Mensen die geboren zijn tijdens of vlak na de oorlog, evenals mensen met een migratieachtergrond die afkomstig zijn uit de islamitische wereld en dolblij zijn dat ze de islamitische onderdrukking achter zich hebben kunnen laten, zijn vandaag tot hun grote verbazing getuige van een Vlaanderen dat wordt gedomineerd door een ‘debat’ naar aanleiding van islamitische predikers die muziek als haram bestempelen en moslims aansporen om niet naar muziek maar naar Koranrecitaties te luisteren.

Triest en waanzinnig

Mijn vriendin, afkomstig uit Iran, zei me verontwaardigd: ‘Hoe triest en waanzinnig is het dat in deze geavanceerde, vrije samenleving nu een onderwerp moet worden bediscussieerd – het haram-gehalte van muziek volgens de islam – zoals dat ook gebeurt op de Iraanse staatstelevisie!’ Als schrandere ervaringsdeskundige die – net zoals ik – een hartstochtelijke hekel heeft aan de totalitaire islamitische leer, heeft ze overschot van gelijk: alleen al het feit dat door de toenemende aanwezigheid van de islam dat soort debatten aan ons wordt opgedrongen, is te gek voor woorden en betekent een achteruitgang.

De islam is een vergif

Ook zegt ze me dat het feit dat de islam wortel heeft geschoten in Vlaanderen onze samenleving polariseert. In een open en vrije samenleving is de islam een destabiliserende kracht, een vergif dat ervoor zorgt dat wij, Vlamingen, onze relatief vredige en stabiele samenleving op het spel zetten en met elkaar op de vuist gaan – vooralsnog gelukkig vooral figuurlijk. Andere problemen, die eigen zijn aan elke (westerse) samenleving – vergrijzing, mobiliteit, ouderenzorg, milieu, werkloosheid, criminaliteit, bureaucratie, corruptie, belastingdruk, energie, kinderarmoede, schooluitval enzovoort –, worden steeds meer naar de achtergrond gedrukt en overwoekerd door de islam, die in geen 14 eeuwen ergens is gekomen zonder vroeg of laat de ‘ontvangende’ samenleving te overheersen en te onderwerpen (islam betekent onderwerping). Sterker nog: de islam vergroot en betonneert al die maatschappelijke problemen omdat het islamitische denken dogmatisch is en dus op elk gebied vooruitgang in de weg staat. Men hoeft maar een blik te werpen op een van de 57 landen die behoren tot de OIC (Organisation of Islamic Cooperation) om dat in te zien.

Soumission

Nee, de Soumission van Michel Houellebecq is vooralsnog geen realiteit, maar dat de islam ook steeds meer aanwezig is in ónze hoofden en onze maatschappij in toenemende mate domineert – ons onderwijs, onze media, onze politiek – is een feit. Ook dat is islamisering. Een andere schrandere ervaringsdeskundige, de Nederlands-Marokkaanse taalvirtuoos Hafid Bouazza, was er jaren geleden al klaar mee en vatte het als volgt samen: ‘De islam is het slechtste wat Nederland in de laatste 40 jaar is overkomen.’ Voor Nederland kan men België of een land naar keuze invullen, inclusief ‘moslimlanden’ als Indonesië en Iran.

‘Debat’

Zelf heb ik vaak geprobeerd om met een moslim een discussie te voeren, maar dat eindigde telkens weer met de (on)bewuste ontkenning van wat er in de bronnen van de islam te lezen is en welke inhumane en totalitaire praktijken en principes er in de moslimgemeenschap en in de islamitische wereld heersen. Of je krijgt op je brood, zoals Etienne Vermeersch in de studio van Terzake, dat je geen Korangeleerde bent, of geen Arabisch kent (Vermeersch werd er door beroepsmoslima Samira Azabar zelfs twee keer een vrouwenonderdrukker genoemd).

