OPINIE – Afrit Vlaanderen, uitrit crisis…

Aan duidelijkheid liet het niets te wensen over. N-VA domineerde de media en zette een ferme toon. De Wever wou op het federaal niveau inbreken om zoveel mogelijk van zijn programma te verwezenlijken.
Na slepende onderhandelingen werd de N-VA in de oppositie geduwd. Vervolgens werd met veel poeha een akkoord naar voor geschoven dat als een grote overwinning van de traditionele partijen op de destructieve en ondermijnende houding van de N-VA werd beschouwd. De Wever maakte gewag van woordbreuk, maar als historicus moest hij toch wel weten dat bedrog, valse beloften, leugens en laster nu net de smeer is waarop de Wetstraat als jaren werkt.

Communautair akkoord
Het communautaire akkoord is een onding. Er is de zogenaamde volledige splitsing van B-H-V, toch als je de zes faciliteitengemeenten niet langer als een deel van Vlaams-Brabant ziet. Als 2de prijs is er de splitsing van het gerechtelijk arrondissement, dat door Bart Maddens als een “etnisch gescheiden rechtspraak” werd omschreven. Van een overheveling van homogene bevoegdheidspakketten is geen sprake. Er is eerder een ondoordringbaar kluwen en opeenstapeling van halve bevoegdheden. De onderhandelaars durfden niet raken aan de sociale zekerheid.
Vlaanderen heeft wel de responsabilisering gevraagd en gekregen, maar ook hier zit er wel een addertje onder het gras: Vlaanderen is de enige regio die geresponsabiliseerd wordt. Als de economie verslechtert, zullen Wallonië en Brussel compensaties ontvangen door de solidariteitsbuffer. Vlaanderen zal daarentegen de belastingen moeten verhogen. De herfinanciering van Brussel zal heel snel worden geregeld, maar de rest van de staatshervorming zal in etappes worden afgewerkt. Nu reeds stellen de regeringspartijen vast dat het best zou kunnen dat een volledige realisatie van de staatshervorming deze legislatuur niet zal worden gerealiseerd.
Dit is uiteraard een oude truc die de wakkere Vlaming reeds kent. Wie herinnert zich niet de staatshervorming uit de jaren 80 onder premier Martens. De derde en cruciale fase voor de Vlamingen is er nooit gekomen. Meer dan waarschijnlijk zullen de Vlamingen andermaal deze schande moeten ondergaan.
Voor Vlaanderen is deze staatshervorming erg nefast. België is aardig op weg om een federalisme met drie te worden. De Vlamingen worden in Brussel definitief opzij gezet en er komen samenvallende verkiezingen. Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Het ziet er dus beroerd uit voor Vlaanderen.

N-VA niet meer aan zet
Onnodig te zeggen dat de traditionele partijen helemaal niet te vertrouwen zijn. Eerder dan de N-VA te steunen en te kiezen voor Vlaanderen, slikten ze het halfslachtige communautair akkoord door. VLD, SP.a en zeker de CD&V komen stilaan in een existentiële crisis en kiezen voor de federale macht. De N-VA heeft zich laten rollen als een kind. Aanvankelijk werd ze verwelkomd als vriend. De Wever had zelfs het streven naar een onafhankelijk Vlaanderen verloochend om mee aan boord van de traditionele machtspolitiek te stappen. Een aantal ingrepen in de partij dienden te gebeuren. Het onafhankelijkheidsstreven werd als een relict uit vervlogen tijden opzij gezet. Brussel werd losgelaten. Met de laatst communautaire onderhandelingen was het op dit vlak oorverdovend stil. De partijtop wou de Franstaligen niet nodeloos provoceren, heette het. De partij positioneerde zich tevens als liberaal en schurkte aan bij VOKA.
Nu de financiële en economische crisis woekert en de kleine man de rekening krijgt voorgeschoteld, is de N-VA in geen velden te bekennen. Ze zou van de gelegenheid kunnen gebruik maken om haar sociaal profiel wat aan te scherpen. De precaire financiële en economische situatie van ons land zullen de sociale onrust fel aanwakkeren. Waar is de N-VA om dit onbehagen te vertolken, gestalte te geven en alternatieven aan te reiken?
Bovenal werd iedere kritische stem binnen de partij verzocht om afwijkende geluiden binnenkamers te houden. Andersdenkenden werden op een haast stalinistische wijze uitgerangeerd. De N-VA leek wel klaar voor de macht.
Dit loopt intussen wel even anders. De N-VA zit op federaal niveau in de oppositie, is helemaal niet aan zet en moet een gedrocht van een communautair akkoord doorzwelgen. N-VA heeft een historische kans niet kunnen benutten. De Wever beseft dat. Hij laat geen gelegenheid voorbijgaan om dit de Vlaamse partijen te verwijten.
Ook op Vlaams niveau heeft het met Muyters de laatste weken nogal fel gerommeld. De ’transfers’ van partijen zoals de VLD en het Vlaams Belang lopen ook niet echt van een leien dakje en het personeelsbeleid laat soms te wensen over.
De N-VA – met op kop Bart De Wever – heeft veel te lang geloofd dat ze met de traditionele partijen op een akkoordje kon gooien. Mis dus. De Wever schrok met een zware kater plots wakker. Hij moet wel beseffen dat hij heel veel tijd heeft verloren.

Van schouder veranderen…
De klassieke partijen hebben er wat van gebakken: België kent op twee landen na de grootste belastingdruk, heeft een alles verstikkende staatsschuld, een verwaarloosd openbaar patrimonium, een opendeurbeleid op gebied van het vreemdelingenbeleid, een justitie en gevangeniswezen die negentiende-eeuws oogt, de laagste pensioenen van Europa, een overdaad aan ministers en ambtenaren en heeft bovenal beschamende werkloosheidscijfers in Wallonië en Brussel. Niets wijst erop dat de regeringspartijen van plan zijn om het geweer van schouder te veranderen. Onlangs stelde Peter Leyman in een interview: “in dit land zie ik geen toekomst meer voor onze kinderen”.
Voor Bart Maddens is het duidelijk: “De V-partijen (Vlaams Belang, N-VA, LDD) zullen de meerderheid in het Vlaams Parlement na 2014 moeten halen. Daarvan hangt alles af. Als de V-partijen een meerderheid hebben in het Vlaams parlement, is veel mogelijk. Als de hegemonie niet kan gebroken worden in 2014, ziet het er slecht uit voor Vlaanderen”. Afrit crisis, uitrit Vlaanderen?
De N-VA moet het geweer van schouder veranderen en kiezen voor een andere strategie. Met zicht op de verkiezingen van 2014 kan het best alle Vlaamse krachten rond zich verzamelen door een verbond te sluiten. De meerderheid in het Vlaams Parlement moet kost wat kost worden veroverd. Indien dit niet lukt, ziet het er inderdaad heel slecht uit.