Magnette grafdelver van België

Vijf minuten politieke moed… Je zou kunnen denken dat de Franstalige politici nog een (klein) beetje staatsmansschap zouden ontwikkelen…

Forget it… Het is naar de kl***. Zonder het helemaal te veralgemenen moet de bewuste Franstalige Belg – die ook openstaat naar de andere gemeenschap — vaststellen dat de Franstalige politieke klasse steeds minder moed heeft om oplossingen te vinden voor de nationale knelpunten. En dan maar doen alsof ze nog van dit zo ingewikkeld maar tricultureel spannende land een model wil maken. Dat was tenminste het credo van een aantal verkozenen van het volk van de vroegere generaties…   En dat ze dus, dag en nacht, alles zouden doen om de kleine en grote problemen van deze samenleving op te lossen… En, in reële mate, rekening houden met de dagelijkse problemen van de burgers.

Natuurlijk, voor hun eigen achterban, zullen ze het nog steeds hebben over hun extreme bekommernis voor de crisis. En ook over de noodzaak om het huidige België verder te ontwikkelen. Maar in feite hebben ze maar één doel: de macht van hun partij beheren en vooral egoïstisch behouden. Beter de eerste zijn bij zijn eigen volk — bah… wat een vieze slogan… — en dus al hun privileges blijven ontwikkelen dan de handen uit te steken naar de andere gemeenschappen.

Ondergang

En intussen gaat het land – noorden, centrum en zuiden – elke dag een beetje meer ten onder. De metafoor van het inzinkende zesde continent past perfect voor deze triestige evolutie… En er is zelfs geen Titanic in de buurt met een orkest dat Nader bij U mijn God speelt… En dus verandert er niets, niks, nitchevo, niente om de algemene sfeer op te peppen.

Een klein kind weet het: het wordt nu steeds meer dringend zo vlug mogelijk een nieuwe federale regering op de sporen te zetten. Want budgettair gezien zinken we steeds dieper. En zal het nog ingewikkelder zijn om normale evenwichten te bereiken. Dus: besparen en minder uitgeven.

Waarom blijven alle partijen doen of er niets aan de hand was? Waarom altijd die struisvogelpolitiek?

Verkiezingen

Meer nog, nu blijkt het sinds enkele dagen dat, tenminste ten zuiden van de ‘bietengrens’, de politici zich voorbereiden op een nieuwe stembusgang. Zonder echt te beseffen dat men dan een pikzwartere zondag zal beleven. Met nog ‘ergere’ uitslagen dan in mei 2019.

Jezus, gedomme toch, waarom willen ze dat niet aanvaarden? Je moet niet in Harvard of Stanford gezeten hebben om te beseffen dat de relatieve – en ik blijf optimistisch – foertreactie van 26 mei 2019 zich nog zal versterken. En dus meer dan ooit de vorming van een (h)echte federale regering beletten…

Populistisch avontuur

Wie heeft daar nut bij? Eerlijk gezegd, het wordt dan echt een ongewenst populististich en poujadistisch avontuur. Ook en misschien vooral voor Franstalig België. Met echte kiemen van een Belgexit die geen enkele gemeenschap van dit land ten bate zou kunnen komen.

De donkerrode jongens en meisjes van de PTB weten dat heel goed en onderhouden dus hun eigen hyper-overtuigde militanten, maar ook Jan met de pet, met een volks discours dat zou kunnen leiden tot nieuwe acties zoals die van die ‘gele hesjes’ waarvan de stichters misschien goede en eerlijke ideëen hadden maar die uiteindelijk tot allerlei domme vernielingen hebben geleid … Natuurlijk doen ze nog steeds alsof ze de Belgische lijn wilden volgen maar de doelstellingen zijn natuurlijk nog steeds diegene van vroeger… La république des camarades in al haar pracht…

Genoeg!

Laat ons dus komen tot de essentie. En tot de ‘J’en ai marre de la N-VA’ van Paul Magnette die bij de oudste kenners van de steeds minder komische Belgische bühne ons een kleine halve eeuw achteruit stuurt met de eponieme verklaring van de zeer efemere Waalse eerste minister, Edmond Leburton (PS) die toen zijn uitgesproken ongenoegen uitte over de CVP.

