Oproep aan de ‘Dimitrievers’

Terwijl Facebook-Vlaanderen zich opmaakt voor de fandag van Dimitri Bontinck op 28 juni, vraag ik even aandacht voor iemand die echt onze aandacht waard is, namelijk de Saudische blogger Raif Badawi, veroordeeld tot 10 jaar gevangenis en 1000 zweepslagen. Dit, bij wijze van menslievendheid, te verdelen in sessies van twintig keer vijftig, kwestie van niet het risico te lopen, op het einde gewoon een lijk af te ranselen.

Zijn misdrijf: via een persoonlijke website kritiek leveren op het theocratische regime van zijn land, naast Noord-Korea een van de meest gesloten en autoritaire naties ter wereld. Het verschil is alleen dat Saudi-Arabië toevallig ook de grootste olieproducent ter wereld is, en daarvoor doe je al eens een oogje dicht.

Ook Saudi’s zijn ‘Charlie’

De begrafenis van koning Abdullah van Saudi-Arabië, begin dit jaar, was dan ook een verzamelmoment van alle groten en grootjes der aarde, ‘onze’ koning Filip inbegrepen. Ter gelegenheid daarvan werden er aardig wat visites gepleegd voor en achter de schermen, maar niemand blijkt zich het lot van Raif Badawi te hebben aangetrokken. Hillary Clinton bestond het zelfs om de overleden monarch te feliciteren voor zijn ‘bekommernis om de mensenrechten’. Inderdaad had het Saudische regime de Charlie-aanslag in Parijs veroordeeld, terwijl er in dat land zelf van persvrijheid geen sprake is. De hypocrisie voorbij.

In Saudi-Arabië wedijvert het fanatiek salafistisch regime met de nog fanatiekere, invloedrijke club der Korangeleerden. De religieuze politie gaat er nauwgezet ieders gangen na. In zo’n land je stem verheffen, is eigenlijk pure kamikaze. Dat Saudi-Arabië wereldwijd extreem-soennitische groepen sponsort, de Islamitische Staat in haar beginperiode inbegrepen, en de meest wereldvreemde imams naar hier stuurt om de moskeeën te animeren – annexe te radicaliseren – is ook geen reden voor enige Westerse mogendheid om de vriendschapsbanden met dat land te herzien.

Maar ondertussen zit Raif Badawi nog altijd vast, en wacht hij op de volgende reeks zweepslagen, hem voorlopig onthouden wegens ‘gezondheidsredenen’. Als dat geen gevoel voor humor is, weet ik het ook niet. Hoeveel pech kan je hebben.

Een van de meest macabere details uit het verhaal van deze dissident is het tv-optreden van diens vader, waarin hij zijn zoon van goddeloosheid beschuldigt en zijn executie eist. Dat moet nog als de ergste zweepslag aankomen: van je eigen familie moet je het hebben. Een verplicht nummertje? Of de illustratie van wat religie met een mens kan doen? Of de Arabische versie van vaderliefde?

Despotische vaders

Dat brengt ons terug op die fandag van Dimitri Bontinck, de man die zijn zoon tot Syriëstrijder opvoedde, en vervolgens tot Michael Jackson-imitator herkneedde. Er is dus wel degelijk een link tussen Jejoen Bontinck en Raif Badawi, namelijk die der vermaledijde zonen, getekend door hun despotische vaders.

Ik zou daarom heel aangenaam verrast zijn, mochten de grapjassen die op 28 juni toch afzakken naar de Grote Markt in Antwerpen, een spandoek ontvouwen met de leuze ‘Free Raif Badawi’. De facebook-pagina met die naam heeft nog geen 6000 likes, terwijl al bijna 15000 Bontinck-fans present klikten voor die dag. De realiteit zou zo de grap kunnen inhalen, terwijl de oedipale vader-zoon-mismatch als een rode draad door het verhaal kan lopen. Geef toe, een sterk concept. Voor alle teksten en retorische ondersteuning kunnen ze bij ondergetekende terecht.

Uiteraard komt Raif Badawi daarmee niet vrij, toch niet zomaar. En er zijn massa’s anonieme dissidenten overal ter wereld die in gevangenissen wegrotten zonder de media te halen. Allemaal redenen om het niet te doen en ons aan de Bontinck-joke te houden. Toch zou nu net die kruisbestuiving tussen humor en ernst, onschadelijke Facebooklol en politiek statement, voor een amplitude kunnen zorgen die helemaal in de lijn ligt van onze surrealistische traditie. Ik spreek dan nog niet over de mogelijkheid om de Antwerpse volksheld Brabo in te schakelen, de man die een einde maakte aan het afgehakte handjesregime van de reus Antigoon.

In naam van de vrijheid dus. Ver voorbij het Charlie-koor waar op het einde ook de beulen in meezongen. Denk er eens over na, Dimitrievers!

Johan Sanctorum is filosoof, publicist, blogger en Doorbraak-columnist.