Christian Laporte: ‘Het is tijd voor een echt gesprek tussen de PS en de N-VA’

De afgelopen weken wordt de actualiteit overheerst door de moeilijke regeringsvorming, de coronacrisis en het racismedebat. Het vormen van een nieuwe regering lijkt maar niet te lukken wat het uitbouwen van een goed relanceplan bemoeilijkt. Sinds de dood van George Flyod en de daaropvolgende wereldwijde betoging woedt het racismedebat in alle hevigheid en zijn de meningen uiterst verdeeld. Zo is er kritiek op de resolutie die werd goedgekeurd in het Europees Parlement in verband met racisme omdat dit voor sommigen veel te ver gaat en gezien wordt als een aanval op Europese tradities. Christian Laporte heeft als oud-journalist en overtuigd federalist zo zijn eigen visie op de huidige gang van zaken binnen de Belgische politiek. In deze podcast gaat hij dieper in op de huidige politieke actualiteit.

Weinig optimisme

Laporte is weinig optimistisch in zijn analyse over de huidige politieke realiteit. ‘Meer dan een jaar na de verkiezingen is alles nog steeds geblokkeerd. Momenteel is het zelfs moeilijk voor partijen om over de taalgrens heen een normaal gesprek met elkaar aan te knopen,’ zegt Laporte. Verschillen in taal en cultuur spelen daar zeker in mee.

‘Het grote probleem is dat er een afwezigheid is van echte staatslui die wel degelijk nog iets willen betekenen voor dit land.’ Ook de politieke communicatie is er niet makkelijker op geworden sinds de komst van sociale media. ‘Sociale media zoals twitter toont nooit de mooiste kant van de politiek. Dit bemoeilijkt de dialoog tussen politici om het status quo te doorbreken,’ aldus Laporte. Politiek voeren in België is nooit makkelijk geweest. Maar Laporte is ervan overtuigd dat dit de afgelopen jaren alleen nog maar moeilijker is geworden dan in het prille begin van de staatshervormingen in de jaren ’70. ‘Vroeger was er nog vooruitgang merkbaar, nu draait men vooral in het rond.’

De gemiste kansen tijdens de coronacrisis

In Franstalig België heerst er een zekere sympathie voor het werk van premier Wilmés, die zeker geen makkelijke rol heeft. ‘Over het algemeen heeft ze dat zeker niet slecht aangepakt. Ook de deelstaten werden voldoende betrokken bij het beleid. Zo gaf de premier vaak het woord door aan Jan Jambon of Elio Di Rupo. Wat zeker positief is,’ aldus Laporte.

Laporte spreekt wel over een gemiste kans van de politiek tijdens de coronacrisis. ‘Er waren voldoende opportuniteiten om nu eens echt te tonen dat de politiek de problemen wil aanpakken.’

De rol van partijen

In het huidige Belgische politieke systeem heerst er een sterke particratie. Dit wil zeggen dat partijen en hun voorzitters een sterke grip hebben op de politieke realiteit en dus veel bepalen achter de schermen. De verjonging van de politieke voorzitters heeft voordelen maar ook nadelen. ‘Een jonge voorzitter zoals Rousseau of Bouchez heeft misschien toch niet voldoende ervaring,’ zegt Laporte.

Bouchez krijgt veel kritiek binnen de eigen rangen en ook Magnette lijkt er maar niet in te slagen om zijn partij op één lijn te krijgen. Laporte denkt niet dat het de strategie is van Magnette om op nieuwe verkiezingen in te spelen en te hopen op een verzwakt Vlaams front aangezien de N-VA steeds verder wegzakt in de peilingen. ‘Daarvoor is het Vlaams Belang te sterk en de traditionele partijen te zwak.’ Nieuwe verkiezingen kunnen binnen dat kader niet echt een oplossing bieden en daar is Magnette zich bewust van. ‘Er zijn nog geen lessen getrokken uit de vorige verkiezingen, laat staan dat nieuwe verkiezingen dan een oplossing kunnen zijn.’

De macht van de Brusselse PS

Het probleem van Magnette om zijn partij volledig achter zich te krijgen situeert zich vooral bij de Brusselse PS. Er wordt wel eens gefluisterd dat de gesprekken tussen de PS en de N-VA in maart van dit jaar op niets uitdraaiden doordat de Brusselse PS het been stijf hield. ‘Een oplossing zou het versterken van de autonomie van het Brusselse Gewest kunnen zijn,’ zegt Laporte. Vandaag de dag worden vooral het Waalse en Vlaamse gewest als volwaardig gezien. Ook het Brusselse gewest zou hierin op gelijke voet moeten komen te staan. ‘Het creëren van een meer eigen Brusselse spirit kan beter anticiperen op de specifieke noden van het Brusselse Gewest.’ Dit dient zowel vanuit het middenveld als de politiek te komen.

De Waalse visie

Laporte benadrukt dat zeker niet alle Walen dezelfde visie als de PS volgen en dat er nog veel stemmen zijn die wel degelijk vooruitgang willen realiseren samen met de Vlamingen. Al kan dit zeker niet meer op dezelfde manier en moet er ook niet worden teruggegrepen naar het verleden. ‘Wat er ook zal gebeuren, de connectie met Vlaanderen blijft belangrijk,’ zegt Laporte.

Niet enkel in Vlaanderen maar ook in Wallonië en Franstalig Brussel heerst er onvrede over het feit dat de taalwetgeving in Brussel zo slecht wordt nageleefd. ‘Na zoveel jaren wordt het tijd dat de taalwetgeving eindelijk echt wordt gerespecteerd.’ Het trekken van de radicale communautaire kaart heeft daarbij wel geen zin.

De oplossing: N-VA en PS opnieuw aan tafel

Laporte ziet geen oplossing in het behouden van een minderheidsregering. Ook het uit de grond stampen van een klassieke tripartite zal tot weinig oplossing leiden op lange termijn. ‘De kamer functioneert misschien wel goed op dit moment, maar budgettair wordt het een ramp indien er geen nieuwe regering komt. Op deze manier heerst er een Sinterklaaspolitiek die onbetaalbaar wordt,’ zegt Laporte. Het wordt tijd dat de PS en de N-VA de strijdbijl begraven en echt met elkaar gaan praten. Al zal dit wel betekenen dat de N-VA sociaaleconomisch water bij de wijn moet doen en de PS toegeeft op communautair vlak.

Het vergaande racismedebat

Laporte vindt dat Vlaanderen zeker niet meer of minder racistisch is dan Wallonië en weerlegt dus dat racisme in het DNA van de Vlaming zou zitten. ‘Zowel Vlaanderen als Wallonië zullen moeten leren om hun eigen verleden beter te erkennen.’ Dit wil niet zeggen dat alles wat door sommigen vandaag de dag als racisme wordt gezien moet worden aangevallen of verwijderd. ‘Het debat rond de standbeelden van Leopold II en zwarte piet is ondertussen veel te ver gegaan.’ Ook het constant in vraag stellen van alles wat satire is, zoals Aalst carnaval, is volgens Laporte niet nodig.

Beluister ook onze andere podcasts: