Jihadisten zijn geen rechtsonderhorigen als anderen

Vrijdag 17 januari had de Franse advocaat Régis de Castelnau alweer een interessante beschouwing op REACnROLL. Hij neemt een gewaagd standpunt in, dat velen evenwel binnensmonds al beaamd zullen hebben. Mijn indruk is dat diegenen die hem wensen tegen te spreken best vroeg kunnen opstaan.

Ik heb de tekst niet eerst uitgeschreven, maar direct vertaald, soms wat parafraserend, en ook zijn er uitweidingen weggelaten. De lezer vindt de betreffende klankfragmenten hier, maar de volledige commentaar van Castelnau is te vinden bij deze link:

Les djihadistes français ne sont pas des justiciables comme les autres

De kwestie is delicaat. We leven in een rechtsstaat, in een democratie die ontegenzeglijk wordt aangevallen en zeer verdeeld is. En die staat zit met een zeer grote uitdaging, namelijk die moslimreligie van een groot aantal van onze landgenoten, met de moorddadige uitwassen die we vandaag kennen. We zouden onze principes en onze rechtsstaat willen vasthouden als leidraad en daarnaar handelen. Recht moet geschieden: het zijn overtredingen, delicten, misdaden enzovoort.

Falend apparaat

Het probleem is dat onze rechtsmiddelen – waaraan ik gehecht ben als aan mijn oogappel – dat die ongeschikt zijn voor de werkelijkheid van deze oorlog. Want een oorlog is het, een asymmetrische oorlog zo u wil, maar een oorlog, met mensen die wapens dragen, oorlogswapens, die moorddadig gedrag vertonen, als soldaten in dienst van een zaak, en die bovendien ons land zelf aanvallen. Anders gezegd, zij proberen het te destabiliseren, te verzwakken, pijn te doen. Tot nader order heet zoiets oorlog, en bij de meest driftigen is de uitgesproken doelstelling om in Frankrijk de oemma en het kalifaat te vestigen.

Ik denk dat sommigen niet graag zullen horen wat ik vertel, maar dan is er toch het CCIF met hun leider Marwan Muhammad destijds die zei: ‘Niemand kan ons de hoop ontnemen om de sharia in Frankrijk in te voeren, eens we in de meerderheid zijn.’* Bon, dat is een excellente manier om het vivre ensemble te bevorderen.

Er is een echte tegenstrijdigheid tussen onze juridische voorzieningen, die slaan op een gestabiliseerde, democratische samenleving – ook al is daar onrust en zijn er spanningen – en de agressie waar wij het voorwerp van zijn, want de voorzieningen en wapens waarover wij beschikken zijn niet berekend voor wat er op het spel staat.

Habeas corpus

Het probleem met mensen van wie men weet dat ze geradicaliseerd zijn, waarvan men weet dat ze tot de daad kunnen overgaan, de ‘verwarden’, de ‘solitaire wolven’ enzovoort, het probleem daarmee is dat vandaag het habeas corpus dat normalerwijze geldt in ons land, totaal in tegenstrijd is met de noodzaak te voorkomen dat men radicaliseert en tot daden overgaat die pure oorlogsdaden zijn.

Evengoed heb ik polemieken gehad betreffende diegenen die in het Midden-Oosten gevangen zitten en Frankrijk dus hadden verlaten en verworpen om naar daar te gaan, en die vandaag zeggen – ik meen dat het de man is die onlangs vrijgelaten werd – ‘Ha, maar ik heb niets misdaan …ik was daar verkeersagent’. Misschien kan men eens ophouden met iedereen voor de gek te houden, hè. Hij heeft zijn land verworpen en heeft zich ginds dan aan afschuwelijkheden overgegeven, want wie ook die daar is geweest weet heel goed wat er aan de hand was, en heeft zeker en vast gruwelijkheden bijgewoond, als hij er al niet aan heeft deelgenomen.

Dus als er in bepaalde landen mensen zijn aangehouden voor wandaden en misdaden, en zij daar vastzitten en de juridische sancties ondergaan die in die landen voorzien zijn, dan mag men in geen geval daarin tussenkomen. Men kan een advocaat ter beschikking stellen, men kan zorgen voor contact met de familie en zo meer, maar in de werking zelf van die procedures hoort men niet tussen te komen. Terwijl ik dan vaststel dat die campagne voor terugkeer, voor een recht op terugkeer van deze criminelen deels al vruchten heeft afgeworpen, want ik meen dat Erdoğan, de Turken die hen vasthielden en daarover onderhandeld hebben, maar al te blij waren ze ons in de maag te splitsen en hen niet het lot te laten ondergaan dat ze in oorlogsomstandigheden, laten we dat niet vergeten, verdienden.

