Nog een rondje op de carrousel

De politieke reacties konden niet uitblijven. De Wetstraat deed met verve wat er werd verwacht: ronkende verklaringen afleggen, wat communautaire tegenstellingen uitdiepen en dan alles de lange baan op schuiven. Laurent is gered. Iedereen weet dat Laurent nog buiten de lijntjes zal kleuren, maar dat is de verantwoordelijkheid van de politici die het dan voor het zeggen zullen hebben. Leterme wast zijn handen in onschuld. Zullen de politici in de toekomst (of ooit) Prins Laurents dotatie afnemen? Ik durf daar niet zo zeker van zijn. In politiek iets uitstellen is vaak de opstap naar afstel of heeft daar de bedoeling toe. Het afstel en de ronkende verklaringen over een volgende keer, het is het perfecte Belgische compromis: de ene kan zich op de borst kloppen en stoer verklaren ‘het is de laatste keer, we hebben ingegrepen’, een ander kan zeggen: ‘monseigneur uw dotatie is gered, maar wees voorzichtig’. De carrousel van de Belgische politiek draaide nog eens een toertje.

Op die carrousel van de Belgische politiek zit nog bekend volk. Wouter Beke zit op een paardje tussen Elio Di Rupo en Bart De Wever. En elders zitten er nog wel wat politici. Sommigen zitten al een hele tijd op die draaimolen. De vraag is, hoe lang houden ze het uit? Een carrousel kan leuk zijn, maar er lang op zitten moet een marteling zijn. In die situatie zijn we nu beland. Hier en daar hoort men al eens beweren dat de molen mag doordraaien zonder hen. Het was al in januari dat de N-VA door de Vlaamse Beweging werd opgeroepen om de stekker uit de onderhandelingen te trekken. Als je al negen maanden onderhandelt zonder resultaat, wat zal dan het resultaat zijn van een tiende maand onderhandelen?

Wie en wat?
Niet alleen de inhoud is een probleem, ze zijn het zelfs nog niet eens over wie er moet onderhandelen: met zeven of met negen? En de een, Di Rupo, wil eerst een akkoord binnen zijn taalgroep, uit angst dat hij anders door zijn politieke concurrenten wordt afgeslacht voor de toegevingen die hij zal moeten doen. De ander, De Wever, wil dat in Vlaanderen net niet, want dan moet hij al toegevingen doen of zich compromitteren nog voor hij met de Franstaligen aan tafel gaat. Tussen die verschillende benaderingen zwemt Wouter Beke, op zoek naar een manier en een inhoudelijk compromis. ‘Er wordt vooruitgang geboekt, maar die is klein, heel klein’ of nog ‘de sfeer is goed’. Dat laatste kennen we nog van de Rode Duivels … De sfeer was goed, maar de resultaten bleven uit. Hier staan we voor hetzelfde scenario. U zou voor minder van de carrousel af willen. Die draait wel door zonder u …

En dat is voor de PS het perfecte scenario: de Belgische carrousel draait vrolijk door. Het Europees semester is ingediend. De N-VA was/is boos, maar heeft niets in handen om er iets aan te doen. Leterme daagt uit, als slippendrager van de Franstaligen en uit wrok. De PS domineert en duldt geen andere medespelers in de speeltuin van de lopende zaken. De CD&V zoekt naar een eigen rol. De sp.a weet het ook niet meer, zelfs Louis Tobback verliest de trappers in een intentieproces op de radio en in de kranten tegen de N-VA. ‘Niemand weet hoe het land moet worden gesplitst, dus het kan niet’. Waar is de tijd van ‘de verbeelding aan de macht’?

Bij de N-VA is steeds vaker te horen dat het allemaal mooi genoeg is. Ze zullen een keuze moeten maken. Blijven onderhandelen lost niets op. Dan maar de stekker eruit. De kans dat de klassieke tripartite er komt, is dan groot. Zelfs Kris Peeters zal de druk in de CD&V niet kunnen tegenhouden. De kans dat er echt iets verandert in België is nihil. Al zullen ze wel een staatshervorming maken en ons die als revolutionair trachten te verkopen. Maar dat de Wetstraat zich niet vergist: het probleem is daarmee niet opgelost. Het is niet weg te moffelen, ooit komt het communautaire terug op de agenda, nog dwingender. En als de evolutie wordt gevolgd, met een nog grotere meerderheid voor de V-partijen. Wie draait er nog een rondje mee?