Om het af te leren

Nog eentje. Veel korter dan de vorige. Een laatste. Om het af te leren. En in een column moet je altijd stevig binnenkomen. Komt ie…

Naast Herman De Croo en uw dienaar zijn er nog drie andere fraudeurs-erevoorzitters die dezelfde onwettige bonus hebben gekregen: Charles-Ferdinand Nothomb, Raymond Langendries (beiden PSC/CDH/Les Engagés)  en wijlen Jean Defraigne (PRL/MR). Kwestie van het de komende parlementaire onderzoekscommissie en de immer naar waarheid zoekende media wat makkelijker te maken.

Uit de vorige eeuw? Verjaard? Ik vrees van niet. De vele watchers, kenners en topexperts weten dat: die uitkeringsvergoedingen startten pas wanneer de betrokkenen de politiek verlieten. Nothomb, Langendries en Defraigne zijn na hun voorzitterschap nog een tijd lang doorgegaan. De rest is Wikipedia en een eenvoudig rekensommetje dat journalisten en politici normaal moeten aankunnen.

Bagger

Mijn vorige Doorbraak-column heeft nogal wat reacties losgemaakt. Niet dat hij de bagger heeft doen ophouden. Mijn eerste zin was: Ik maak me geen illusies. En als die stukken verder gaan dan gewoon gescheld, dan zend je dat door naar bevoegde instanties. Punt. Maar veel andere reacties waren zeer zinnig, af en toe zelfs geestig.

Een zwaargewicht uit de Vlaamse politiek las Doorbraak en zei: ‘Amai! Hier staan er nu precies weinig voor de camera om u tegen te spreken… Misschien moet ge zelf naar De Roover bellen? Of Calvo?’ En wat ik ook zorgvuldig heb genoteerd is wie publiek niet heeft gereageerd. Dat is vaak minstens zo relevant als wie wel praat.

Nog iets opvallends. Wat wordt er van mijn column gemaakt? Siegfried Bracke weigert pensioenextra’s terug te betalen. Ik daag iedereen uit: waar staat dat? Er staat wel dat ik, anders dan Herman De Croo, niet van zins ben het zogenaamde gestolen geld aan een goed doel te schenken. Maar dat is natuurlijk iets anders. En een van mijn stellingen was uitgerekend dat het niet om pensioenextra’s gaat. Mag ik die samenvatting van mijn column merkwaardig onprofessioneel noemen?

PvdA

Merkwaardig is ook hoe overal het woordgebruik van de PvdA zonder veel nadenken wordt overgenomen. Het is overigens de PvdA die in hun Voorstel tot oprichting van een parlementaire onderzoekscommissie belast met het onderzoek naar pensioenfraude en pensioenprivileges in de Kamer van volksvertegenwoordigers mij al van in de eerste alinea meer dan duizend euro meer pensioen toekent dan wat ik in werkelijkheid krijg.

Het valt me ook op hoe gretig een quote van Raoul Hedebouw wordt verspreid: hij eist uit naam van het hele volk dat De Croo en Bracke elke euro terugbetalen. De dag dat de PvdA spreekt voor het ganse volk is de dag dat we het land eigenlijk al hadden moeten verlaten. Want de dag nadien komt er naar aloude traditie een muur rond dat land. Niet om buitenlanders buiten te houden, wel om bevrijde binnenlanders te beletten te vertrekken.

Uit de titel van het voorstel blijft er trouwens voor onderzoek weinig over. De fraude is er bewezen. En – het zal iedereen opgevallen zijn – de N-VA is daar bij monde van fractieleider De Roover voor. Eindelijk eens straffer kunnen zijn dan Calvo, het moet voor De Roover een gloriemoment zijn geweest.

Afrekening

Ook Sander Loones blijft uitleggen waarom hij niet gezien heeft wat hij had moeten of kunnen zien. Al heeft hij op één punt wel gelijk, en moet ik dus mezelf corrigeren. Uit wat ik nu weet blijkt dat de Kamerleden inderdaad niet alle informatie hebben gekregen. Noch over de ambtenaren-generaal, noch over de voorzitters. Toen Loones zijn vertrouwen in de administratie opzegde, had hij dus eigenlijk gelijk.

Blijkt namelijk dat de huidige top een wraakoefening heeft gehouden tegen hun onmiddellijke voorgangers, allen recent gepensioneerd. Die kregen namelijk als laatsten die uittredingsvergoeding. Wie daarna komt niet meer – jaja, er is in de Kamer in de voorbije jaren fors hervormd. En wat er is gebeurd is een mooi voorbeeld van het aloude Waarom ik en niet een ander. Een pure afrekening dus, en de politiek is daar met genoegen op ingegaan, want ook die wensten af te rekenen, zij het met anderen.

Dat nam overigens soms schofterige vormen aan. Aan één net gepensioneerde hoge ambtenaar  – de man was stervende, en iedereen wist dat – laat men weten dat hij zijn uittredingsvergoeding niet krijgt, maar dat na zijn overlijden zijn vrouw wel zestig procent zal krijgen. Schofterig dus. Daar is geen ander woord voor.

Geen onwettigheid

Er zijn ook – vorige week had ik die nog niet – verschillende documenten van verschillende instanties die uitdrukkelijk bewijzen dat hier geen sprake is van onwettigheid, laat staan fraude. Zeer recent zegt de Pensioendienst zeer uitdrukkelijk: niets aan de hand. En al langer geleden heeft ook de fiscus zich gebogen over… met krek hetzelfde finale oordeel. Het valt op dat de Kamer dat allemaal opzijzet, en alleen het advies volgt van een ingehuurd advocatenbureau…

Laat dus die onderzoekscommissie of externe instantie maar komen. Eigenlijk zegt de politiek daarmee niets anders dan nee, wij kunnen het niet. Terwijl het een pure kwestie is van huiswerk maken, je werk doen.

Hoe kan je zo’n uittredingsvergoeding nog verdedigen? Dat was een interessante opmerking, van een vriend. Mijn antwoord is kort: niet. Als ik vandaag lid ben van de Kamer, en we moeten stemmen over uittredingsvergoedingen voor erevoorzitters, dan stem ik tegen. Omdat de tijdsgeest is veranderd. Net zoals ik ook tegen een pensioensysteem zou stemmen dat ervoor zorgt dat ambtenaren gemiddeld het dubbele pensioen krijgen van werknemers.

Maar gaan we dan per vandaag alle overheidspensioenen verminderen, omdat we vandaag anders denken dan gisteren? En terugbetalingen eisen? Nee dus. Je kan ook hervormen zonder bloed aan de paal. Dat is kennelijk niet het model van Hedebouw, De Roover en Calvo. Wel het mijne.

Uittredingsvergoeding als overstap

Er zijn mensen die een half miljoen uittredingsvergoeding kregen, niet om op pensioen te gaan, maar als overstap naar een politieke topjob. Het zal wel. Er waren en zijn mensen die afscheid namen/nemen van de politiek maar ter wille van de uittredingsvergoeding bleven/blijven zitten. Het zal wel. Maar wie gaat hun dat kwalijk nemen?

Dat het Orakel van de Eerlijkheid vindt dat terugbetalen een minimum is, het zal wel. Maar is dat ons systeem? Alvast niet het mijne.

Het is een kenmerk van dat soort strijders dat ze vooral vinden dat ze zelf te weinig krijgen. Ze bespelen een oud, groot volksinstrument: het klinkt luid, bombastisch zelfs, maar ook behoorlijk vals.