Paul Magnette en zijn ‘dieprode toets’

Volgens de jongste politieke peiling zakt de PS onder de drempel van twintig procent. Met 19,5% van de stemintenties wordt zij voorafgegaan door de MR met 22,1%, en met 18,9% zit de PTB hen op de hielen.

Mochten deze resultaten bevestigd worden bij de verkiezingen van 2019, dan zou het de voorkeur verdienen dat de PS ervoor koos in de oppositie te blijven. Tenzij met de zekerheid dat wij een dieprode toets kunnen aanbrengen in het beleid, zouden wij beter niet tot een regering toetreden, vond de burgemeester van Charleroi Paul Magnette in het zondagprogramma van RTL.

Marshallplan

Een dieprode toets aanbrengen in het beleid, is dat niet waar de PS al dertig jaar de kans toe heeft gehad in Wallonië, toen de partij er al die tijd ononderbroken het minister-presidentschap bekleedde? En Paul Magnette zich mag dan kiesheidshalve onthouden hebben (in hetzelfde programma van RTL, nvdv) van commentaar op de politiek van zijn opvolger Willy Borsus, ons lijkt het belangrijk te herinneren aan de erfenis die laatstgenoemde zich heeft zien toeschuiven.

Voortdurend hemelt de PS de verdiensten op van het Marshallplan dat in 2005 op gang werd gebracht. Maar laatst in februari hebben Giuseppe Pagano, die economie doceert in Namen, en Didier Paquot, verantwoordelijke voor Économie-R&D bij de Union wallonne des Entreprises (UWE), hun ongerustheid te kennen gegeven wat betreft de resultaten ervan, die ze teleurstellend noemen.
Ze wijzen daarbij niet met de vinger naar de oprichting van dat plan, waarvoor gegronde redenen waren, maar wel naar de gebrekkige uitvoering ervan. In 2016, en voor het derde opeenvolgende jaar, daalde de Waalse export (0,5%), goed voor 42,6 miljard euro, terwijl Vlaanderen een vooruitgang van 10,6% liet optekenen, ten belope van 205,7 miljard.

De vaststelling dringt zich op: het aandeel van de industriële productie in het Waalse binnenlands product bedraagt amper 14,2%. En de werkloosheidsgraad, al begint die te dalen, blijft nog twee keer zo hoog als die in Vlaanderen. Een Vlaanderen waar volgens de recentste klassering van Eurostat met de verhouding bruto intern product per inwoner, alle provincies op Limburg na, boven het Europese gemiddelde uitkomen. Voor een Europees gemiddelde van 100, haalt Limburg 99, en komt Vlaanderen uit op 121, een verschil van 35 punten met Wallonië, waar alle provincies achteruitgaan: Luik -2 met 86; Henegouwen -1 met 77; Namen -4 met 81 en Luxemburg -2 met 77. Ziedaar de realiteit!

En als Paul Magnette dan volhoudt dat er wat betreft de gezondheidszorgen geen sprake is van overconsumptie in Wallonië, dan wordt hij daarin tegengesproken door het rapport van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds. Zo kostte in 2016, wat ziekenzorg betreft een Waal 84,26 euro meer dan een Vlaming. En men ziet tussen Noord en Zuid ook een verschil van 5,4 dagen inzake de uitkeringen voor werkonbekwaamheid en invaliditeit. Op te merken valt nog dat drie op de vier Vlamingen een Globaal Medisch Dossier hebben, wat op verre na niet het geval is in Wallonië.

Paul Magnette hekelt Benoît Lutgen omdat die het contract heeft verbroken dat hem in Wallonië aan de PS bond. Maar die zaak heeft dan minstens toch het nut gehad dat ze Wallonië een alternatief heeft geboden. De nieuwe bewindsploeg is een heel andere weg ingeslagen en heeft als doelstellingen een fatsoenlijker bestuur, drastische rationalisering van de werkingsmiddelen, bevordering van het ondernemerschap, en terugkeer tot budgettair evenwicht.