In een briljant stuk schreef Hafid Bouazza over het aangaan van het debat met beroepsmoslims het volgende:

‘Moslims zijn niet creatief, maar wel goed in het overnemen van termen en trucjes. Zolang ze hun beschimmelde religie maar in leven kunnen houden (al was het maar met een gesubsidieerde fietspomp). Westerlingen helpen wel een handje. Toen ze eenmaal het woord “debat” leerden kennen, werd hun bekeringsdrang gebracht onder de term “debat”. In een onvergetelijke zin schreef Bas Heijne hierover dat moslims met iedereen in debat wilden, behalve met zichzelf. Voor “debat” kan men ook “discussie” invullen.’

Iemand anders, ik weet niet wie, schreef ooit: ‘Debatteren met moslims is als schaken met duiven. Ze gooien de stukken om, schijten op het bord en dan schreeuwen ze dat ze gewonnen hebben.’

Wereldverbeteraars

Lezers en twittervolgers van mij weten dat ik de laatste ben om een discussie of debat te weigeren, maar dan wel een échte discussie of een authentiek debat, waarbij de ratio centraal staat en de harde realiteit niet wordt genegeerd of verbloemd, en met als doel de waarheid te achterhalen. De mainstream media organiseren echter debatten met een heel ander opzet: als wereldverbeteraars streven ze consensus na en willen ze vooral de lieve vrede bewaren. Harde confrontaties op het scherpst van de snee die onder het oppervlak duiken, de façade doorbreken, elke poging tot windowdressing doorprikken en naar de kern van het probleem gaan, worden gemeden als de pest. En dus worden altijd dezelfde soort figuren opgevoerd, al dan niet van islamitische snit, die nooit de aanwezigheid van islamitische apartheidspredikers, haatimams en Moslimbroederschap-achtige figuren op ons grondgebied zullen bekritiseren, laat staan de fundamenten van de islam, maar wel steevast zullen wijzen naar onze samenleving als eeuwige boosdoener.

Non-debatten

De non-debatten die de mainstream media blijven voeren wanneer uit de krochten van de moslimgemeenschap in ons land weer eens een signaal komt dat de islam ook hier, bij ons, gewoon de islam is en blijft, zijn niet meer om aan te zien. Heeft u in onze mainstream media ooit een diepgravend debat gezien over de natuur van de islam en de demografische en socioculturele impact van het jaarlijks binnenhalen van een moslimgemeente ter grootte van Lubbeek (door staatssecretaris Theo Francken)? Of een grondig debat over de maatschappelijke en sociaaleconomische kostprijs van de aanhoudende asiel- en migratiestroom (nog altijd duizenden nieuwe asielzoekers, gezinsherenigers en migranten per maand)? Of een fundamenteel debat over de Europese Unie en de euro? Je zou immers toch denken dat daar aanleidingen genoeg voor zijn, zoals de asielcrisis, de bevolkingsexplosie en niet-aflatende stroom migranten naar Europa, de erbarmelijke financiële toestand van België, de eurocrisis, de leeflonen die de pan uit swingen, de armoede die toeneemt, de rellen in Brussel en Antwerpen, de haatimams, de invloed van de Moslimbroederschap en de dawa, de jihad-aanslagen en terreurdreiging, de onoplosbare zelfgekozen segregatie en achterstand van migrantengroepen uit Afrika en de islamitische wereld enzovoort.

Toeval

Wanneer iets plots veel media-aandacht krijgt uitmondend in ‘debatten’, is dat vaak door een toeval, zoals de reportage van het Nederlandse Nieuwsuur over de apartheidspredikende moslims Ali Houri en Abid Tounssi in Genk. Vlaamse journalisten kunnen vervolgens ook niet meer anders dan er aandacht aan schenken omdat het nieuws zich snel verspreidt via buitenlandse en sociale media. En wanneer ergens meer media-aandacht voor is, is er ook meer politieke aandacht voor. En dus is er nu véél meer aandacht voor twee sluwe islamitische predikers die middels muziek en alcohol islamitische apartheid in onze niet-islamitische samenleving propageren dan voor Pakistaanse predikers die expliciet jihad-terreuraanslagen verheerlijken en steeds weer opduiken in moskeeën in Antwerpen en Brussel, iets wat Vlaams Belang al meerdere keren naar buiten bracht. Dat Vlaams Belang anderhalf jaar geleden al demonstreerde tegen Ali Houri als ‘spirituele keynote speaker’ op de moslimbeurs in Antwerpen, wordt graag vergeten.

