Als politiek een soapserie wordt, is P-magazine de verslaggever

Als het nieuws start met een burgemeester die een lokale taks invoert, rookvrije stranden en politieagenten die uit loden waterleidingen drinken, dan weet je dat de komkommertijd is aangebroken. Als politici hun koffers pakken en op reis vertrekken worden futiliteiten wereldnieuws. Gelukkig is er de Tour de France en het juridisch steekspel tussen vier voetbalploegen om de verveling te breken. Voor de rest krijgen we twee maanden Dag Allemaal en P-Magazine verslaggeving. We kregen alvast een blitse start. 

Seks, drugs en politiek 

Kris Van Dijck kroop met een halve bak bier op achter het stuur van zijn wagen en reed met zijn zatte botten tegen een aanhangwagen. ‘Geen criminele daad’ zwansde hij de volgende dag. Maar wat als de aanhangwagen een fietser of voetganger was geweest, was zijn daad dan ook onschuldig? Hij zou uiteindelijk daarvoor geen ontslag nemen omdat hij wel wetten overtreden had, maar geen criminele daad pleegde. Het staat in schril contrast met de ambassadeur van Groot-Brittannië die voor het uitschelden van Donald Trump ontslag nam. Hoewel uitschelden? De waarheid neerschrijven kan bezwaarlijk als schelden worden omschreven.

Op elf juli brak de dijk van verzet toen bleek dat hij naast een alcoholverslaving ook een seksverslaving had en er niet voor terugschrok om een minister aan te zetten tot politiek gesjoemel. Wie snel een uitkering wil kan dat via seks met een N-VA-parlementslid. In Antwerpen kan je zelfs schepen worden door seks te hebben met een N-VA-minister, zelfs al dump je haar voor de verkiezingen. N-VA heeft een niet te onderschatten probleem met seks en substantiegebruik: #metoo-polleke Pol Van Den Driessche, Bas Luyten en Kim Geybels snoven coke en hielden sexparties in Thailand, Liesbeth Homans deed met een drankorgeltoespraak op De Nacht van de Televisiesterren haar uiterste best om meer hits op You Tube te halen dan Michel Daerden en Ludo Van Campenhout kwam enkel de bar van het parlement uit om te stemmen.

Verandering?

Maar er is verandering op komst. Na de bacchanalen van Van Dijck en Homans wordt, om de zwelg- en snuifpartijen in te perken, onder leiding van ervaringsdeskundige Ludo Van Campenhout, de NV-AA opgericht. Ludo zal toezien dat niemand de lift neemt en het twaalfstappen-programma nauwgezet naleeft. Voor elke zitting van het parlement zingt men niet de Vlaamse Leeuw maar volgt een exclamatie van de AA-quote van Epictetus: ‘Geef me de moed te accepteren wat niet in mijn vermogen ligt, de kracht om alles te doen wat in mijn vermogen ligt en de wijsheid tussen die twee onderscheid te maken’.

Een oekaze van Praetor De Wever volgde ook snel met de opmaak van een lijst van verboden middelen en alcohol- en drugcontroles in het parlement. Jean-Marie Dedecker haalt opgelucht adem, oef net op tijd als onafhankelijke te gaan zetelen.

Prins naar de troon Francken tweette in zijn beste Nederlands: ‘J’en ai marre des parvenus’. Als er dan al common ground is tussen PS en N-VA dan is het die van de schandalen. Notte en Reyntje konden PS en N-VA naar verluidt overtuigen om samen te zitten om te bekijken hoe afwijkend gedrag van parlementsleden aan banden kan gelegd worden en hoe men overijverige journalisten het zwijgen kan opleggen.

De Winter is coming 

De een zijn dood is de ander zijn brood. De Winter straalde toen hij aandacht kreeg omwille van het feit dat hij interim-voorzitter van het Vlaamse parlement werd. Van Grieken belde 70-punten-Filip onmiddellijk op om hem te feliciteren en om aan te dringen ontslag te nemen op zijn hoogtepunt.  Maar N-VA schoof zo snel een nieuwe kandidaat naar voor dat De Winter zijn ontslagspeech niet kon schrijven. Een gemiste kans om een rotte appel op pensioen te sturen. De voorzittershamer van het Vlaams (farce)ment verhuist nu naar De Haan. De Vlaamse Leeuw kijkt tand- en klauwloos toe hoe de laatste bankzitter het veld wordt ingestuurd. Wat we zelf doen, doen we beter, klinkt stilaan belachelijk. Best nog even nadenken over dat confederalisme?

Een politieke cleansheet is een utopie

Onze maatschappij verwacht veel van zij die ons volk vertegenwoordigen, en terecht. Een cumulatie van burgemeester en parlementslid, zoals bij Kris Van Dijck, brengt al snel een slordige 10.000 euro per maand in het laatje. Dan kan er al eens een escortje van af. Maar los van het debat omtrent de hoogte van politieke verloning, moeten zij die ons de wetten opleggen deze zelf respecteren. Privé doe je wat je wil, hoewel wekelijks op bezoek gaan bij Dutroux, Erdogan of Assad ook niet door de beugel kan, ook al overtreed je geen wetten.

De explosie van registratie van communicatie, video’s en foto’s in combinatie met de vrije pers en de openbaarheid van bestuur laat politici vandaag nog weinig ruimte voor uitspattingen. Neen, het moeten niet allemaal geheelonthouders of piëtisten zijn, en een politieke cleansheet is een utopie, maar ze kozen een beroep waar een bepaald gedrag verwacht wordt. Stoere mannentaal zoals Grab them by the pussy, of een minnares en bastaard, et alors, wordt wel eens door de kiezer vergeven, maar nooit vergeten.

Sommige oude krokodillen kijken met heimwee terug naar de tijd dat kranten politieke zuilen waren en openbaarheid van bestuur een natte droom van journalisten was. Ik ben blij dat deze maatschappij een sereniteit eist van politici en de mogelijkheid heeft om wangedrag bloot te leggen, maar laat me duidelijk zijn: Het communistische keurslijf van PVDA/PTB is ook voor mij een brug te ver.