Andere recepten

Volgens Olivier de Wasseige, de nieuwe baas van de UWE, moet men absoluut een strategische visie ontwikkelen met als horizon 2025-30. Maar hij is ervan overtuigd dat een twintigtal initiatieven nog voor het einde van de legislatuur de Waalse economie weer op dreef kunnen brengen. Die initiatieven gaan over vorming, digitale technieken, energie, mobiliteit en groei van de ondernemingen.
Zo stelt de UWE voor om de organisatie van de Forem te herbekijken, om vier onbelaste zones af te bakenen, om de belastingen op investeringen en elektriciteitsverbruik terug te schroeven. De Waalse patroons pleiten eveneens voor een financieringsplan, om verlaten industrieterreinen op te waarderen en om te zorgen voor scholing en digitale uitrusting in de industriegebieden.
Tot slot is het absoluut nodig om de rol van de concurrentiepolen te herzien, en een eind te maken aan de oneerlijke concurrentie tussen de publieke en gesubsidieerde structuren (meer bepaald de universiteiten) en de privésector.

Dit alles lijkt ons de goede kant op te gaan.

Voor Pierre-Yves Jeholet, Waals minister Economie, moet de bladzijde van het Marshallplan omgedraaid worden: Dat dreigt contraproductief te zullen worden als men het na 2019 nog behoudt. Het is een marketingoperatie geworden. Het probleem met dat plan is dat men het etiket Marshall gekleefd heeft op vele beschikkingen die met het economisch herstel van Wallonië niets uit te staan hebben.

Men moet de nieuwe ploeg toelaten zich te bewijzen, zonder hem met herhaalde syndicale acties lastig te vallen.
Politiek-administratieve wildgroei was de laatste dertig jaar kenmerkend voor de Waalse politiek, een gevolg van ongebreideld cliëntelisme. La Carolorégienne, Publifin en Intradel hebben aangetoond tot welke misstanden dit heeft kunnen leiden (respectievelijk een huisvestingsmaatschappij, een intercommunale actief in de energie-, media- en telecommunicatiesector, en eentje voor afvalverwerking. nvdv).

Ook de syndicale strategie is suïcidaal gebleken. Ze heeft het negatieve beeld opgeroepen van een regio die prompt bereid is het werk neer te leggen. De minst goede manier om buitenlandse investeerders aan te trekken.
Vandaag heeft de Waalse regering beslist om de verschillende netten van de TEC samen te smelten en om bij stakingen een minimale dienstverlening te voorzien. Het feit dat de CGSP (het Waalse ACOD. nvdv) alleen staat met haar verzet tegen deze maatregelen, toont wel aan dat het om een strikt politieke actie gaat. In afwachting zijn de gebruikers (met name studenten in de examentijd) de gijzelaars van deze strategie, die even onacceptabel als onverantwoordelijk is. Herinneren we ons even de Grote Staking van de winter ‘60-‘61 tegen de beruchte Eenheidswet onder de regering Eyskens. Herinneren we ons ook dat de socialisten toen nog maar net aan de macht waren of ze pasten diezelfde wet toe.

Dit roept de catoblépas op,* het legendarische dier dat aan zijn eigen poten graast, doordat zijn zware kop over de grond sleept.

Als de economische kloof met Vlaanderen onophoudelijk blijft toenemen, dan zal het land binnenkort onregeerbaar worden. Dat het geen natie meer is, wisten we al langer. Vandaar ook dat men vandaag geen ‘Nationaal Stadion’ gebouwd krijgt.

________

* Ik vind geen Nederlandse vertaling, ook niet in de grote van Dale Frans-Nederlands. De κατωβλέπον (katoblépon) is een Egyptisch fabeldier, een stier (of een gnoe) met een lange nek die altijd naar de grond kijkt. Als zijn blik je treft ben je er geweest.

vertaling Marc Vanfraechem