Over witte konijnen en oude rotten

Met de aankomende gemeenteraadsverkiezingen geen gebrek aan politiek nieuws. In elke krant lezen we waar welke lijst opkomt, onder welke naam, … en wie die lijst trekt, duwt of steunt. Het valt me op in welke termen we die mensen beschrijven.

Als Lien Van De Kelder op de lijst van Vooruit in Antwerpen verschijnt, spreken we over een ‘wit konijn’. Ze is dat niet: ze werkte op het kabinet van Johan Vande Lanotte en is best wel actief in haar woonomgeving. Wanneer Patrick Janssens zich opnieuw kandidaat stelt voor diezelfde lijst, spreken we over een ‘oude rot’, een ‘electoraal zwaargewicht’. Maar wanneer we over jongeren spreken, die lijsten trekken of in de top 3 staan, wordt er in één zin over ‘bloedarmoede’ gesproken, of over de mensen die niet langer op die plaatsen staan.

Geen bloedarmoede

Vooral in de stad Antwerpen valt dit op. Pieter De Cock, lijsttrekker van cd&v in de stad, werd gisteren als ‘okselfrisse verschijning’ omschreven, die ‘nog veel te bewijzen heeft’, ‘die niemand kent’. Openlijk wordt meermaals over die bloedarmoede in de stad geschreven. Terwijl ik net denk dat we jonge lijsttrekkers moeten toejuichen. Misschien is het eens goed dat het niet opnieuw dezelfde mensen zijn? Misschien is het beter dat bepaalde mensen, na decennia lang politiek, de kans aan jongeren geven? Misschien is het net verfrissend dat kandidaten verplicht zijn zichzelf voor te stellen en zo naar de burger te trekken? Is dat niet net die democratische vernieuwing waar zo veel mensen het over hebben?

Deze jongeren zijn geen teken van bloedarmoede, ze zijn het bewijs van nieuw bloed in de politiek. Die okselfrisse Pieter is trouwens wel gekend hoor, bij organisaties en zeker bij jongeren. Hij draait trouwens al even mee op de achtergrond (ik kan het weten – ik ben zijn partner). Ikzelf werd schepen op 24-jarige leeftijd en mag nu de lijst trekken in mijn gemeente Sint-Katelijne-Waver. Ik ben alvast geen wit konijn meer, maar al zeker geen oude rot. Ook wij verdienen de kans om ons te tonen, om ons electoraal gewicht te verzwaren en om ons te bewijzen vanop de voorgrond.

In plaats van die soms denigrerende termen, is een schouderklop voor jong talent aangewezen. Geef hen het forum: wie zijn ze, wat zijn ze van plan? Help hen aan het vergroten van hun bereik, iets waar bekendere politici minder nood aan hebben. Breng hén in de kranten, en niet altijd dezelfde bekende koppen. Aan al die jongeren die zich engageren om op die lijsten te staan: chapeau. Jullie zijn geen teken van bloedarmoede, of van een gebrek aan witte konijnen of oude rotten. Jullie staan symbool voor een nieuwe generatie, die er misschien voor zorgt dat we andere termen gaan hanteren na deze verkiezingen. We steken onze nek uit, ook al zitten we – vaak samen met onze partij – in een moeilijk politiek klimaat. Wij willen het tij keren. ’t Is aan ons!