De Dalai Lama en Alain Grootaers bezoeken het stadje Leh

Ik ben vorige week 58 geworden. Nu is dat geen verdienste, want het enige dat ik daarvoor heb moeten doen is blijven ademen en het geluk hebben dat geen enge ziekte of ongeluk me heeft achtervolgd. Ik vierde mijn verjaardag in het Radisson Blue hotel in New Delhi, want ik heb het Afrikaanse continent inmiddels verwisseld voor het semi-continent India. 

Indiase traditie

Toen ze in het hotel merkten dat ik die dag jarig was, kwam naar goede Indiase traditie het voltallige personeel me feliciteren. Er werd champagne ontkurkt, hapjes aangevoerd en tot slot een verjaardagstaart met vuurwerk erop binnengereden in de bar waar ik intussen talloze vrienden had gemaakt. Want Indiërs vinden een jarige buitenlander bijzonder interessant. Elke reden is goed om te feesten. In dat opzicht verschillen ze niks van Vlamingen.

Alles was bovendien on the house stelde de directeur van het hotel me gerust. Ik was Belg en de grote baas van de hotelketen ook, dus dat moest gevierd worden. Of ik misschien nog een single malt whisky wilde om de avond af te sluiten? Om maar te zeggen: ik was onverwachts met mijn gat in de ghee – de geklaarde Indiase boter – gevallen.

Hoog in de Himalaya

Intussen heb ik Delhi al lang achter mij gelaten en bereikt dit bericht u vanuit het stadje Leh in de Indiase staat Ladakh. Dat ligt hoog in de Himalaya in de buurt van de grens met Tibet. Ik begeleid hier een groepje Vlaamse motorrijders en samen zijn we inmiddels de hoge Himalaya overgestoken op onze Royal Enfield-motoren.

Een tocht over bergpassen van soms meer dan 5000 meter, die je om verschillende redenen naar adem doen happen. Vooral omdat de natuur hier overweldigend mooi is, maar uiteraard ook vanwege de ijle lucht die maakt dat het ademen zwaarder wordt.

Het is al de vierde keer dat ik deze tocht onderneem, maar het is de eerste keer dat de moessonregens de Himalaya zijn overgestoken en ons parten hebben gespeeld op de route. Toen we dan na twee dagen moe, natgeregend en koud eindelijk Leh bereikten, de zon door de wolken brak en we snakten naar een warme douche en koud bier, kwamen we in een gigantische file terecht.

Enorme file

We zagen drommen van mooi uitgedoste families in traditionele Ladakhi-kledij en sjouwend met matten, parasols en manden met eten voorbij wandelen, terwijl auto’s een parkeerplaats zochten en de hier immer aanwezige legertrucks probeerden om een gaatje te vinden om in de nauwe landweg te manoeuvreren. Hier was duidelijk iets gaande.

Tussen de drommen mensen zag ik ook veel kleurrijk uitgedoste boeddhistische monniken en één van die jongens – Ray Ban-zonnebril nonchalant op het voorhoofd geschoven en iPhone in de hand – bracht ons op de hoogte van wat hier aan de hand was. De Dalai Lama was op bezoek in Leh en sprak drie dagen op zijn volgelingen toe via een podium op een gigantisch grote wei. Daarnaast waren er ook nog een hoop lokale lama’s die hetzelfde deden.

Rockfestival

We waren dus in de chaos terecht gekomen van de lokale religieuze versie van een rockfestival. Met de Dalai Lama in de rol van Mick Jagger, al was hier de inkom gratis en werden er geen T-shirts met het hoofd van de Dalai Lama verkocht. Toen we na drie uur aanschuiven uiteindelijk in het hotel aankwamen, bleek die warme douche en het koude bier waarop we hadden gehoopt niet meer dan een droom te zijn geweest. Door het slechte weer gaven de zonnepanelen geen warm water en gedurende het bezoek van de Dalai Lama werd in de stad geen alcohol geschonken. Het werd dus geen bier en een koude douche.

Gelukkig is er voor elk probleem een oplossing. Want het bier mocht dan wel niet verkocht worden, over een schenking waren er blijkbaar geen religieuze regels. En dus kon ik de hotelmanager overtuigen om ons geen bier te verkopen, maar wel cadeau te doen.  Ik heb hem uiteraard daarna een vrijwillige donatie gegeven die toevallig overeen kwam met het bedrag dat we hem normaal schuldig waren voor de pintjes. Een Belgische oplossing voor een Indiaas probleem.