Wat ik bedoel is dat onze eigen categorieën hierbij hanteren – onze troetelbehandeling zoals men zegt – en deze toepassen op situaties die tot de zuivere barbarij behoren, dat vind ik toch een beetje ongewoon, des te meer omdat wij met die onverenigbaarheid zitten: we kunnen de problemen niet aanpakken zoals het hoort.

Het spijt me, maar in een oorlog hebben de krijgsgevangenen geen recht op het habeas corpus. Er zijn Conventies van Genève waarover lang is onderhandeld en die een bepaald aantal zaken voorzien en gerespecteerd worden – niet helemaal in bijvoorbeeld Guantánamo – maar in elk geval gaat het niet om het normale recht, wil ik zeggen. En dan zal men mij zeggen, ja maar nu bent u bezig burgers uit te stoten uit de universele categorie van de Franse burgers en van de vreemdelingen die regulier in Frankrijk wonen en onder de wetten van dit land vallen. U maakt er een aparte categorie van. En dan antwoord ik: ja, want zij hebben de wapens tegen ons opgenomen. Men kan hen niet …dat maakt hen niet tot rechtsonderhorigen zoals de anderen.

Administratieve aanhouding

Kijk, ik besef dat ik heel wat kritiek zal mogen horen over dit standpunt, maar ik denk dat we de dingen onder ogen moeten zien. Wat ik heb vastgesteld is dat men wetten maakt –rond veiligheid en wat al niet – en dat die als bij toeval ieders vrijheden beknotten en diegenen die vastbesloten zijn oorlog met ons te voeren niet al te zeer hinderen. In plaats daarvan zou ik wel te vinden zijn voor rechtsmiddelen, beperkt in de tijd en niet enkel bij noodtoestand of belegering, nee nee, om dus bijvoorbeeld de administratieve aanhouding in te voeren. Dat die dan onder de verantwoordelijkheid van een rechter zou vallen, na een procedure, waarom niet tenslotte?

Maar als je iemand onder aanhoudingsmandaat plaatst dan val je onder de Conventies, onder het Europees Hof der Mensenrechten, onder dit en onder dat, nabijheid van de familie enzovoort. Nee, welnee, men moet ze samenbrengen want hoe gaat het vandaag? Het is toch wel sterk dat je in onze gevangenissen een grote moslimpopulatie hebt – om sociale redenen hé, want het zijn gewoonlijk de meest kansarme groepen – en die daar in die gevangenissen geëxploiteerd wordt door de salafisten. Dat is zo klaar als wat. Omdat men geen middelen voorziet om dat te controleren omdat het moeilijk is, en ook omdat men gekneld zit in normen die daartoe ongeschikt zijn.

Apatriden

Ah ja, maar madame Taubira – die zich daar geen bal van aantrekt hè – is vertrokken met de woorden: ik ben tegen de vervallenverklaring van de nationaliteit. En waarom dan? Zij hebben besloten ons te beoorlogen! Ah, ho! we mogen geen staatlozen creëren! Wel het spijt me, maar dan moeten wij die conventie opzeggen.

We hebben toch een specifiek probleem hier bij ons: namelijk dat wij een sterke moslimgroep hebben, die over alle rechten beschikt, en waarvan het overgrote deel in dit land leeft en rust wenst en in het algemeen een afschuw heeft van die lui. Maar er zijn gaten, en sociale mechanismen die maken dat ze potentieel een jachtprooi worden voor hun vijanden. En diegenen die van kamp veranderen, diegenen die hun land verraden, diegenen die hun natie verraden, die hebben hier niet langer hun plaats, of het moest zijn in de grachten van Vincennes** voor de meest schuldigen onder hen.

Ik heb dus een wat militaire kijk op de zaak, en de vraag die men daarbij stelt is dan: Kan men een helemaal burgerlijk systeem laten bestaan naast een militair systeem? Wel, dat weet ik niet.

___________

* Een product van de moslimbroeders. ‘Islamofobie is geen opinie, het is een delict,’ zeggen deze gematigden in hun manifest. De uitspraak van Marwan Muhammad mocht eens voorgelegd worden aan diegenen die het begrip omvolking (≈ remplacement) graag willen weglachen.

** Toespeling op de executie van de hertog van Enghien in 1804.