Nog zo een zogezegde Waalse socialistische excellentie die veel geluk had naar de Zestien te mogen gaan, want hij was een zeer slechte tweetalige. Sommige vertrouwden van de Kamer herinneren zich nog zijn ‘wacht een bitch’ voor ‘wacht een beetje’ in een antwoord op een Vlaamse interpellatie. Sommige intimi van de PS, toen nog met een B (PSB), gaven toe dat degene die men ‘de chef de gare de Waremme’ noemde niet vies was van het vrouwelijk schoon… Maar toch…

De veel te zelfverzekerde Parti Socialiste van Paul Magnette lijkt niet echt bewust te zijn dat het sociale gestook vooral de neocommunisten zal versterken. En dat dit nog een zwaardere klap voor Wallonië zou betekenen. Maar ja, het is uiterst moeilijk voor de afstammelingen van Emile Vandervelde te verzaken aan hun cliëntelisme dat een groot aantal Walen doet afhangen van de goede wil van wie vooral zijn eigen belangen blijft dienen. Spijtig genoeg verbetert dat zelfs niet hun dagelijks leven, want de sociale woningen komen nog te vaak in het nieuws voor hun gebreken. En sommige delen van het Waalse land blijven in een te triestige achterstand en een ongelooflijk fatalisme. Daartegenover ziet men de onvoorstelbare praktijken van sommige machtshebbers die pas heel recent aan de kant werden geschoven.

Het ergste is bovendien dat de andere partijen niet echt hun nek durven uitsteken.

Teleurstellingen

De voorzittersverandering in het Zuiden heeft in feite heel weinig doen veranderen. En meer dan één observator teleurgesteld. Een Georges-Louis Bouchez heeft misschien een of andere ‘Belge de papa’  verleid met zijn unitaristisch credo, maar dan zou die jonge gast ook consequenter moeten zijn met zichzelf. Door bijvoorbeeld ook de taal van de meerderheid van België te spreken en een echte dialoog te promoten… Ondertussen blijkt ook dat de nieuwe voorzitter niet de steun heeft gekregen van alle liberalen…

Andere teleurstelling: François De Smet, de opvolger van Olivier Maingain bij Défi, was voor zover we hem kenden – ondere andere van een interessante studiereis naar Auschwitz en Ravensbrück – een belofte om van het ex-FDF een interessante ‘andere’ partij te maken met een zeker sociaal-liberalisme en een minder dom simplistisch anti-Vlaams discours. Maar jammer genoeg plaatst hij met zijn recenste commentaar de N-VA in het extreemrechts kamp. Waarmee hij aantoont dat de goede filosoof die hij is – was? – heel vlug de slechte manieren van de collega-partijvoorzitters overneemt.

Bij het cdH is men ervan overtuigd dat het morgen beter weer zal zijn… Méthode Coué… De renovatie van de ex-christendemocratische partij die de PSC was is minder zeker. Alhoewel we hier toch een klein beetje hoop koesteren voor Maxime Prévot…

En Ecolo? Tja, die partij doet mee in de gewestregeringen maar overtuigt weinig; te zelfzeker dat ze zich nog zal versterken. Maar dan zouden de ecolo’s ook een tikje minder dogmatisch moeten zijn. Te zot om te verwoorden: in de Brusselse gemeente Elsene waar ze in het schepencollege zitten en de tricolore sjerp bezitten, heeft men beslist geen uitstappen meer te doen met de leerlingen van de gemeentescholen naar dierentuinen. Ondertussen werd deze oekaze uitgebreid tot de seniorenverenigingen…

Grafdelver

En wat nu? Door hun weigeringen aan tafel te gaan zitten met sommige Vlaamse partijen, onder andere met de grootste van hen, wordt het dag in dag uit nog moeilijker om een normaal compromis te bereiken. En meteen de grondvesten te leggen van een echt vernieuwd land.

Zoals ik zei op het Driekoningengesprek enkele weken geleden in Antwerpen, op uitnodiging van  het Archief en Documentatiecentrum voor het Vlaams-nationalisme (ADVN), is het nu echt tijd om serieus te praten over de toekomst van het land.

Zonder taboes en recht voor de vuist, zoals de staatsmannen en -vrouwen het in het algemeen niet slecht deden gedurende de verschillende staatshervormingen sinds precies een halve eeuw. Kan dat nog? Ik denk van wel maar deze keer moeten de politici echt hun verantwoordelijkheden opnemen. En een  grote dialoog durven aangaan voor een meer federaal land dat sommige als confederaal beschouwen. Het probleem is echter dat staatsmanschap vandaag geen vereiste meer is om een politiek mandaat te bekleden… En het ergste is dat Paul Magnette door zijn partizane weigering weleens de echte grafdelver van België zou kunnen worden.