‘Loof de Heer want Hij is goed, Hij schonk mooi weer aan de stoet’

De redactie van Doorbraak vroeg me om iets extra uit de pen te persen voor 1 mei. Ik ben op deze uitnodiging ingegaan met de woorden: ‘oké, het zal weer pittig zijn’, beladen als ik op dat ogenblik was met de verontwaardiging over de vaandelvlucht van onze sp.a-Senaatsfractie. Maar goed, laten we dit zoveelste accident de parcours nog maar eens begraven onder een berg zand. Ik heb mijn gram gehaald, u kan ze lezen op mijn Facebook-pagina.

Het is 1 mei, een officiële feestdag die wij, socialisten, ontworsteld hebben aan een door christelijke feestdagen gedomineerde kalender. En die vieren we samen, niet alleen, onder een aan de Heer ontworstelde lentezon, die we trachten te vangen in het latoen van onze koperblazers. Het zal dus niet pittig zijn maar lyrisch, en ook strijdbaar.

(op de tonen van Psalm 136, of beter nog, van Kortjakje):

Loof de Heer want Hij is goed

Hij schonk mooi weer aan de stoet

Hij stemt voor de socialisten

Zeg het aan diegenen die het nog niet wisten

Loof de Heer want Hij is goed

Hij schonk mooi weer aan de stoet

Strijddag

Inch’Allah, tot zover mijn bijdrage aan het actief pluralisme. Maar behalve een feestdag is 1 mei ook een strijddag, zo beklemtonen onze voormannen en -vrouwen het telkens weer in hun toespraken. Maar wie levert die strijd, en dan vooral in verkiezingstijd? Het voetvolk, de infanterie. In een deur-aan-deur gevecht voor de gunst van de kiezer. Ik heb in het verleden niet één, maar verschillende van onze hooggeplaatste mandatarissen gekend die daar hun neus voor optrokken. Niet de partijmilitant echter, en daar reken ik ook onze gemeente- en districtsraadsleden bij, en ook onze schepenen en sommige burgemeesters. Zoals een Tomas Sergooris, sp.a schepen in Mol, en zesde op de Vlaamse lijst in Antwerpen. Die gisteren in De Morgen een lans breekt voor kleinere kiesomschrijvingen en échte volksvertegenwoordigers die lak hebben aan de particratie, en die in plaats van te luisteren naar de partij, vooral luisteren naar hen die hen verkozen hebben. Ook tussentijds, niet enkel voor de verkiezingen, maar ook en vooral nadien. Volksvertegenwoordigers die aanspreekbaar zijn en verantwoording afleggen ten aanzien van hun achterban.

Pantsergrenadiers

Maar nu is het dus de partijmilitant, de pantsergrenadier van de sp.a die de spitsroeden van zich tracht af te bijten op de markten en aan de deuren van de vaak misnoegde en verzuurde kiezer. Die de fratsen en de strapatsen van de mandatarissen in het pluche mag gaan uitleggen. Bij die stormfuseliers van ons nog altijd trotse Rode Leger horen vandaag ook veel jongeren die het doen vanuit een puur en eerlijk engagement. Die daarom niet altijd perfect ideologisch geschoold zijn (hoe zou dat ook kunnen als zelfs de generaals het niet meer zijn?) maar die desondanks een geweldige aanwinst zijn voor de democratie. Zoals mijn klimaatmaatje Laura Cools, achtste op de Vlaamse lijst in West-Vlaanderen.

Antigif

Die vaststelling wil ik gerust uitbreiden naar de jonge militanten van de andere democratische partijen. Koester jongeren met een politiek engagement. We kunnen sakkeren en kankeren op de politiekers, dat het allemaal dezelfsten zijn. Wat misschien klopt in de mate waarin we zelf tenslotte ook allemaal dezelfsten zijn. Of dat het allemaal zakkenvullers zijn. Wat misschien ook klopt, in de mate waarin we het zelf zijn. Maar belaad daar geen jongeren mee die zich belangenloos inzetten voor een politiek ideaal. Ze getuigen van burgerschap. Ze zijn de ruggengraat van onze democratie. Het is het beste antigif tegen de komst van min of meer democratisch verkozen antidemocraten zoals in Rusland, Turkije, de VS of Hongarije. Want die willen we niet, of toch? Beter is het om te blijven vechten voor méér democratie, en dus voor de participatie van de gewone burger aan de democratie. Hoe moeilijk dat is, ondervind ik al meer dan veertig jaar, maar ik blijf ervan overtuigd dat het moet.

Daarom is 1 mei voor mij niet enkel het feest van het socialisme, maar ook een feest van de democratie. En er volgen er nog, waar ik natuurlijk niet allemaal even warm voor loop: Rerum Novarum, 11 juli, en zeker niet te vergeten, 21 juli. Dan kan je mij betrappen op het uithangen van de nationale driekleur. Want ik mag dan al democraat zijn, ik heb genoeg aan één democratie. Het hoeven er nu ook weer geen drie of meer te zijn.

Maar veruit het warmst van al loop ik voor de eerste mei.

Quand nous en serons au temps des cerises

Et gai rossignol et merle moqueur

Seront tous en fête

Les belles auront la folie en tête

Et les amoureux du soleil au cœur

Quand nous chanterons le temps des cerises

Sifflera bien mieux le merle moqueur