Een moderne en een vermeende kunstenaar ontmoeten elkaar in het CAC-museum

Het is een beetje een ongelukkige naam, die van het CAC, voluit het ‘Centro de Arte Contemporáneo’. Met de nadruk op de ‘á’ en dus niet op de ‘néo’ wanneer je het uitspreekt, wat me in het begin toen ik Spaans leerde wel wat moeite kostte.

Net zoals ‘mediterráneo’ er ook zo één is en ‘farmácia’, daar legde ik vroeger het accent ook altijd verkeerd en zei ik ‘farmacía’. Dat komt omdat ik ooit als jonge man een mondje Italiaans sprak. Dat was in de tijd dat ook de dieren nog Italiaans spraken, en in die taal liggen de accenten net iets anders. Maar ik dwaal af.

Centro de Arte Contemporáneo

Het CAC dus, zoals ze hier zonder schroom zeggen, het scatologische verband totaal negerend. Het museum is voor inwoners van Málaga volledig gratis en dat is mooi meegenomen want je moet nooit aanschuiven. Ik vergaap me al eens graag aan die moderne kunst, ook al begrijp ik er meestal geen snars van. Vooral de installaties laten me vaak in verwarring achter.

Kunst waarbij iemand moet komen uitleggen waarom de brandblusser aan de rand van de installatie niet tot het kunstwerk behoort, maar gewoon een brandblusser is, terwijl de kapstok in de hoek wél onderdeel van het kunstwerk is, doet me een beetje te duizelen.  Volgens mij is moderne kunst ontstaan toen kunstenaars stopten om naar naakte vrouwen te kijken en dachten dat het stapelen van stukken drijfhout interessanter was. Wat een enorme dwaling!

Openingsreceptie

Ik liep die avond in het CAC rond, niet alleen omdat het gratis was, maar ook omdat het de openingsreceptie was van een tentoonstelling van de Belgische artiest Dieter De Greef. Ik had nog nooit van de man gehoord en dat stelde me gerust, want hij was dus volledig gevrijwaard van de hypes die de wereld der kunsten zo vaak treffen.

Toen ik het museum binnenliep en in de zaal waar de expositie plaatsvond aankwam, trof ik weinig volk aan buiten Pepe Seguiri, een bevriende beeldhouwer uit Málaga wiens werken vele pleinen en rotondes in hoofdstad en omstreken sieren. Ik zeg altijd: als je met je auto een rotonde mist, knal je hier geheid op een werk van Pepe. Dat komt omdat de brave man niet alleen mooi werk maakt, maar ook een zogenaamde ‘enchufe’ heeft bij de gemeente en de provincie.

Een enchufe is letterlijk een ‘stopcontact’, maar wij zouden het een ‘politieke kruiwagen’ noemen. Pepe zijn beelden zijn monumentaal en wegen vaak meer dan een ton. Die verkoop je particulier niet zo snel, en dan is een enchufe bij de overheid die je opdrachten geeft meer dan welkom.

Moderne kunstenaar

Tot mijn grote vreugde bleken de schilderijen van Dieter De Greef geen ton te wegen én had de moderne kunstenaar ook nog een oog voor het vrouwelijke lichaam. In naakte vorm bovendien, want die kunstenaars kunnen de genderneutraliteit nog gewoon aan hun laars lappen, gewoon omdat ze kunstenaar zijn.

Omdat er buiten een strakke wind woei, had ik voor ik naar het CAC snel een pet uit de kast gepakt die ik ooit in Rajasthan had gekocht, waardoor ik er blijkbaar erg kunstenaar-achtig uitzag. Want toen ik me aan de naakten van De Greef stond te vergapen kwam er een jongedame naar me toe die me verkeerdelijk voor de artiest aanzag. Die dacht natuurlijk: man met baard en gek hoedje, dát moet ‘m zijn!

Ik wilde haar absoluut niet teleurstellen toen ze me vroeg waar ik mijn inspiratie had gehaald voor het werk dat ik fronsend stond te bekijken. Ik aarzelde ik geen moment. Het gebeurt immers zeer zelden dat ik voor een kunstenaar wordt aanzien, en ik vond dat ik hiervan volop moest profiteren.

Vermeende kunstenaar

Het schilderij waarvoor we stonden stelde een realistisch getekende naakte blonde juffrouw voor. Ze steunt met één hand op een liggend skelet, dat dan weer in zwart-witte cartooneske stijl was getekend. ‘Het is metafysisch. Het naakte lichaam verzinnebeeld de kwetsbaarheid en de zuiverheid van het vrouwelijke dat de dood, die mannelijk is, overstijgt’, fluisterde ik haar in het oor.

Ik vond dat ik moest fluisteren omdat we in een museum waren. Ze had krullen en rook lekker. Ze trok een diepzinnige frons in haar voorhoofd en knikte begrijpend. Terwijl ik snel in mijn geheugen groef naar een interessant citaat van een dode kunstenaar om nog wat meer indruk te maken, kwam Dieter De Greef ineens naast ons staan en stelde zich voor als de artiest.

‘Ik pluk foto’s van blote vrouwen van het internet en schilder dat na’, zei hij complexloos. De vrouw keek me eerst verbaasd en vervolgens erg vuil aan, en beende verontwaardigd weg. Toen Dieter me vragend aankeek, haalde ik mijn schouders op. ‘Ze houdt waarschijnlijk meer van installaties met gestapeld hout dan van naakte vrouwen’, loog ik.