De kip of het ei: Israël en antisemitisme

Recent zond de BBC een ‘documentaire’ uit over Gaza — ik gebruik bewust aanhalingstekens. Daarin werden opzettelijk fouten gemaakt in de ondertiteling — zoals de omroep later zelf toegaf, overigens zonder zich te verontschuldigen. Geïnterviewde Palestijnen lieten weten dat alle ‘yehudis’ (joden) dood moesten. Dus niet alleen die in Israël. Getrouw aan artikel 2 van het — recent voor de vaak herschreven — Hamas handvest, dat op zijn beurt recht doet aan teksten in de Koran.

In de ondertitels maakte de BBC er ‘Israëli’s’ van, volgens henzelf na raadpleging van een aantal ‘deskundigen’ — allen met Arabische namen.

Antisemitische massapsychose

Dat weerhield de deelnemers van een grote demonstratie tegen Israël kort geleden in Londen er niet van op meegedragen borden de BBC medeplichtigheid aan zogenaamde ‘oorlogsmisdaden’ van de joodse staat te verwijten, door te weinig aandacht te schenken aan het lot van Palestijnen.

Ondanks, of liever dankzij, publieke steun van de leider van Her Majesty’s Opposition, Jeremy Corbyn, kreeg deze demonstratie meer de sfeer van een antisemitische massapsychose dan een normale betoging. Wat er die zaterdag in de straten van Londen aan leugens en vuilnis werd gespuid over Israël in het bijzonder en over joden in het algemeen, tart de verbeelding.

De foto van één demonstrant ging viral. Deze bejaarde vrouw met geblondeerd haar in een grote vlecht, droeg een bord met de tekst ‘Israel provokes antisemitism.’

Een kwaadaardige omkering van de werkelijkheid: het is juist antisemitisme dat haat tegen Israël oproept. Nog afgezien van het feit dat jodenhaat van alle tijden is, zou men het anders veel drukker hebben met demonstreren tegen landen als China en Iran, om nog maar te zwijgen over Noord-Korea of Myanmar.

‘From the river to the sea’

Kritiek op de joodse staat is uiteraard legitiem en soms terecht, maar wie — zoals de luid toegejuichte eregast Ahed Tamimi, het nieuwe Palestijnse idool, pleit voor de vernietiging van Israël, om plaats te maken voor een Arabische heilstaat, die zich uit moet strekken ‘from the river to the sea’, heeft zonder twijfel de pest aan joden. Net als het prominente lid van Labour Glyn Secker, die in zijn eveneens bijzonder enthousiast ontvangen speech onder meer sprak over joden ‘in the gutter’, en ‘part of the problem’ — te weten het antisemitisme probleem binnen Labour — in plaats van ‘part of the solution’.

‘From the river to the sea’ is de strijdkreet van de boycot-beweging BDS (Boycot, Divest and Sanction), met wisselend succes actief in het westen, en zojuist door de Bundestag tot antisemitische organisatie verklaard, omdat ze ‘het bestaansrecht van Israël in twijfel trekt’.

Beledigingen in het Congres

De eerste twee moslima’s in het Amerikaanse Congres — llhan Omar en Rashida Tlaib — zijn zelfverklaarde fans van BDS. Je zou kunnen zeggen dat daar nu twee afgevaardigden zitten die de vernietiging van Israël hoog op hun agenda hebben… Van mevrouw Tlaib zou je dat kunnen verwachten: zij is van Palestijnse afkomst.

In haar eerst tweet als representative, schoffeerde ze meteen de gekozen president van het land dat haar zo ver had laten komen: ‘Let’s impeach the motherfucker!’

Collega Omar, een voormalig asielzoekster uit Somalië, begon haar nieuwe baan met het beledigen van joodse collega-politici, die ze een ‘dubbele loyaliteit’ aanwreef — namelijk ook aan Israël. En ze suggereerde dat iedere Amerikaanse politicus die positief over Israël spreekt, is omgekocht — haar bekende tweet ‘It’s all about the Benjamins‘ [de tweet werd intussen verwijderd, nvdr], refererend aan biljetten van 100 dollar met de beeltenis van Benjamin Franklin.

Deze Omar grossiert in negatieve stereotyperingen van joden. Zoals een columnist van de Washington Post — een ex-Republikein, a man without a party — schreef: ‘Omar has a long and dismaying record of anti-Semitic utterances.’ Vóór haar aantreden in het Congres, wist ze als aanstormend talent van de Democratische Partij al de voorpagina’s te halen, met haar bewering dat Israël ‘de wereld hypnotiseert, om kritiek op zijn wandaden te vermijden…’

Dit ging zelfs de New York Times te ver, die doorgaans de joodse staat niet hoog heeft zitten: ‘The conspiracy theory of the Jew as the hypnotic conspirator, the duplicitous manipulator, the sinister puppeteer is one with ancient roots and a bloody history.’

