uit en ook mijn moeder is een herinnering. Maar mijn jongensachtige verwondering over Engeland en de Engelsen ben ik niet kwijt. 

Laatst was ik in Manchester. Toen ik op een zeteltje van de stadstrein moe neerplofte, sprak een man die schuin tegenover me zat: ‘You look like you could do with a drink!’ Lachende gaf ik hem gelijk.

De Engelsen. Ze kunnen zo teleurstellen, maar ook zo hartverwarmend zijn. Laat iedereen maar de mond vol hebben over de brexit. 

Ik laat ze nooit los.

This sceptred isle. This eccentric little world.

Herbeluister hier de tekst voor Nieuwe Feiten (Radio 1).