Over alibi-Ali’s en knuffeljoden

Nuttige fictie

Maar in hoeverre is die vrees voor het antisemitisme gegrond? Ja, ooit hebben een aantal Vlamingen gecollaboreerd met de nazi’s, en dat kan nog eens aanleiding geven tot een publiek pardon zoals Bart De Wever dat in 2015 deed, maar nergens bespeur ik in de Vlaamse grondstroom enige Jodenhaat, integendeel, de sympathie voor Israël domineert, én voor het ultrarechtse Netanyahu-beleid. Niettemin blijft de mythe van het antisemitisme vooral nuttig om de Joden in de slachtofferrol te houden; een politiek-correct vuurtje dat zorgvuldig onderhouden wordt door scherpslijpers als Joods Actueel, met de onvermijdelijke Michaël Freilich voorop.

En zo zijn we dan weer bij het lelijke woord Holocaust-industrie, dat de Amerikaanse politicoloog en historicus Norman Finkelstein van Joodse komaf in 2000 lanceerde. Door steeds maar weer te refereren naar de Jodenvervolging onder de nazi’s holt men de herinnering, én het cruciaal belang om deze episode in de geschiedenis te blijven memoriseren, uit tot een blijvende reclametruc in dienst van allerlei politieke agenda’s. Finkelstein werd voor zijn analyse verguisd, maar de politieke realiteit geeft hem gelijk: tot op vandaag haalt Benjamin Netanyahu te pas en te onpas het Holocaustspook boven om zijn gelijk te halen.

Zo is de mythe dat Vlaanderen en Europa alsmaar antisemitischer worden, door geen enkel cijfermateriaal staafbaar. Als er al antisemitisme rondhangt in onze samenleving, dan komt het vooral uit de moslimhoek, en dan zitten we weer in hetzelfde straatje van twee elkaar op leven en dood beconcurrerende monotheïstische religiën met deels dezelfde profeten én rituelen doch een diametraal tegenovergesteld kompas.

‘Groot-oeucumenische partij’

Dat strikt seculiere discours is voor orthodoxe joden én praktiserende moslims vermoedelijk niet genoeg. Zij willen elk vanuit hun levensbeschouwing méér, en daar ruikt de katholieke zuil haar kans. De kerken lopen leeg, het christelijke middenveld is ook niet meer wat het geweest is, en de CD&V is onder de uithangborden ‘zingeving’ en ‘spiritualiteit’ op zoek naar allianties met ‘verwante’ religieuze drukkingsgroepen die wél vasthouden aan het primaat van de (eigen) godsdienst op de regels van de rechtstaat. Zie bijvoorbeeld het debat rond het onverdoofd slachten. Of denk aan de plannen van het katholiek onderwijs om islamlessen te organiseren en de groepsrituelen van de moslims binnen de schoolruimte te integreren.

En hier moeten Open Vld en N-VA (waarvan de voorzitter zich bij wijze van grap wel eens durft te tooien met een spaghettivergiet) wat op de rem staan, gezien ze zich beide profileren als onvoorwaardelijk aanhanger van de seculiere staat en een religieneutrale publieke ruimte. Die aarzeling kan de CD&V nu maximaal benutten. De strijd met links om de moslimallochtoon is nog niet gestreden. Islamactivist Youssef Kobo is alvast naar de Antwerpse CD&V verkast, maar ondertussen werd ook de sympathieke rabbijn Aaron Malinsky aangetrokken voor een verkiesbare plaats op de CD&V-lijst in de Sinjorenstad. Het wordt daar nog gezellig in die partij van het Moedige Midden. Malinksy dook eensklaps op in het tv-programma De Slimste Mens en charmeerde het Vlaamse kijkpubliek. Maar in een interview met De Afspraak anno 2016 klonk het uit zijn mond toch opeens dat de Joodse gemeenschap homofilie als een soort ziekte beschouwt die zij probeert te bannen. Oeps, gelijklopend geluid in moslimkringen, bien etonnés….

De CD&V, en bij uitbreiding de katholieke zuil, speelt dus hoog spel door ook een partij van moslims én joden te willen zijn, op grond van een vage spirituele verwantschap. De droom van een groot-oecumenische alliantie tegen de ‘goddeloze’ liberale Verlichtingsideologie, die ook wel hier en daar gekoesterd wordt in andere conservatieve middens, zal finaal maar één overwinnaar opleveren, en dat is uiteraard de meest ambitieuze, expansieve en imperialistische religie van het moment, te weten de islam. De CD&V — die vermoedelijk van naam zal veranderd zijn — wordt dan de partij van de dhimmitude, zijnde de groep niet-moslims die de dominantie van de islam erkennen in ruil voor enig gedogen.

Antisemitisme en racisme

Met het eeuwige non-discriminatiediscours ten gerieve van de allochtonen schieten we niet op. Maar evenmin met het opwarmen van het antisemitische spook in verkiezingstijd om de joodse gemeenschap te pamperen. Het penibele is overigens dat ook columns zoals deze snel als ‘antisemitisch’ kunnen geklasseerd worden, waardoor het spook zichzelf in stand houdt. Dat is exact dezelfde dynamiek als de kritiek op de slachtofferrol van allochtone moslim: alles wat je er tegen in brengt is bij voorbaat een vorm van racisme.