Marc Goblet…tot de finish !

Men zal zich de grote staking herinneren in de winter van ’60-’61, gericht tegen de Eenheidswet van de christendemocratisch-liberale regering van Gaston Eyskens.

Die staking, die voor Wallonië desastreuze gevolgen had, heeft welbeschouwd tot niets gediend, zoals de charismatische leider van het Mouvement Populaire Wallon, André Renard zelf vaststelde na de terugkeer van de Belgische Socialistische Partij in de regering:

De mensen beginnen zich af te vragen of de afbraak van de Eenheidswet al die offers wel waard is geweest. Want inderdaad, wat zien ze nu? Een toepassing in allerijl van diezelfde Eenheidswet.

De  ontgoocheling van André Renard was des te groter, omdat hij er niet in geslaagd was de grote bazen van de Parti Socialiste Belge te verenigen achter zijn project, gericht op federalisme en structuurhervormingen.

François Perin, die zeer dicht bij André Renard stond, beschreef het ons aldus:

‘André Renard was een bijzonder innemende man. (…) Hij was een syndicale voorman die, hoe diep verankerd ook in de arbeidersklasse waaruit hij voortkwam, er toch niet het minderwaardigheidscomplex van had overgehouden. Hij was in zekere zin een prins van de arbeidersklasse. André Renard, dat is het tegengestelde van onze gauchistische intellectuelen zonder enig gevoel voor humor, die verkrampt zijn, gespannen, agressief, geremd en intolerant. (…) Altijd en overal was dit zijn formule: ‘Kijk, ik lanceer dit project. Als men mij kan bewijzen dat je met een ander systeem hetzelfde resultaat kunt bereiken, dan accepteer ik dat, als de bezonnen pragmaticus die ik ben.’

De huidige baas van de FGTB is duidelijk niet van hetzelfde kaliber. Dat de maatschappelijke ontwikkelingen ook hervormingen noodzakelijk maken, dringt niet tot hem door, en daardoor loopt hij er altijd chagrijnig bij. Zoals André Gide het schreef in zijn “Journal”: Maar heel weinig mensen houden echt van het leven: hun afkeer voor verandering bewijst dat. En werkelijk, Marc Goblet laat nooit eens een stralend gezicht zien. Het is meer braken dan spreken wat hij doet, met de openlijke bedoeling om die regering van rotjongens in het zand te laten bijten. Een puur politiek optreden dus.

Natuurlijk kan er voor Marc Goblet geen sprake van zijn de syndicaten rechtspersoonlijkheid te geven, noch hun boekhouding transparant te maken. Transparantie, aansprakelijkheid, dat is voor de anderen! En niets is normaler dan door intimidatie of geweld de solidariteit af te dwingen van diegenen die hun recht op arbeid volop willen uitoefenen. En wat de studenten betreft, van wie de examenperiode ontregeld is door de spoor- en busstakingen, daarvan kan Marc Goblet zich niet inbeelden dat ze nergens een alternatief zouden vinden… Nog iets cynischer en je stikt erin!

Als een slang die in haar eigen staart bijt, zo stelt Marc Goblet zijn eisen in het ijle. Een houding die nog meer onbezonnen is, nu ze de eerste positieve resultaten komt bederven die de regering had weten binnen te halen. Hetzelfde scenario speelt zich ook af in Frankrijk, met een CGT [Conféderation Générale du Travail, de socialistische vakbond] die zich onverzettelijk en negatief opstelt. Terwijl daar de socialistische partij de touwtjes in handen heeft, wat wel bewijst dat er voor de huidige crisis geen zeventien oplossingen bestaan.

Beseft Marc Goblet wel wat voor een last hij laadt op een Wallonië dat maar niet van de startbaan loskomt? Terwijl de Vlaamse regering net een ambitieus en vernieuwend plan heeft goedgekeurd rond kinderbijslagen, onderwijs, en provinciaal bestuur? En terwijl de syndicale beweging zich veel pragmatischer opstelt in het noorden?

Om opnieuw tot volle welstand te komen heeft het Waalse gewest geen nood aan wilde acties maar aan buitenlandse investeerders, en aan zuurstof en ademruimte voor de KMO’s die voor vernieuwing zorgen.

Doordat hij maar niet wil inzien dat de klassenstrijd een achterhaald begrip is, brengt Marc Goblet grote schade toe aan diegenen wier belangen hij zegt te verdedigen. Want een staking heeft nog nooit zelfs maar de minste werkplaats opgeleverd, en de factuur voor de aangerichte schade betaalt altijd de gemeenschap.

Er bestaat een ondraaglijke vorm van uitbuiting waarover Marc Goblet het nooit heeft, en die bestaat erin dat men voor eigen doeleinden zich bedient van de goedgelovigheid van de meest kwetsbaren.

In Frankrijk heeft de CFDT [Confédération française démocratique du travail] het nut ingezien van de “Loi Travail” van de regering Valls. Ze bewijst daarmee dat een andere vorm van syndicalisme mogelijk is, opener en verantwoordelijker, en dat ook aanpassingsvermogen een van de sleutels van de vooruitgang is.

In elk geval moet de kiezer de hoogste rechter blijven. Als die na verloop van een legislatuur vindt dat de regering niet de juiste keuzes heeft gemaakt, of niet tegen haar taak opgewassen is gebleken, dan komt het hem toe, en hem alleen, om in het stemhokje te reageren.

Elk op de hem toegewezen plaats, en de democratie zal er wel bij varen!

Of als Marc Goblet, in plaats van de straat op te gaan, zich eens politiek engageerde en minister werd? Op die manier zou hij kennis kunnen maken met de harde realiteit van de beleidsvoering, en zou hij ons zijn talenten als beheerder kunnen demonstreren. Maar dat is heel andere koek. Kritiek geven is altijd makkelijker dan zelf iets doen…

foto ©Reporters

Vertaling Marc Vanfraechem