Marc Coucke maakt het goede weer

Marc Coucke weet van aanpakken. Als apotheker startte hij een winkel die shampoo verkocht, maar die naderhand uitgroeide tot het onwaarschijnlijk succesverhaal Omega Pharma, culminerend in de verkoop voor 3,6 miljard Euro aan een Amerikaans bedrijf. Coucke realiseerde daarmee een meerwaarde van 1,45 miljard, waarop geen cent belastingen moeten betaald worden.
Terwijl inkomen uit arbeid fiscaal wordt bestraft, is België een paradijs voor grote vermogens en voor wie winst boekt op kapitaal. De fameuze tax-shift die dat moet oplossen zal enkel neerkomen op het verhogen van de btw en wat eco-taks. Dat betekent dat het leven gewoon duurder zal worden, vooral voor wie toch al krap bij kas zit. Een vermogensbelasting komt er waarschijnlijk niet.

Maar waar ik het eigenlijk over wil hebben, is het Wiedergutmachungs-gebaar dat Coucke wil stellen tegenover zijn (welteverstaan: volstrekt wettelijke) belastingvrije cash-operatie. Hij zou gaan investeren in de Belgische economie en voor een pak nieuwe jobs zorgen. Dat gerucht ging snel de ronde en de brievenbus van Marc puilde dra uit van de voorstellen. Weer was de apotheker-volksheld het gespreksonderwerp van de dag in alle media. Uiteindelijk viel zijn keuze op de Oostendse projectontwikkelaar Bart Versluys die zinnens is om nog eens een hele rist appartementsblokken aan de kustlijn neer te zetten. Versluys is overigens ook een persoonlijke voetbalvriend van Coucke, dus echt ver is hij het niet gaan zoeken. 75 miljoen wordt er in de bouwgroep Versluys gepompt, die nu haar oog heeft laten vallen op de Oostendse jachthaven.

Coucke doet natuurlijk met zijn geld wat hij wil, maar als geboren Oostendenaar vind ik dit een zeer slechte keuze, en een bizar sociocultureel signaal. De Vlaamse kust is een architecturaal-stedenbouwkundig rampgebied. Een gruwelijke Atlantikwall van appartementsblokken beheerst de kustlijn van De Panne tot en met Blankenberge (daarna heb je de haven van Zeebrugge en dan het sjieke Knokke). Nu komt ook het achterliggende duinengebied in het vizier. Heel de 80 km lange kustlijn geniet wereldfaam als lelijkheidszone. Af en toe vind je aan de dijk, helemaal geprangd tussen de appartementsblokken, één ‘normale’ woning, wachtend op sloop, wat een haast surrealistisch zicht oplevert. Hier moet fotograaf Herman van de Boom, notoir liefhebber van de Belgische lelijkheid, beslist eens langskomen.
Deze verloedering is in de jaren ’60 begonnen dankzij de onkoosjere cohabitatie van semicorrupte gemeentebesturen met betonboeren en bouwpromotoren zoals ook Bart Versluys er een is. Al honderd jaar poot zijn familie het ene gedrocht na het andere neer tegen de dijk. Nu opperen de twee spitsbroeders het stoute plan om de bestaande blokken omver te halen en te vervangen door een nóg hogere bouwlijn. Geen bouwmeester in de buurt die zich hier iets van aantrekt.

Ik weet zeker: de volgende generaties gaan ons hiervoor verwensen. Ooit wordt die hele dijk neergehaald, hopelijk niet door Al-Qaeda, en ook niet voor nieuw beton, maar om iets van het natuurlijk karakter te herstellen, met een toeristische infrastructuur die zich laat inbedden in het landschap. Wie een goed voorbeeld wil zien: wandel eens door het Zwin en geniet van de kust tussen Cadzand en Breskens.
Voor de rest, ach Marc, ik weet dat je het goed bedoelt, maar je hebt foute vrienden en slechte raadgevers zoals alle mannen met een dikke portefeuille. Edelmoedige mensen zoals jij moeten gewoon tegen zichzelf beschermd worden. Dus toch maar blijven ijveren voor die vermogensbelasting …