Komiek koud gepakt door sportjournalist

Het belangrijkste feit van de zomerse komkommerperiode, die nu jammer genoeg ten einde loopt, is de plots afgesprongen samenwerking tussen VRT-sportjournalist Ruben Van Gucht en komiek Jacques Vermeire. Wat was er aan de hand? Beiden schuimen sinds vorig jaar Vlaanderen af met een zaalshow, waarin Ruben voor ‘aangever’ speelde en Jacques ze maar binnen te koppen had, om in het sportjargon te blijven. Maar in het godverdomse Reet, de plek waarin onder meer Kris Peeters het levenslicht zag, daagde Ruben onverwachts niet meer op en moest de manager van Vermeire invallen. Reden: de VRT-journalist wou een groter aandeel van de recette, en zijn naam in grotere letters op de affiche.

Boekejan

Nu kan men zich afvragen of een voltijds nieuwsanker van de openbare omroep zo nodig nog moet bijklussen als sidekick van een humorist. Worden ze op de VRT zo slecht betaald? En bijna elke avond op de planken staan, gaat dat niet ten koste van het hoofdberoep? En hoe moet zijn kersverse echtgenote Laurence dan haar avonden vullen? Komen hier geen nieuwe Dag Allemaal-verhalen van? Neen, Ruben amuseerde zich naar eigen zeggen kostelijk met de tournee van Jacques, maar wou dan toch wat meer boter bij de vis. De manier hoe hij dat duidelijk maakte is nog een ander paar mouwen en werpt toch een schaduw op de glans van deze BV: contractbreuk. Je plankenpartner op de avond zelf in de steek laten, en dan nog voor een banale centenkwestie, dat doe je eigenlijk onder geen voorwendsel.

©LSA vzw

Mocht ik het dus voor het zeggen hebben op de VRT, ik gooide Van Gucht buiten, want onbetrouwbaarheid uit zich nu eenmaal op allerlei vlakken. Wie gelooft zo’n man nog? Dat is echter allemaal ouderwetse moraal, want Ruben, ook genoemd de mooie jonge god, staat eigenlijk voor een nieuw type journalist van het postmoderne soort: de zakendoende BV. Vanuit zijn vennootschap, de BVBA Boekejan, waarvan hij en zijn echtgenote elk voor de helft baas zijn, verkoopt Ruben zichzelf werkelijk aan iedereen, terend op zijn naambekendheid als televisiefiguur. En met een eigen manager-coach. Interessant om weten is ook dat ons VRT-nieuwsanker opeens opdook in verkiezingsdrukwerk van Koen Van den Heuvel (CD&V). Moet allemaal kunnen. Geleidelijk aan ziet men de focus verschuiven: het journalistieke werk lijkt maar een vehikel om de BV-carrière verder uit te bouwen. Afspraak in de boekskens, vergeet het nieuws, wie echt wil bij blijven moet Dag Allemaal lezen.

Versoaping

Dat geldt zeker ook voor mooie jonge godinnen als Danira Boukhriss, die nu in september haar eigen talkshow (ik schreef bijna zaalshow) krijgt, ter vervanging van Lieven Van Gils. Boukhriss is het vleesgeworden narcisme, haar loopbaan op de VRT valt volledig samen met het BV-traject en de noodzaak om werkelijk elke dag een inkijk te geven in haar boeiend bestaan. Journalistiek is ze van een ondraaglijke lichtheid. We zullen ons Danira blijven herinneren als drama queen in een Pegida betoging, toen ze als verslaggeefster helemaal uit haar rol viel omdat een hoogbejaarde betoger haar een verwensing had toegeroepen.

Journalisten die zelf nieuws worden, we hadden het al met de filantropische bevliegingen van Rudi Vranckx, de artistieke exploten van pianist Thomas Vanderveken en ballerina Hanne Decoutere, maar Ruben Van Gucht en Danira Boukhriss schakelen een versnelling hoger. In feite zijn het celebrities die vooral met de opbouw van hun eigen imago bezig zijn, en daarvoor de openbare omroep als springplank gebruiken.

Danira Boukhriss op Instagram

Op Instagram liet Danira zopas weten dat ze een hondje geknuffeld had, echt waar, en dat is een professioneel gemaakte foto, bedoeld als hint naar Dag Allemaal en Story waar zoals gezegd het echte nieuws over het echte leven naar buiten komt.  Het ineen laten vloeien van extreme politieke correctheid, sentiment en de eeuwige schaterlach, daar is Danira een meester in. De postmoderne journalist is al lang geen luis in de pels meer, vergeet dat, hij/zij masseert het publiek als entertainer-acteur met een opdracht om ‘verhalen’ te brengen, hoofdzakelijk rond zichzelf.

De absolute oervader van het journalistieke exhibitionisme is overigens Paul Jambers, ook begonnen als VRT-journalist, om dra een stevig productiehuis uit te bouwen waarin hij zich helemaal kon waarmaken als de man die nieuws bracht, met hemzelf in de eeuwigdurende hoofdrol. Iets wat ik in mijn analyse van de Vlaamse media (*) versoaping heb genoemd.

Maar terug naar de clash tussen de sportjournalist en de komiek. Dat dit in Reet gebeurde, middelpunt van de fameuze Vlaamse anale driehoek, is dubbel pijnlijk. Jacques koud genaaid door Ruben. Dat is het einde van een tijdperk en het begin van een nieuw. De zaalshow van Vermeire zal met hem een stille dood sterven, zoals heel het genre van de komieken en stand-up-comedians op zijn laatste benen loopt. Humor en politieke correctheid gaan namelijk niet samen, en het is een publiek geheim dat een zelfverklaarde kwaliteitskrant als De Standaard geen goed woord over heeft voor de schlemielerige garagist uit De Kampioenen, wegens neiging tot ‘racisme.’

De onderbuikgrappen van Jacques zijn inderdaad niet helemaal conform de poconormen die door de mainstraim media én de VRT worden gehanteerd, en wie zegt dat ook dat niet heeft gespeeld in de manier hoe de sportjournalist DDT te grazen nam? De rol van humor, als dissident stoorbedrijf, wordt problematisch, zoals ook Charlie Hebdo de aanslag in 2015 nooit echt te boven zal komen, vanuit zijn streng beveiligde bunker in Parijs. De nieuwe entertainers zijn de pret makende journalistieke vedetten, ankers, kwismasters die het nieuws én het discours controleren, binnen een stevig institutioneel cocon. Voor vrijbuiters, old school grappenmakers met hun archaische ‘zaalshow’, is er dan eigenlijk geen plaats meer. De catastrofe van Reet, zoals die ooit in een verre toekomst zal beschreven worden, is eigenlijk een aanslag op zich, ware het niet dat Vermeire verlost is van een arrogante melkmuil die, zoals hij nu erkent, een bedreiging vormde voor zijn act.

En zo wordt slecht nieuws toch ook weer goed nieuws. Mijn in memoriam voor Jacques Vermeire ligt al klaar, de Rubens en Danira’s zullen het moeten stellen met een voetnoot in:

(*) Na het journaal volgt het nieuws, het boek en de zaalshow. Voor meer info, klik hier.