Jambon en Di Rupo ook federaal?

Op het moment dat ik dit schrijf weet ik alleen dat er een Vlaams regeerakkoord is. Ik reken op een geprononceerd beleid van de Vlaamse regering, maar dat zal maar blijken in de komende dagen. We zullen wel zien. En schrijven.

Fuck de zijlijn!

In de journalistiek heb ik geleerd dat je op het moment dat alle konijnen zitten te wachten aan de lichtbak, je uitgerekend de andere kant moet opkijken. Alle regeringen zijn er nu, en het is geen toeval dat die regionale regeringen eerst zijn gemaakt. Zelfs met ‘gedwongen’ coalities, én in Vlaanderen én in Wallonië. Waar men overigens eerst iets anders heeft geprobeerd, maar dat is allemaal mislukt.

In Wallonië moést het immers PS-MR zijn. Liefst met Ecolo erbij, want minder linkse oppositie is goed voor de PS, en de MR zit met het rijk-linkse Ecolo erbij ook stukken makkelijker. En niet vergeten: groenen willen per se regeren. Jean-Marc Nollet was minister op zijn 29^ste, is al tien jaar minister geweest. Hij weet wat het is. Vijf jaar oppositie.. ça suffit. Ecolo heeft als grootste politieke familie in Brussel trouwens ook niet echt moeilijk gedaan. Het Brussels regeerakkoord is dieprood, met een lichtgroen sausje.

Zijn collega Calvo – geheel terzijde – zit overigens op dezelfde lijn: Fuck de zijlijn! Ik geef het u trouwens op een blaadje: als er geen federale paarsgroene regering komt, en dat lijkt mij zeer onwaarschijnlijk, doet Calvo de rit in de oppositie tot 2024 nooit uit. Dan kiest hij voor Mechelen.

Helaas, Zweeds II

In Vlaanderen idem dito: een gedwongen coalitie. Ook daar heeft men geprobeerd: met het Vlaams Belang, Bourgondisch, maar het moest Zweeds. Bart De Wever maakte daarover bij het begin van de onderhandelingen een kleine slip of the tongue: er was, zei hij bij VRT, ‘helaas’ geen andere mogelijkheid.

Regionaal beginnen heeft trouwens nog andere voordelen: het is in alle betekenissen makkelijker praten, tolken hoeven niet, maar vooral: er is geld. In Wallonië niet echt, maar men trekt zich dat daar niet aan. In Vlaanderen is er wel geld, veel geld. Maar laat ik op dat laatste nu niet ingaan; dat is voor later, als er een Vlaamse regering is.

En federaal?

Punt is dat nu heel snel zal blijken dat ‘de mensen’ ondanks alles niets begrijpen van de federale inertie, van het totale federale niets. We hebben nog altijd geen regering, want in hun hoofd is dat nog altijd, like it or not, dé regering.

Ze zien ook dat niemand dat kennelijk erg vindt. Ze herinneren zich vaag dat er twee informateurs zijn, maar wat die doen, als ze al iets doen, of die ergens mee bezig zijn, nobody knows.

Terwijl – daar ben ik heilig van overtuigd – ze wel vinden dat er iets moet gebeuren. Hoe of wat, ook dat is een nobody knows, alleen is dat eens te meer hun verantwoordelijkheid niet. Wel hun zorg. En straks ook hun boosheid.

Mochten er onder u zijn die nu denken: da’s toch goed, België is onbestuurbaar; dit is het moment voor das Endspiel, dan vergissen ze zich eindeloos. En het is een flamingant die het zegt. Ik weet dat het idee van de goede onbestuurbaarheid leeft, zelfs in het hoofd van mensen die ik zeer acht, onder meer omdat ze erg verstandig zijn. Het bewijst mijns inziens hooguit dat ook zij zich zwaar kunnen vergissen.

Afslanken

Mensen willen dat er nu een ernstig gesprek wordt gevoerd door de twee grootste partijen van het land (en het lijkt me logisch dat die hun regionale partners meebrengen, tenzij die dat uitdrukkelijk niet willen) om na te gaan hoe we hier uitkomen.

Ook al is dat – ik ben natuurlijk niet naïef – aartsmoeilijk. Effectief – om het met Peter De Roover te zeggen – niet om veel aandelen op in te zetten, maar toch moet dat. Het is mijn overtuiging dat de overgrote meerderheid van de Vlamingen dat wil. Ik denk – maar dat ken ik niet zo goed, en dus ben ik wat voorzichtiger – idem voor de Franstaligen.

De sleutels?

Er is er maar één. Vertrouwen. Gewoon omdat we weten dat we allemaal in slechte papieren zitten, Walen maar ook de Vlamingen, en alles moeten doen om daaruit te geraken. Uit primaire mensenliefde eigenlijk. Omdat we geen miserie willen. En dus beslissen om te besparen, heel veel, omdat het moet, en het kan ook. Aan de slag gaan, zoveel mogelijk, zo lang mogelijk. Dubbele winst bij elke job. Uit primaire mensenliefde moeten we ook ons staatsapparaat in al zijn geledingen fors afslanken, en alleen nog efficiëntie en resultaten vooropstellen.

Ondoenbaar? Ik denk dat niet. Ja, we denken noord-zuid over van alles helemaal anders. Maar waarom niet dat verschil respecteren, en dus kiezen voor vergaande autonomie-met-respect (en solidariteit)? Alweer in vertrouwen. Zonder kwetsende woorden. Én samenwerking waar dat kan. Ook daarvan ben ik overtuigd: het kan beter en meer.

We moeten dat minstens proberen. De inertie van vandaag zal ons anders bijzonder kwalijk worden genomen. En terecht!

Au travail! Aan de slag! Nu!

Moeilijk, ja, zeer zeker. Maar denk aan Willem van Oranje. ‘Point n’est besoin d’espérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer.‘

Voilà zie. Ik zeg het nu al in het Frans. As an act of good will.