Macron: president van 1 op 5 Fransen

Je kunt zeggen wat je wilt van president Macron, maar hij is langs democratische weg gekozen, zou iemand kunnen denken. Wat hij wil is blijkbaar de wil van het Franse volk. Ik uit niet graag kritiek op het democratische systeem van de Vijfde Republiek, maar dit idee behoeft toch wat relativering.

Macron kreeg minder dan een kwart van de uitgebrachte stemmen in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen, toen de kiezer nog keus had uit genoeg kandidaten. Gezien de ruim 23% die thuisbleef, kun je zeggen dat een kleine 19% van het electoraat daadwerkelijk Macron stemde. Niet geheel toevallig is dat zo ongeveer het percentage van wat in Frankrijk als elite wordt beschouwd.

In de tweede ronde kreeg Macron extra kiezers die bang waren voor Le Pen, maar toch bleef een ongeëvenaard aantal nog thuis, of stemde blanco. Zij hadden net zomin trek in Macron. Uiteindelijk won hij — omgerekend — met ruim 40% van het electoraat.

Absolute meerderheid parlement, maar…

Zoals gebruikelijk schreef de nieuwe president meteen verkiezingen uit voor het parlement. Daar bleef meer dan de helft thuis in de eerste ronde. De nieuw opgerichte partij van Macron, La République en Marche, behaalde ruim 28% van de uitgebrachte stemmen. Nog geen 17% van het electoraat stemde op deze partij. Dankzij het electoraal systeem leverde dat uiteindelijk toch een absolute meerderheid: 306 van de 577 zetels in de Assemblée. Zo zijn de regels, maar het geeft een naar luchtje aan de morele zelfgenoegzaamheid waarmee Macron via LREM de ene wet na de andere door het parlement jast. En als hij nog de schijn ophield… Nee, hij laat iedere dag merken het land niet uit naam van een meerderheid te besturen, integendeel.

De elite stemde op Macron en hij spreidde hun bedje, dat is in het kort het verhaal van zijn presidentschap. De vermogensbelasting schafte hij af, net als — stapsgewijs in de komende jaren — de belasting op onroerend goed. Met het minvermogende tweederde deel van Frankrijk heeft hij niks op, hij geeft ze geen cent cadeau, ze zijn er alleen maar slechter op geworden. Hij preekt zijn ’transition énergétique’, het rode boekje van de elite, een megalomaan plan om Frankrijk aan de duurzame energie en in de electrische auto te krijgen. Dat mag wat kosten en het vervuilende plebs moet betalen. Om te beginnen schroefde hij de prijs van diesel steeds verder op, waar vooral zij mee rijden.

To add insult to injury liet Macron ook nog eens bij herhaling weten dat de Franse identiteit en nationaliteit hem niet boeien, en dat de toekomst in Europa ligt, of liever gezegd, bij de Europese Unie. In toespraken buiten Frankrijk viel hij zijn eigen volk af, dat hij ‘behoudend’ en ‘bekrompen’ noemde, en ‘nog niet toe aan de vooruitgang’.

Volksopstand

Frankrijk zou Frankrijk niet zijn als dat volk het erbij had laten zitten. Toen behalve diesel in korte tijd ook de prijs van stookolie omhoog schoot, waarmee ze hun huis verwarmen, en nieuwe prijsstijgingen alweer werden aangekondigd, vroeg ik me al af waarom toch niemand in opstand kwam. Dat duurde niet lang meer, zoals de hele wereld nu weet.

Macron had de volkswoede van de Gele Vesten niet aan zien komen. Hij is een narcist en leeft in de veronderstelling enorm geliefd te zijn. Maar het duurde niet lang voor hij en zijn kabinet met volle kracht de tegenaanval openden. Dat is zo uit de hand gelopen, dat inmiddels zelfs de VN en het parlement van de EU kritiek hebben geuit over het maandenlange, ongeremde politiegeweld tegen de Gele Vesten.

Maar nog heftiger is de propaganda-oorlog die Macron en zijn ministers voeren tegen het volk. Ze genieten daarbij opmerkelijk veel steun van een flink deel van de intellectuele en artistieke elite, vooral van de zogeheten soixante huitards. U begrijpt het al, de elite die in 1968 op de barricades stond. Ik zeg elite, dat waren ze toen, als studenten van de Sorbonne, en dat zijn ze nu, als dik betaalde Europarlementariërs (Cohn-Bendit, ‘rode Dany’), gefortuneerde opiniemakers (Henri-Lévy), en wat niet meer.