Zuhal Demir

Dat het nu Zuhal Demir is die in de mainstream media het mooie weer mag maken, is even bizar als veelzeggend. Zij doet immers niet veel anders dan het stoer schelden met termen als ‘religieuze gekken!’. Het is een zwaktebod dat verraadt dat Demir vanuit het typisch westerse conceptuele kader denkt, waarmee ze de islam en zijn symboliek en dynamiek niet kan doorgronden. Het betreft immers absoluut geen gekken maar wel vrome moslims die héél goed weten waar ze mee bezig zijn. Wie ex-rapper Abid Tounssi in Van Gils & gasten bezig hoorde tegen de staatssecretaris van Gelijke Kansen en Armoedebestrijding, moest vaststellen dat hij beter ter taal was. Demir mocht van geluk spreken dat Van Gils haar af en toe te hulp schoot. Terwijl gewelddadige jihadisten als bliksemafleider functioneren, islamiseren sluw binnen de grenzen van de wet opererende predikers onze samenleving. De Moslimbroederschap keek dan ook tevreden toe hoe Demir in Van Gils & gasten niet verder kwam dan de verontwaardiging van een doorsnee huismoeder (met alle respect voor de huismoeder).

Infantiliteit

Op de vraag in De Zondag ‘waarom zoveel jongeren zich aangetrokken voelen door die [islamiserende] taal’, antwoordt Demir dat ze het niet begrijpt en dat ‘veel jongeren wellicht op zoek zijn naar een identiteit’. Alsof niet-islamitische (migranten)jongeren niet op zoek zijn naar een identiteit. Het is van eenzelfde infantiliteit als De Zevende Dag, dat een zogenaamd ‘Groot debat’ aankondigt met de vraag: ‘Waarom kiezen jongeren voor een conservatieve vorm van de islam?’ Antwoord: omdat die ‘jongeren’ moslim zijn en die zogenaamde ‘conservatieve vorm van de islam’ de islam is. Is het niet logisch dat moslims worden aangetrokken tot iemand die hen, gelegitimeerd door de islamitische bronnen, zegt waarom en hoe ze islamitischer moeten worden? De Moslimbroederschap en consorten zijn, onder meer via de dawa, in het Westen volop bezig met het uitvoeren van hun islamiseringsagenda, en dat reeds van in de jaren tachtig.

Geen tijd aan verspillen

Ik raad u overigens niet aan om uw tijd te verspillen aan dat zogenaamde ‘Groot debat’ in De Zevende Dag, dat niet meer was dan een veredeld Ketnet-gesprek van twee kritiekloze VRT-moderatoren – die niets kennen van de islam – met een aantal modern ogende subsidieslurpers, wegkijkers en negationisten (en de immer naïeve Karin Heremans). Die waren vooral naar de Reyerslaan afgezakt om hun eigen winkel te verdedigen, en er kon onder andere zonder enige tegenwerking worden beweerd dat, dixit Karin Heremans, er een hedendaags ‘Verdrag van Medina’ moet komen en dat, dixit de islamitische prediker Mohad El Sghiar, de islam jongeren weghoudt van (rap)muziek met vrouwonvriendelijke en gewelddadige teksten. Die El Sghiar, ‘imam Mohad’, geeft overigens islamitische begeleiding ‘voor zusters enkel mogelijk mits vergezeld van een Mahram’ (een mannelijke begeleider), maar dat wisten Phara de Aguirre en Xavier Taveirne kennelijk niet – enfin, u moest dus begrijpen: ‘We hebben de (Europese) islam nodig om deze decadente, seksistische en gewelddadige samenleving te redden, gun ons daarvoor uw belastinggeld.’

