Wat maakt DéFi vandaag zo succesvol?

De doorbraak van DéFi in de peilingen, en de populariteit van hun voorzitter Olivier Maingain zijn helemaal niet verbazingwekkend. In tegenstelling tot de drie zogenaamd traditionele partijen, heeft DéFi zich weten te behoeden voor de affaires, en bleef het onverstoorbaar bij zijn standpunten.

Met de affaires van Charleroi destijds had men kunnen hopen op een radicale koerswending. Daar kwam niets van in huis. Al had Elio Di Rupo in 2006 beloofd dat hij jacht zou maken op de parvenu’s, het valt niet te ontkennen dat die gewoon hun gang bleven gaan. Het toppunt werd bereikt met Publifin en het Brusselse Samusocial.

Met Publifin kwam ook aan het licht dat MR en cdH zich niet hadden onderscheiden door voorbeeldig gedrag. Uit de verhoren van Dominique Drion (cdH) en Georges Pire (MR) bleek dat voldoende. Evenals trouwens uit de affaires rond Joëlle Milquet, Serge Kubla en Armand De Decker.

Feit is dat de drie traditionele partijen, de ene al meer dan de andere, verantwoordelijk zijn voor het op drift raken van het openbaar bestuur. Ze wisten van geen ophouden om onder elkaar machtsposities, mandaten en toelagen te verdelen. Wie zou dan kunnen verzekeren dat het beheer van de intercommunales in Waals-Brabant verschilt van wat in Luik of Henegouwen gangbaar is?

De publieke opinie kan enkel maar sceptisch zijn wat betreft de gedane beloften van PS, MR en cdH om de bladzijde om te draaien en het beleid diepgaand te hervormen. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen zegt men.

Verschillen met andere francofone partijen

Wie de site van Cumuleo raadpleegt (waar de cumuls van mandaten af te lezen zijn), die stelt vast dat Olivier Maingain in 2016 vijftien mandaten uitoefende, waarvan twee bezoldigde: dat van volksvertegenwoordiger, en dat van burgemeester van Sint-Lambrechts-Woluwe. Zijn partijvoorzitterschap is onbezoldigd, dit in tegenstelling tot dat van Elio Di Rupo, van Olivier Chastel en van Benoît Lutgen.

Behalve dat hij naar voren komt als een integer man, heeft Olivier Maingain ook nooit concessies gedaan wat betreft de belangen van de francofonen. Net als zijn collega-voorzitters Elio Di Rupo, Joëlle Milquet en Charles Michel had hij zijn verzet kenbaar gemaakt tegen om het even welke splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, zonder Brusselse gebiedsuitbreiding. Als enige bleef hij daarbij en dat betekende het einde van het kartel met MR.

Evenmin heeft hij zijn standpunten tegenover de N-VA ooit veranderd. Voor hem is er geen sprake van enige inschikkelijkheid ten aanzien van een partij waarrond volgens hem een geurtje van extreemrechts hangt, en die de ontmanteling van het land beoogt, daarbij de hand leggend op Brussel, die grote stad die Franstalig is door de onwrikbare wil van haar inwoners.

Hij ontkent nostalgisch naar het oude België te kijken, maar niettemin begaat Olivier Maingain de fout niet te willen erkennen dat Vlaanderen een natie is geworden, en dat het nationalistische gevoel zeker niet enkel bij de N-VA voorkomt.

De confederalistische idee, die Bart De Wever na de verkiezingen in 2019 weer op de onderhandelingstafel wil leggen, werd begin jaren negentig gelanceerd door de christendemocraten. In 2007 verklaarde Wouter Beke aan het Quebecse blad ‘Le Devoir’: Wij wensen een waarachtig confederalisme, waarbij elkeen zal kunnen handelen zoals het hem belieft. (…) Als de Franstaligen geen ballast willen uitgooien, zal ons geen andere keuze resten dan de onafhankelijkheid.

Het ontbindingsproces van België is onomkeerbaar. Tegenstand van Franstalige kant in 2019 kan enkel uitlopen op totale blokkering, en op de onmogelijkheid een nieuwe regering te vormen. Maar een land zonder regering is een land dat niet langer bestaat!

In weerwil van de uitlatingen van Olivier Maingain aan het adres van de N-VA, gebiedt de objectiviteit toch te erkennen dat de federale ministers van die partij zich tot nog toe volkomen loyaal hebben opgesteld, en dat zij hun functie met veel professionalisme uitoefenen.

De overwegende belangstelling die Olivier Maingain aan de dag legt voor de francofone zaak, maakt van hem ook een vurige aanhanger van de Franse Gemeenschap. Maar zijn weigering om met cdH en MR een nieuwe meerderheid te vormen in deze instelling, lijkt ons van aard om de toekomst ervan in gevaar te brengen. Het is onwijs om partners die niet meer overeenkomen toch te dwingen samen verder te gaan, met een ondermijnde en onstabiele parlementaire meerderheid.

Barsten in het front

Het francofone front dat Maingain wenst, vertoont meer barsten dan ooit tevoren. En door koppig bij zijn weigering te blijven om ook maar iets te veranderen aan de radertjes van de Franse Gemeenschap, zal de voorzitter van DéFi alleen maar de moeilijkheden binnen die instelling beklemtonen, met name wat betreft de financiering ervan.

Waarom dan geen fusie van Gewest en Gemeenschap, net zoals in Vlaanderen? Die zou aanzienlijke besparingen mogelijk maken, en voor grotere efficiëntie zorgen. Het onderwijs, dat Olivier Maingain zo belangrijk zegt te vinden, zou er enkel wel bij varen.

Nog een laatste punt. Olivier Maingain is een fervente voorstander van solidariteit tussen Brussel en Wallonië. Maar al van bij het ontstaan van Brussel als volwaardig gewest (1989) hebben de inwoners ervan hun specificiteit telkenmale bevestigd. Zoals de grote peiling van RTL-Ipsos-Le Soir in 2013 liet zien, spreekt 68% van de Brusselaars zich onomwonden uit voor onafhankelijkheid, mocht het land uiteenspatten. Omgekeerd wensen 61% van de Walen in dat geval verder te gaan samen met Brussel. Dat moet toch te denken geven?

Olivier Maingain is te verstandig om niet te weten dat men zonder Realpolitik geen stap vooruitkomt!

vertaling: Marc Vanfraechem