Lukaku en Magritte regeren het land

Nu de spelers van de nationale Belgische voetbalploeg zich lenen als uithangbord voor politieke statements verwacht ik dat ze woensdag witte lakens aan het doelkader zullen hangen om hun empathie voor de hardwerkende zorgsector te uiten. Na een knieling en vuist voor de belangrijkheid van anderskleurige levens, verwacht ik een signaal van walging voor de gekeelde Fransen en neergeschoten Oostenrijkers door islamo-fascisten. Ik mag aannemen dat hun voetbalharten ook bloeden voor de vele overlijdens door corona en religieus fanatisme. Ik ben ervan overtuigd dat Lukaku nu ook het voortouw zal nemen om de belangrijkheid van deze levens te benadrukken. Er wacht Romelu een schitterende politieke carrière en ik tip hem in 2024 als de nieuwe minister van Sportmetaforen.  

De angst voor het mes

Ik hoop dat pocodwepers vandaag aanvaarden dat islamo-fobie ons overspoelt. Want ja, ik heb angst voor moslims dezer dagen. Net zoals ik angst heb voor druggebruikende hippies of yuppies die me elk moment kunnen neerknallen omdat ze door hun waanbeelden denken dat ik een op hen afstormende Frankensteingorilla ben.

Gelukkig ben ik niet gelovig en zal je me niet in een kerk of kathedraal vinden tenzij voor de bewondering van kunst of architectuur. Dat laatste laat ik nu wel even achterwege. Katholieken zitten met een dilemma. Wat moeten ze met de woorden van Jezus in het Lucasevangelie, hoofdstuk 6, vers 29: ‘Als iemand u op de ene wang slaat, keer hem dan ook de andere toe.’ Je kan immers je andere keel niet naar de islamo-fascist keren, want je hebt maar één keel en één leven. Tja, en verrijzen zit er voor de slachtoffers te Nice ook al niet in.   

Sans-papiers worden vlijtig het land uitgezet

Er is nog goed nieuws ook. We worden alsmaar beter in het vinden van illegalen. Nadat de dienst CITES, die zich buigt over de handel in bedreigde diersoorten, katje Lee wilde deporteren vond ze deze week de sans-papierpapegaaien Nike, Arie, Krak en Robbie. Schande! Al twintig jaar leven ze hier in België in de illegaliteit.

Jammer genoeg golden de twee éénmalige algemene regularisaties niet voor onze gevleugelde vrienden. Als we na de vier illegale papegaaien nu ook een doorgedreven inspanning zouden leveren om de 200 000 illegale burgers ons land uit te zetten dan ziet het er beter uit voor de 150 000 extra werklozen die we door corona verwachten in 2021.

Lockdowndictatuur

In de Verenigde Staten treft corona de woonzorgcentra niet, want hun bewoners zijn daar kandidaat voor het presidentschap. De een is duidelijk seniel en een pseudologische leugenaar, de ander moet elke morgen gereanimeerd worden om uit bed te geraken. Maar eerlijk: welke geriatrische clown in het Witte Huis geteld wordt zal me worst wezen. Het circus van paars-groene bezoedelden, die ons door hun impotentie in een tweede coronagolf stortte, erodeert mijn slaap. De vijgen na Pasen van De Croo I zijn Halloweengruwels voor de zorgsector die opnieuw de rekening gepresenteerd krijgt.

Opnieuw zijn we wereldkampioen in besmettingen, stapelen de lijken zich op en kreunen onze ziekenhuizen onder de werkdruk. Kletsmeier Frank Vandenbroucke werd uit zijn academische coma gehaald om met zijn beleid overal bloedeloos te laat te komen. Terwijl De Croo en Vandenbroucke elkaar pluimstrijken wijzen ze met de vinger naar de bevolking om hún triest wereldrecord te verklaren.

Daar word ik nu eens echt briesend kwaad van. Luister, niet de ego-glorificatie of praalmasturbatie van de paars-groene machtsjunkies voedt mijn politicofobie, maar de manier waarop ze ons kenschetsen als onverantwoorde corona-idioten doet mijn bloed koken. Waarom liet men vorige weekend hun ongrondwettelijke lockdowndictaten niet per direct ingaan, in plaats van  na 3 dagen? Ze hoefden geen juridische fall-out te vrezen omdat de ministeriële besluiten nog niet klaar waren, want de Raad van State steunt hun dictatuur toch blindelings.

Magritte besmet door corona

Ik waande mij vorige zondag in de wereld van Magritte. Ik zag een minister en een gouverneur een burgemeester aanvallen voor het níet verbieden van wat ze zelf níet verboden hadden. Een hypocriet surrealistisch contortionisme enkel mentaal realiseerbaar door de broeders en zusters van de orde van de hypocritijnzers. Ik zag hoe journalisten enkel oog hadden voor het niet verbieden van één koopzondag in één stad in Vlaanderen. Ik zag hoe ze met getrokken messen een Antwerpse idus voltrokken en het bloed van mijn scherm droop. Denken ze nu echt dat wij allemaal zó dom zijn om hun politieke spelletjes niet te doorzien?

Het illustere schouwspel deed me denken aan de woorden van Spock in Star Trek: ‘There’s live down here Jim, but not as we know it.’