Elitaire ‘rebellen’

In 1968 maakte de politie minder slachtoffers dan nu, niemand verloor een oog of een hand. Toch werd ze door de rebellen van toen uitgemaakt voor SS, en lakeien van het kapitaal. Nu zijn de rollen omgedraaid: genoemde soixante huitards en andere intellectuelen doen niets anders dan de opstandelingen van nu voor extreem rechts en fascistisch uitmaken, hoofdzakelijk per tweet. Voor mensen die ooit zelf rebelleerden, leggen ze een opmerkelijke haat aan de dag voor het eenvoudige volk. Macron maakte in een toespraak groteske vergelijkingen tussen de bruine laarzen uit de jaren dertig en de Gele Vesten van nu, en zijn intellectuele en artistieke vriendenclub ging daarmee verder als een soort Sturm Abteilung — om even in dezelfde beeldspraak te blijven.

Gelukkig bestaan er ook nog kranten en bladen die wel hun werk doen, en gelukkig zijn er opiniemakers die voor het volk kiezen — zoals de bekende filosoof Michel Onfray. En gelukkig zijn er sociale media. Maar Macron is een geduchte tegenstander: Onfray werd ontslagen bij de publieke omroep —slechts één van zijn talrijke activiteiten. En nu net is in Tarbes — een provinciestad in het zuiden —een jongeman van zijn bed gelicht omdat hij via Facebook een demonstratie van Gele Vesten mee hielp organiseren. Daar was geen toestemming voor… Dat is de toekomst die Macron najaagt: totale controle over sociale en andere media, het plebs onder de duim houden, en je vooral niks aantrekken van de gevaarlijke ideeën van de meerderheid.

Schade door anarchisten

Vorige zaterdag in Parijs, bij de wekelijkse demonstratie van de Gele Vesten, werd veel schade aangericht. Om even te relativeren, het eerste het beste opstootje vanuit de banlieue’s levert meer schade op dan alle demo’s van de Gele Vesten bij elkaar. Maar als het jouw auto is die uitbrandt, maakt dat niet uit. Voor de camera ging de Porsche van een bekende driesterrenchef in vlammen op, en even later onderging een bestelautootje van het leger hetzelfde lot. Dienstplichtigen beschermen nog altijd toeristische atracties in het kader van de noodtoestand, daarom stond die auto daar.

Wat zijn het een smerige fascisten, die Gele Vesten, dat ze zelfs arme dienstplichtigen aanvielen, die alleen maar hun plicht doen, werd vrij algemeen geschuimbekt in de media. Dat klopt niet, dacht ik al. Het moest een zoveelste provocatie zijn van extreem-linkse activisten. De Gele Vesten zouden zoiets niet doen. Wat zou het opleveren, bovendien staan militairen in de sociale pikorde dichter bij het volk dan bij de elite.

De beweging wordt van meet af aan geteisterd door anarchistische zogeheten ‘black blocs’, die voor de gelegenheid een geel vest over hun zwarte kleding trekken, en vervolgens alles kort en klein slaan. Er zijn aanwijzingen dat de overheid daar zelf voor een deel de hand in heeft, of het tenminste ongestoord laat gebeuren. De meeste Fransen wijzen daarbij naar minister Castaner van Binnenlandse Zaken, een uiterst onbetrouwbaar sujet, van wie bekend is dat hij ooit banden had met de onderwereld van de Côte d’Azur.

Fiché-S uit Bordeaux

Terug naar de schade in Parijs. Zowel de autobranden als enkele ingeslagen ruiten van winkels en banken, bleken het werk van één en dezelfde man, die inmiddels achter slot en grendel zit. Een twintiger uit Bordeaux, speciaal naar Parijs gegaan om rotzooi te trappen, niks van doen met de Gele Vesten. Een linkse anarchist, geregistreerd bij de veiligheidsdiensten als terrorisme-gevaarlijk, een heuse ‘fiché-S’. De grote vraag is waarom zo’n gesignaleerde figuur urenlang ongestoord zoveel schade heeft kunnen aanrichten, tussen tachtigduizend man politie op straat, maar het geeft toch moed dat de overheid dit bekend heeft gemaakt. Er werken blijkbaar nog voldoende mensen die niet meewerken aan het theater van Macron en Castaner.

Kruitvat Vijfde Republiek

President Macron heeft het fragiele politieke stelsel van de Vijfde Republiek in een kruitvat veranderd. Dat een president die maar door een kwart van de Fransen werd gekozen, met een absolute meerderheid in de Assemblée achter zich die ook al via een kleine meerderheid tot stand kwam, toch zo ongeneerd alles op de schop gooit, zonder zich iets aan te trekken van wat een meerderheid denkt of voelt, is nooit de bedoeling geweest.

Het is gedaan met de politieke legitimiteit van deze president.