‘Tegenstemmen’

De in de media gehypete Zuhal Demir heeft als staatssecretaris van Gelijke Kansen en Armoedebestrijding ook geen énkele bevoegdheid om het islamiseringsprobleem structureel aan te pakken. Dat blijkt ook wanneer haar ‘oplossing’ er kennelijk uit bestaat dat ‘we vaker tegen allochtone jongeren moeten zeggen: jullie horen erbij’. Alsof Els Keytsman (Unia) aan het woord is. Dat Demir tegenstemmen wil laten horen zoals de Iraanse activiste Darya Safai of ‘straathoekwerkers uit Boom’ (ze bedoelt Peter Calluy) is goed, maar geen oplossing. En zeker niet wanneer Demir denkt dat een van die tegenstemmen ook ‘een progressieve imam die de zaken correct interpreteert’ moet zijn (wellicht bedoelt ze de Gentse imam Brahim Laytouss). Een imam die de zaken correct interpreteert is immers een imam die, zoals recent in de Al Ihsaan-moskee in Leuven, onder meer predikt dat moslimmannen hun vrouw ‘als ze zich misdraagt een lichte tik’ moeten geven (die moskee kreeg overigens sinds 2012 reeds 286.357 euro van uw belastinggeld). Het laten klinken van ‘tegenstemmen’ is van eenzelfde kinderlijke niveau als de zogenaamde ‘Contrapropaganda Syriëstrijders’ van minister Jambon, waarbij via internet tegenboodschappen worden verspreid om potentiële vertrekkende jihadisten in onze samenleving te houden.

Geen serieus antwoord

Net zoals op de rellen in Brussel heeft de overheid ook geen serieus antwoord op de toenemende invloed van islamitische predikers die op steeds sluwere wijze onze samenleving islamiseren. Zolang zij niet haat zaaien of oproepen tot geweld doen zij immers niets strafbaars. Het Antwerps stadsbestuur denkt kennelijk dat het voldoende is om de lezingen van prediker Ali Houri tijdelijk (twee jaar) te verbieden in gebouwen van de Stad Antwerpen. Ondertussen kan hij, en met hem vele anderen, zijn islamitische apartheidslezingen geven waar en wanneer hij wil. Het is bovendien een illusie om te denken dat de overheid alle moslimorganisaties, islamitische evenementen en moskeeën voortdurend kan monitoren en controleren. In mei van dit jaar trok Montasser AlDe’emeh aan de alarmbel omdat door toedoen van imams en islamgeleerden ‘tienduizenden moslimjongeren in angst leven’ – wat uiteraard leidt tot een verknipte geest en onder meer slechte schoolprestaties. Wat denkt u dat er in tussentijd is veranderd?

Anti-islamiseringsbeleid

Dat brengt ons, tot slot, bij het weekendinterview in Doorbraak met nederbelg en mediaspecialist Evert Van Wijk, die vaststelt: ‘In België zie ik vaak weinig beleid, maar veel improvisatie.’ Ik heb het gehad met die improvisatie, het is tijd voor een anti-islamiseringsbeleid.

Het probleem ten gronde aanpakken betekent dat de erkenning van de islam wordt ingetrokken en dat dit systeem wordt beschouwd als een ongewenste totalitaire ‘politieke religie’. Bovendien betekent het dat de voortdurende instroom van moslims wordt gestopt. Immers, wanneer het onderzoek van Prof. Ruud Koopmans uitwijst dat 44% van de moslims in zes Europese landen waaronder België ‘consistent fundamentalistisch’ is, dan vraag ik mij af hoeveel procent dat is bij de duizenden moslims die nog altijd maandelijks België worden binnengeloodst. Willen wij onze vrije, democratische samenleving behouden en niet vervallen in steeds dictatorialere wetten die fundamentele vrijheden uithollen en leiden tot een Midden-Oosters- of Noord-Afrikaans-achtige maatschappij, dan moeten we ervoor zorgen dat we geen minderheid worden in ons eigen land en dat onze samenleving niet wordt overgenomen door islamitische lieden die onze vrijheden gebruiken – of misbruiken – om een geïslamiseerde samenleving te bewerkstelligen. Wie de recente cijfers over bijvoorbeeld Antwerpen bekijkt, ziet het echter gewoon gebeuren: de instroom van vreemdelingen versnelt, de islamisering gaat onverstoord verder.

Abid Tounssi

Salafisme verpakt als performance

Tijd voor een anti-islamiseringsbeleid

Van de wieg tot het graf