Israel: 70 jaar jong

In staat van oorlog

Het Midden-Oosten roept bij velen automatisch beelden op van geweld, oorlog en terrorisme.

De oorlog in Syrië die sinds 2010 verantwoordelijk is voor meer dan 100 000 doden en miljoenen vluchtelingen. Het is een oorlog waar met de regelmaat van een klok door het Syrisch dictatoriaal regime gifgas wordt ingezet tegen zijn eigen bevolking. Dat regime wordt massaal gesteund door Iran en de terreurbeweging Hezbollah.

Vanzelfsprekend was dat arsenaal in de eerste plaats opgebouwd om tegen Israël te gebruiken. De Syrische en de Iraanse dictatuur hebben elkaar dus logischerwijze broederlijk gevonden met een doel voor ogen: Israël vernietigen.

Arabische Liga

De vernietiging van de Staat Israël, lees het uitmoorden van alle Joden, kenmerkt bij uitstek de politiek van het Arabisch leiderschap. 14 mei 1948, de dag waarop Ben Goerion de onafhankelijkheid van Israël uitriep, zal gedurende vele decennia het handelen van dat leiderschap ten aanzien van Israël bepalen. Egypte, Jordanië en Irak verklaren onmiddellijk de oorlog en laten hun legers naar Tel Aviv en Jeruzalem oprukken.

Ze worden verslagen door een klein Israëlisch leger dat onder meer wapens krijgt uit communistisch Tsjechoslowakije. Dat gebeurde op uitdrukkelijk bevel van Stalin die in Israël een bondgenoot zag tegen de pro-westerse Arabische regimes. Tijdens de onafhankelijkheidsoorlog verliest de prille natie 1% van haar bevolking, er vallen 6 000 doden.

De Arabische politiek werd officieel gegoten in de verklaring van Khartoem (Soedan) tijdens het topoverleg georganiseerd door de Arabische Liga in september 1967: geen erkenning, geen onderhandelingen, geen vrede.

Sadat

De eerste Arabische leider die deze taboes heeft doorbroken was de Egyptische president Sadat die op 19 november 1977 voet aan de grond zet in Israël. Daar spreekt hij het Israëlische parlement toe in Jeruzalem en sloot samen met de Israëlische premier Begin een vredesverdrag op 26 maart 1979. In uitvoering van het vredesverdrag heeft Israël de Sinaï (voor Israël strategisch belangrijk) aan Egypte teruggegeven en alle nederzettingen vernietigd. Helaas werd Sadat op 6 oktober 1981 door islamfundamentalisten vermoord.

Nadien werd een verdrag gesloten met Jordanië en op 13 september 1993 werd het Oslo-akkoord getekend tussen Israël en de PLO. Israël was vertegenwoordigd door eerste minister Rabin en minister van buitenlandse zaken Pers, de PLO was vertegenwoordigd door Arafat.

Een normaal land?

Ondanks oorlogen en aanslagen die het leven aan duizenden hebben gekost, heeft Israël zich ontwikkeld  tot dé start-up natie. De landbouw geldt als voorbeeld voor de landen die kampen met waterschaarste: Israëlische landbouwingenieurs worden met open armen ontvangen in Afrika. Jaarlijks komen duizenden mensen van over de ganse wereld naar Tel Aviv om deel te nemen aan het ’Innovation Festival’.

Israël is sedert de eerste dag een parlementaire democratie, persvrijheid viert er hoogtij. Niemand, presidenten, eerste ministers,… blijft buiten schot. Een president werd zwaar veroordeeld wegens seksueel overschrijdend gedrag, een voormalig eerste minister werd tot een effectieve gevangenisstraf veroordeeld wegens corruptie. Kortom: een heel normaal land.

Ogenschijnlijk.

Het is ook het enige land ter wereld waarvan leden van de Verenigde Naties verklaren ermee in staat van oorlog te zijn. Daarenboven pleiten zij voor zijn vernietiging. Een actueel (school)voorbeeld is Iran. Daarvan verklaart het leiderschap, inzonderheid het religieus, iedere dag luidkeels dat ‘de Zionistische entiteit moet worden vernietigd’. Met andere woorden: alle Joden moeten worden uitgeroeid.

Uit ervaring weten de Joden tot wat een dergelijke retoriek kan leiden en dus neemt Israël alle maatregelen die nodig zijn om efficiënt het hoofd te bieden aan de rechtstreekse en onrechtstreekse agressie van dergelijke rabiate vijanden.

De erfenis van Ben Goerion

Ter gelegenheid van de voorlezing van de Onafhankelijkheidsverklaring stak Ben Goerion de vredeshand uit naar de Arabieren. Zijn gebaar werd door oorlog beantwoord. Tussen 1948 en 1967 waren de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever bestuurd respectievelijk door Egypte en Jordanië. Het gaat om dezelfde territoria die vandaag geclaimd worden door de Palestijnse autoriteit voor de oprichting van de Palestijnse staat.

Waarom werd dan geen Palestijnse staat gesticht tijdens voormelde periode? Simpel: Arabische leiders trokken zich niets aan van het lot van de Palestijnse Arabieren. Zij steunden en moedigden de focus op één doel aan: de vernietiging van Israël. De gevolgen van deze zelfmoordpolitiek zijn genoegzaam bekend.

Is er dan geen hoop op vrede? Vrede wordt steeds gesloten tussen (voormalige) vijanden op voorwaarde dat ze elkaar eerbiedigen als gelijkwaardige partners. Europa is het continent dat ‘uitmuntte’ als oorlogstoneel gedurende eeuwen met twee Wereldoorlogen als tragische dieptepunten. Precies omdat politici die de oorlog aan den lijve hadden ondervonden de beslissing hebben genomen samen een nieuwe toekomst op te bouwen. Wie weet nog wat de Ligne Maginot en de Siegfriedlinie hebben betekend? Wellicht weinig jongeren die kamperen op festivalweides. 

Benjamin Franklin schreef ooit: ‘There never was a good war or a bad peace’. Zonder hoop op vrede is het leven gewoon niet zo aangenaam.