De kruisgang van het socialisme

In een pas gepubliceerd interview met Doorbraak slaat Erik De Bruyn (sp.a Rood 2.0) nagels met koppen: ‘Wat bij de sp.a ontbreekt is coherentie, consistentie en consequentie in standpunten. Het onderliggende ideologische framework ontbreekt. De voorstellen van de sp.a vandaag, dat is kortingsbonnensocialisme: een mooi voorstel hier, wat extra pensioen daar…’ De opmerkingen van De Bruyn snijden hout, maar zijn analyse is onvolledig, waardoor een coherent beeld van de crisis op links ontbreekt.

Het Salariaat

De sp.a is volledig afgedreven van de ‘harde’ retoriek van de vroegere arbeidersklasse waar het vooral draaide om goed betaalde jobs, werkzekerheid, betere werkvoorwaarden, een eerlijke sociale zekerheid en het secularisme tegenover de religie. Ten aanzien van de lagere middenklasse en het sterk groeiend leger van lagere bedienden, heeft de arbeidersklasse aan belang ingeboet. Daarom is het beter om van ‘het salariaat’ te spreken: werklieden, bedienden, ambtenaren… Hun eisen zijn zeker niet meer zo fundamenteel, maar ze zijn wel erg kwetsbaar voor de fluctuerende, internationale conjunctuur. Het ‘salariaat’ voelt zich steeds meer aan zijn lot overgelaten en al lang niet meer vertegenwoordigd door de sp.a, laat staan door Groen of de PVDA, die eerder een deel van het probleem vormen.

Volgevreten socialisten

De barricaderetoriek van de onrustige, potige arbeidersklasse heeft plaats gemaakt voor de ‘zachte’ benadering van de sp.a, naar analogie met de knusse, zachte fauteuils van de macht, waar de kolkende geldstromen weelderig richting de achterban stromen. Volgevreten socialistische voormannen met dure wagens hebben het over de belangen van de arbeiders, ‘terwijl anderzijds de banden met het bedrijfsleven worden aangehaald’ (Sid Lukkassen). Geloofwaardigheid? Het patronaat – de oude vijand – is een medestander geworden. De goede contacten met de bankenwereld en het bedrijfsleven resulteren in een opeenstapeling van wansmakelijke schandalen en verrijkingsoperaties.

‘De inclusieve diversiteitsdoctrine’

Door het onvermogen om de het economisch programma in een sterk globaliserende omgeving tot uitvoer te brengen, werd bovendien de retoriek ernstig bijgesteld. Door de toenemende instroom van nieuwkomers verkleurde het salariaat grondig en werd de oude socialistische leerstelling afgezwakt ten voordele van de “inclusieve diversiteitsdoctrine”. De nadruk komt vooral te liggen op racisme, gelijke rechten en kansen voor vrouwen, allochtonen, homoseksuelen…  Het economisch dilemma om de verzorgingsstaat overeind te houden ten opzichte van de neoliberale krachten, verdwijnt uit beeld. Het salariaat voelt zich steeds meer in de steek gelaten en neemt de wijk naar het Vlaams Belang en de N-VA, in de hoop dat daar hun rechten worden geprevaleerd.

Jan Boekestijn voelde de bui al enkele jaren geleden hangen: ‘Het kosmopolitische “links” zal samen met de kapitalisten de verzorgingsstaat slopen.’ De Europese sociaaldemocraten zijn kosmopolitisch en ontvangen de nieuwkomers met open armen. Het salariaat heeft daar weinig boodschap aan.
Het vreest dat de lager geschoolden steeds sneller hun job zullen verliezen en dat de sociale zekerheid steeds meer wordt leeggezogen door de vele nieuwkomers. Door de massale instroom van laaggeschoolde migranten zouden de lonen wel eens kunnen zakken en de arbeidsmarkt ongezien flexibel worden. Zo ziet het salariaat een eigenaardig bondgenootschap ontstaan van de Europese socialisten, de neoliberale en de kapitalistische krachten die – elk met een eigen agenda – de sociale zekerheid willen slopen, terwijl partijen die de nationale eigenheid onderstrepen en de instroom trachten te beperken daarmee de verzorgingsstaat trachten te vrijwaren.

‘De inclusieve identiteitspolitiek’

De combinatie van een versterkt nationale identiteit, een veel strakkere migratie- en regularisatiebeleid met het ontvetten van de sociale zekerheid klinkt als muziek in de oren van het salariaat. ‘De inclusieve identiteitspolitiek’ vormt een schakel naar de toekomst om de sociale zekerheid te borgen. Als ze deze strategische piste verder uitwerken, zullen de N-VA en het Vlaams Belang het socialistische electoraat met succes verder binnenhalen.

De voorstanders van de inclusieve identiteitspolitiek werpen tevens met succes ook een dam op tegen de ideologische verbrijzeling van iedere vorm van identiteitsbeleving door het amalgaam van Groen, de sp.a, de PVDA en tal van satellietorganisaties en -publicaties, zoals de Standaard. Zo wordt de nationale identiteit herleid tot een conglomeraat van vele deelidentiteiten – die aan een ajuin doen denken – en van schijnbaar tegenstrijdige culturele invloeden, die er ons steeds moeten aan herinneren dat de mensheid één grote familie is en de nationale identiteit eigenlijk fake is. Zo pleitte Arne Doornebal in de NRC voor de aanleg van een brug tussen Marokko en Spanje. De vele vluchtelingen kunnen dan op een erg veilige en vooral snelle manier de weg naar Europa vinden. Het salariaat huivert.

In belang van het salariaat

Ook de genderidentiteit wordt verpulverd. De mannelijke identiteit moet worden ontmanteld. Facebook vindt de binaire genderopdeling (man-vrouw) archaïsch, dus weinig progressief. Facebook zet deze nieuwe maatschappelijke evolutie kracht bij door de ‘cliënt’ maar liefst 71 genderrollen aan te bieden: hermafrodiet, pangender, polygender… Keuze zat!

Het salariaat heeft daar geen boodschap aan en kiest duidelijk voor de nationale en de genderidentiteit, met uitwassen als Jair Bolsonaro en Donald John Trump als antihelden van de politieke correcte elite en de LGBTQIAP-liga.

De breuk tussen de partijen die een ‘inclusieve identiteitspolitiek’ naar voorschuiven en het amalgaam dat kiest voor de “inclusieve diversiteitsdoctrine” is compleet. Bart De Wever weet wat hem te doen staat. De ideologische oorlog met ‘links’ moet worden voortgezet… in belang van het salariaat, dat eens tot het electoraat van de sp.a behoorde.

 Julien Borremans