‘Der Untergang’, een Belgische opera

De 100-jarige straf is straffe rechtsspraak. Niet alleen omdat ze buitensporig is, maar vooral omdat de Catalanen op kousenvoeten en met de slagkracht van een veertje een kussengevecht voeren om hun recht op zelfbeschikking. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik zie Carles Pokemon niet als William Wallace: ‘They can take our lives but they will never take our freedom’ of als El Cid strijdend in de straten van Barcelona. Neen, hij is het doetje dat vlucht als het te warm onder zijn voeten wordt, desertie in het oog van de vijand. Gelukkig wordt hij niet verdedigd door mensenrechtenadvocaat Vande Lanotte, want dan kon hij meteen de links-activistische strop bestellen. Terwijl zijn medestrijders in de gevangenissen van Spanje wegrotten, is Carles Pokemon gevlucht in de armen van Ambiorix, die hem gebruikt om hier de Vlaams-nationalistische gevoelens te voeden. Terwijl zijn onderdanen de matrakken van de Guardia Civil trotseren, dommelt hij op de Vlaamse matrassen. Che Guevara en Simon Bolivar keren hem vanuit het graf de rug toe.

Queeste naar opperhypocriet

De congregatie van de hypocritijnzers kiezen hun nieuwe paus. Nadat de twaalf apostelen de zeven campagnezonden van broeder Beke predikten, stuurden ze hem op penitentie naar een Vlaams kabinet. Gij zult hier vijf jaar lang tienduizend euro per maand verdienen, voila, dat zal u leren om onze partij het slechtste verkiezingsresultaat sinds de geboorte van Jezus Christus te bezorgen. Laat het een les zijn voor de nieuwe voorzitter. Het signaal is bij de CD&V-leden aangekomen: in plaats van kandidaturen van drie wijzen, is elke misdienaar met ambitie kandidaat-voorzitter. Het is een win-win situatie: als ik de verkiezingen win word ik een held, als ik verlies minister. Zelfs Kabouter Plop, burgemeester van Samson-dorp en Affligem, doet een gooi naar deze christelijke Win For Life. Hij maakt veel kans, want als nationaal voorzitter van de CD&V moet je serieus smoelen kunnen trekken en als acteur is de elasticiteit van zijn gezicht grenzeloos. Binnenkort weten we wie voor CD&V minister wordt in 2024.

Recht op spijbelen of oorlog

De werkzaamheden van de Vlaamse regering zijn gestart en Ben Weyts laat zich meteen gelden als onderwijsminister: spijbelen kan niet en moet harder aangepakt worden. Anuna Klimata, de koningin van het spijbelen, reageert verontwaardigd terwijl ze met haar spijbelboot dobbert tussen Europa en Chili. Als ze thuiskomt van haar spijbelvakantie – volgend jaar met Pasen – zal ze Weyts eens de les spellen. Als Jean(ne) d’Arc, strijdend voor een beter klimaat en voor het recht op spijbelen, zal ze Monchichi Weyts bij de oren trekken en in de hoek zetten. De strijd om het recht op spijbelen. Verdorie, dat ik daar niet aan gedacht had toen ik zestien jaar was. Ik was begaan met mijn eigen rapport, niet met de rapporten van het IPCC. Ik was politiek bewust en betoogde op zaterdag en zondag tegen kernwapens en voor een nieuw jeugdhuis in ons dorp. Maar als zestienjarige had ik niet de ambitie om de agenda van de ministerraad te bepalen en hen beslissingen dictatoriaal op te leggen. Het feit dat zij die waanvoorstellingen wel heeft, lijkt voer voor psychologen.

Na de klimaatdoemdenkers, klimaatnegationisten en klimaatrealisten zijn er nu ook de ‘klimaatacceptionisten’. Ze trekken er zich allemaal niets van aan. Wie gelijk heeft, interesseert hen niet. Als de wereld vergaat dan accepteren ze hun lot en als ze niet vergaat dan hebben ze zichzelf ten minste de hoofdpijn door Greta’s en Anuna’s gezaag bespaard. Deze je-m’en-fou-tistische reflex is een neveneffect van de ‘klimaatoverkill’ die ons langzaam wurgt en de zuurstoftoevoer naar onze hersenen afsluit.

Red Bull voor koninklijke ennuyeurs

Geert Bourgeois en Rudy Demotte doen intussen hun werk als Koninklijke ennuyeurs. Na twee minuten persconferentie begonnen mijn oogleden al dienst te weigeren en zag ik journalisten naar een blik Red Bull grijpen. Hun techniek is duidelijk: De Wever en Di Rupo in slaap vervelen en hen samen in bed leggen. Dat ze vervolgens ’s morgens samen onder de douche duikelen is eerder onwaarschijnlijk. De situatie is echter eenvoudig, deze duivelsdans der gezworen vijanden is een verplicht openingsnummer van de Belgische opera Der Untergang. Paarsgeel staat zowel voor PS als N-VA gelijk aan electorale harakiri. Paarsgroen lijkt dan weer zelfmoord voor CD&V en Open Vld. Kleurt het politieke voorjaar van 2020 bloedrood voor bepaalde politieke partijen, krijgen we nieuwe federale verkiezingen of misschien een noodregering van gewestregeringen? Hoe dan ook, de guillotine hangt boven de taalgrens en de koning huppelt heen en weer met de kroon tussen de billen en de hand op de portefeuille.