Steun door dik en dun

Maar de Democraten steunen Ilhan Omar door dik en dun. Partijleider Nancy Pelosi praatte Omars antisemitische uitlatingen goed, door te zeggen dat die voortkwamen uit cultuurverschillen, en ‘niet antisemitisch waren bedoeld’.

En iedere Republikein met kritiek op uitspraken van de dames, krijgt per omgaande een roedel Democraten aan de broek, met beschuldigingen van om het even welke combinatie van racisme, mysogynie en islamofobie. Het meest gebruikte argument is dat Omar beschuldigen van antisemitisme onterecht zou zijn, omdat je daarmee kritiek op Israël verdacht maakt. Maar Omar levert niet alleen kritiek op de joodse staat. Ze zegt dat wie Israël steunt, niet loyaal is aan de VS.

‘That’s textbook anti-Semitism’, zoals genoemde columnist van de Post schrijft.

‘Rustgevend gevoel’

En mevrouw Tlaib? In een recent interview legde zij een ongeëvenaard staaltje historisch revisionisme aan de dag, betreffende haar Arabische voorouders in het Midden Oosten — door haar ten onrechte ‘Palestijnen’ genoemd, in werkelijkheid gewoon Arabieren, hooguit ‘Palestijnse Arabieren’. Tlaib sprak over hun houding jegens joden die de massamoord in Europa hadden overleefd, en in het Britse protectoraat Palestina terecht kwamen.

There’s a kind of a calming feeling, when I think of the Holocaust, in the fact that it was my ancestors — Palestinians — who lost their land and some lost their lives, their livelihood, their human dignity, their existence in many ways had been wiped out, I mean, just all of it in the name of trying to create a safe haven for Jews, post-the Holocaust. And I love the fact that it was my ancestors that provided that, right?, in many ways. But they did it in a way that took their human dignity away, right, and it was forced on them.

Het ‘rustgevende gevoel’ dat de afgevaardigde zei te ervaren in verband met de Holocaust, is niet overal in goede aarde gevallen. Wat ze verder zei evenmin, net als wat ze opzettelijk verzweeg — bijvoorbeeld de onafgebroken aanwezigheid van joden in het betreffende gebied sinds lang voor de jaartelling.

En lokale Arabieren die hun best deden joden op te vangen? Iedere historicus zonder politieke agenda weet dat dit fantasie is. Deze Arabieren waren sinds mensenheugenis beschäftigt  hun joodse buren uit te roeien, of tenminste te verdrijven. Vooral in de jaren vóór de Holocaust, toen joden al een begin hadden gemaakt met het opbouwen van de staat Israël.

De groot-mufti van Jeruzalem, de geestelijk leider van de Arabieren in Palestina, was bevriend met Hitler, die op zijn dringende verzoek geen jood naar het protectoraat liet gaan, om zo aan de gaskamers te ontsnappen. De Führer beloofde bovendien de joden die daar al waren op te ruimen, zodra zijn bloedwerk in Europa was gedaan.

Menig jood die de massamoord in Europa had overleefd en ondanks alle hindernissen het toekomstige Israël had weten te bereiken, sneuvelde daar alsnog door een kogel van lokale Arabieren. Zoals Atara Abramson, geboren in Polen in 1926, die als enige van haar familie levend uit Auschwitz kwam, en in 1946 belandde in een kibboets die sinds 1927 bestond.

Twee dagen voor de onafhankelijkheid van Israël, op 12 mei 1948, werd die kibboets aangevallen door de Arabische buren, met hulp van Jordaanse huurlingen, aanzienlijk beter bewapend dan de bewoners. Die wilden zich na een verloren strijd overgeven, maar de eerste die zich met een witte vlag vertoonde, werd meteen doodgeschoten. De rest vluchtte naar een nabij gelegen klooster, waar de Arabieren vervolgens granaten naar binnen gooiden. De meesten kwamen om, ook Atara Abramson.

Infiltratie door extremisten

De afgevaardigden Tlaib en Omar hebben zich in bepaalde kringen enorm populair gemaakt, niet alleen door hun gescheld op Trump, maar ook door hun nauwelijks verholen antisemitisme en haat tegen Israël.

Maar presidentsverkiezingen win je met zulke retoriek niet, althans niet in Amerika. Uiteindelijk hebben de Democraten toch weinig reden blij te zijn met het duo. De partij hangt eenzelfde lot boven het hoofd als Labour in Engeland: infiltratie door extremisten die de partij kunnen beschadigen bij verkiezingen.

Tot slot nog een boodschap aan de bejaarde demonstrante die van mening was dat Israël antisemitisme veroorzaakt: wie denkt dat het einde van Israël ook het einde van antisemitisme zou betekenen, heeft van de oude zowel als de nieuwe geschiedenis nog niet de eerste syllabe begrepen.