Kris Peeters : opstappen het enige eervolle alternatief

Laten we er geen doekjes omwinden. Wanneer een prominent lid van een regering zijn achterban oproept om tegen beslissingen van die regering te ageren dan is er serieus wat mis. ‘Het probleem heet Kris Peeters’, het is geen krantenkop van de voorbije dagen. Het stond al in Het Laatste Nieuws op 18 juli 2014.

Kleine déjà vu

Even terugspoelen naar september 2014. Coformateur Kris Peeters laat uit eigen beweging de trofee van het premierschap vallen om Marianne Thyssen te lanceren als eurocommissaris. Een grootmoedig gebaar leek het wel. De ironie wil dat Yves Leterme in 2010 vóór de verkiezingen ongeveer hetzelfde deed. Hij offerde zijn rol op voor Thyssen: ‘Niet ik maar Marianne gaat als boegbeeld naar de verkiezingen. Niet ik maar zij zal de Senaatslijst trekken. Dit is een machtswissel. Marianne is nu de onbetwiste nr. 1 van CD&V’.

Dromen van de Wetstraat

In het tijdschrift Humo van 9 september 2014 werd de ‘cinema’ opgevoerd door CD&V uit de doeken gedaan. De partij verlangde zowel het eurocommissariaat als het premierschap voor Kris Peeters. ‘Het was de CVP van de jaren 80 die aan die tafel zat’. Wouter Beke ging ervan uit dat het sleutels van de Wetstraat sowieso bij Peeters zouden belanden. Door de ambivalente houding van de christendemocraten onweert het hard aan de onderhandelingstafel. Bart De Wever eist boos een verklaring: ‘Kris, zijn we hier eigenlijk nog aan het onderhandelen, of hoe zit dat? Waar zijn jullie in godsnaam mee bezig?’ Een meer dan profetische zin gezien het bochtenwerk van de CD&V in de regering. Even profetisch is de volgende uitspraak van een onderhandelaar: ‘Peeters vergadert zoals hij jarenlang de Vlaamse regering heeft geleid. Hij is de baas en al de rest moet naar hem luisteren.’ De partij onderhield tijdens de onderhandelingen overigens nog contact met SP.a, zo blijkt uit hetzelfde artikel, in de hoop ‘het premierschap voor Kris Peeters te gaan losweken bij de socialisten’.

De voorbije maanden toonden aan dat Kris Peeters zich niet echt thuis voelt in de regering. Daarbij gaat het vooral om zijn ondergeschikte rol. De man wilde premier worden, ‘Ik heb zelfs lessen Frans gevolgd, van ’s ochtends acht tot elf uur’, verklapte hij destijds aan Het Nieuwsblad. Hoewel hij voor een groepje schoolkinderen enkele maanden voor de verkiezingsdag nog beweerde dat het premierschap ‘een degradatie’ zou betekenen voor hem. Niet is minder waar, want het is ergens logisch dat Vlaanderens numero uno droomde van het federale niveau. Het stond immers in de sterren geschreven dat de N-VA op Vlaams vlak de CD&V zou overvleugelen. De voormalige Unizo-topman zou moeten uitkijken naar een nieuwe functie. Het premierschap leek haalbaar, omdat de Franstaligen nooit een N-VA’er in de Wetstraat 16 zouden aanvaarden. Peeters was ook hét merk waarmee de partij naar de kiezer trok. Alles draaide rond Kris. Toen bekend werd dat hij het niet werd, gaf hij toe dat het ‘emotioneel een van de heftigste nachten’ van zijn leven was.

Eergevoel

Met kerst klaagden de liberalen al steen en been over Peeters’ campagne voor een vermogenswinstbelasting: ‘Zijn gedrag is dan ook helemaal not done voor een vicepremier. Zijn taak is om het beleid te verdedigen. Als hij vindt dat de perceptie is ontstaan dat de lasten niet gelijk zijn verdeeld, dan is het zijn taak om beter te communiceren over de beslissingen.’ De N-VA vond op dat moment dat ‘het spelletje’ niet kon blijven duren.

De recentste actie tegen de para’s toont aan dat Kris Peeters een heus probleem is in deze regering. Een mens die zo tegen zijn zin een job uitoefent zou de waardigheid moeten hebben om te zeggen: ‘ik doe dit niet langer.’ Daarom is er, indien men dit centrumrechts kibbelkabinet wil redden, maar één optie: Kris Peeters moet opstappen. Op een applausvervanging hoeft hij wellicht niet te rekenen, die kans verkeek hij na de Vlaamse onderhandelingen. Maar indien hij een beetje eergevoel heeft, dan ziet hij in dat zijn terugtreden het enige alternatief is.

(c) Reporters