Pseudo-antiracisme: het laatste bastion van achteruitboerend links

Een Marsmannetje dat aan de vooravond van de verkiezingen in België aanmeert, zal bij het lezen van de Vlaamse en Franstalige pers makkelijk tot de overtuiging komen dat hij ongelukkigerwijs in het meest racistische land op de wereldbol is aangeland.
Inderdaad zijn er simultaan niet minder dan twee affaires opgedoken – Schild & Vrienden in Vlaanderen, en aan Franstalige kant de klacht van de zwarte RTBF-weervrouw Cécile Djunga – die lijken te getuigen van het teugelloze racisme van de Belgen. Echte kleine nazi’s zijn dat, daar kun je van op aan als je in Le Soir de onnavolgbare hoofdartikels van Béatrice Delvaux leest.

Daar is nochtans niets van: drie elementen ter staving

Om te beginnen lijkt het begrip dat het mogelijk maakt om de Belgen als racisten weg te zetten – en de Europeanen in het algemeen – onvolledig. Inderdaad worden alle vormen van racisme geviseerd, tot de compleet folkloristische toe (dat is het volgende punt), behalve dan het antiblanke racisme, dat een fantasma van gestoorde geesten heet te zijn, zoals die van de académicien Alain Finkielkraut.

Een vluchtige blik op de Europese actualiteit volstaat nochtans om je te overtuigen van de trieste realiteit van dit antiblanke racisme, gaande van de kinderen en adolescenten die in het Verenigd Koninkrijk louter op grond van hun huidskleur werden uitgekozen als slachtoffers van etnische verkrachting, tot de vrouwen die in Duitsland werden verkracht omdat ze blank waren, en dan gaan we nog voorbij aan de scheldwoorden en beledigingen, het spugen en het geroep van ‘smerige witte, sale blanche’, en de talloze charmante variaties op dit thema die nu doodnormaal zijn in een groot aantal stadscentra van West-Europa.

Een racismeconcept dat die feiten buiten beschouwing laat, en dus niet alle vormen van racisme in aanmerking neemt, is gebrekkig en toont alleen daardoor al aan dat het gebruik ervan politiek is en partijdig.
Komt nog bij de verwarring tussen doctrine en ras. De verantwoordelijke voor de antiracismemars van 9 september in Brussel is overigens ook leidinggevende bij een vereniging ‘tegen de islamofobie’, en stelde zich als dusdanig voor in het programma van de RTBF.

Wat is dat voor een grap? Sinds wanneer is de islam een ras? Er zijn toch muzelmannen van alle windstreken, rassen, etnieën, kleuren en landen? De islam is evenmin een ras als het katholicisme, het liberalisme of om het even welke ideologie of doctrine. De islam is een omvattende doctrine met een uitgesproken religieus tintje – maar hij is veel meer dan een religie – en grondwettelijk gezien mag men die doctrine verwerpen, net zoals men communisme, socialisme, fascisme, protestantisme en weet ik veel mag verwerpen. De strijd tegen ‘islamofobie’ voorstellen als een voortvloeisel van de strijd tegen racisme valt onder de noemer van onwetendheid of manipulatie. En wat is die term ‘islamofobie’ slecht gekozen! Alsof men niet tegen het liberalisme zou kunnen zijn zonder daardoor ‘liberalofoob’ te zijn, er bang voor te zijn dus.

En daarbij, er zijn toch de feiten? De laatste twintig jaar heeft het Westen miljoenen moslims in zijn midden opgenomen, miljoenen immigranten, studenten, arbeiders en vluchtelingen uit de vier hoeken van de wereld. Die immigranten komen uit alle rassen, etnieën, streken en religies. Daarna dan diezelfde Westerlingen van racisme beschuldigen, getuigt minstens van lef. In werkelijkheid is er in heel de geschiedenis van de mensheid geen groep mensen geweest die even weinig racistisch was als het Westen vandaag. Het ordeloze en gedwongen karakter van die migratie aanklagen en bestrijden is legitiem en valt in de verste verte niet onder enig ‘racisme’.

Racisme in strikte zin – de idee dat er een ras bestaat, superieur aan de andere – is een kwaal die hardnekkig moet worden bestreden. Het ‘racisme’ dat links bestrijdt is een gebrekkig concept, verward en vals. Dit pseudo-antiracisme is niets meer dan het laatste bastion van een links dat achteruitboert, nu onze bevolking genoeg heeft van hun grillen en hen de rug toekeert.

vertaling Marc Vanfraechem