Theo Francken: ‘Tijd voor een zwarte lijst van hongerstakers’

De mensen zonder papieren die sinds eind mei in het Brusselse begijnhofkerk, de ULB en de VUB in hongerstaking waren om zo een collectieve regularisatie te bekomen hebben hun actie stopgezet. De hongerstaking leidde tot politieke hoogspanning nadat de PS ermee dreigde uit de regering te stappen als er een hongerstaker zou overlijden. Heeft de regering en dan vooral staatssecretaris Madhi deze crisis goed aangepakt? In deze aflevering van Doorbraak Radio geeft Theo Francken, kamerlid voor N-VA en voormalig staatssecretaris voor asiel en migratie, zijn analyse van de aanpak van de regering.

Einde hongerstaking, einde politieke crisis?

Na 60 dagen kwam er een einde aan de hongerstaking van de ruim 400 sans-papiers en lijkt een val van de Vivaldi-regering voorlopig van de baan. Kan de regering nu opnieuw op beide oren slapen? We kunnen niet om het feit heen dat iedere keer er een nieuwe regering aantreedt er ook een nieuwe hongerstaking begint, zegt Francken. Het is geen toeval dat dit telkens aan het begin van een nieuwe legislatuur gebeurt. ‘Extreem linkse Ngo’s en opengrenzenlobbyisten proberen op die manier de regering onder druk te zetten.’ In een Zweedse regering met meer rechtse partijen was het meteen duidelijk dat hier niet aan zou toegegeven worden, maar dat is anders in een regering met vooral linkse partijen. Doordat Ngo’s meer gehoord worden door linkse dan rechtse partijen ontstaan er spanningen binnen de regering. Linkse partijen zetten de andere regeringspartijen onder druk.

Madhi (CD&V) die als staatssecretaris voor asiel en migratie het dossier in handen had voelde de druk van de linkse regeringspartners maar hield het been stijf. CD&V is het vijfde wiel aan de wagen, dus dit zal nog gebeuren, zegt Francken. ‘De regering hangt met spuug en paktouw aan elkaar. Ongetwijfeld zal Madhi in migratiedossiers nog vaak onder druk worden gezet.’ Francken pleit ook voor een zwarte lijst van hongerstakers. ‘Er moet duidelijk gecommuniceerd worden dat wie een hongerstaking begint verblijfsrecht in België verliest.’

Valse hoop

Ondanks het feit dat Madhi geen collectieve regularisatie heeft verleend heeft hij toch geen vlekkeloos parcours afgelegd in dit dossier, zegt Francken. ‘Er werd door de Ngo’s voortdurend valse hoop gegeven aan de hongerstakers en uiteindelijk leidde dit zelfs tot een regeringscrisis.’ Bovendien werden er meer dan 50 hongerstakers opgenomen in het ziekenhuis en gingen sommigen zelfs in dorststaking. De PS veroorzaakte een regeringscrisis om dit dossier te deblokkeren, dan kan je moeilijk zeggen dat Madhi de situatie onder controle had, benadrukt Francken.

Ook de oprichting van de neutrale zone was geen voortreffelijk succes, vindt Francken. Het bestaan van de neutrale zone ging rond als een lopend vuurtje onder de vele sans-papiers in Brussel en omgeving waardoor er al snel honderden mensen opdaagden. De politieke lijn van Madhi die voet bij stuk hield zat goed, maar de aanpak van de crisis zelf niet, zegt Francken.

Voorkeursbehandeling voor hongerstakers

Francken vraagt zich af hoe het komt dat de hongerstakers plots wel bereid waren om hun collectieve eisen op te bergen, ondanks het feit dat er formeel geen toegevingen zijn gedaan. Welk akkoord is er dan uit de bus gekomen? Op drie concrete punten geeft Madhi wel degelijk voorrang aan de hongerstakers, benadrukt Francken. ‘Zijn discours is dus helemaal niet consequent.’ Ten eerste krijgen alle hongerstakers een individueel gesprek met een ambtenaar van de dienst vreemdelingenzaken wat eigenlijk niet de procedure is. Ten tweede is er normaal een woonstcontrole op adres voorzien voor mensen die een dossier tot regularisatie indienen. Het is onduidelijk of en hoe dit nu zal gebeuren. ‘Een belangrijke ontvankelijkheidsvoorwaarde geldt dus plots niet voor deze groep.’ Tot slot komt er een prioritaire behandeling van de dossiers van de hongerstakers. Je kan dit niet anders dan een voorkeursbehandeling noemen, benadrukt Francken. Andere sans-papiers, die niet meededen aan deze chantagepraktijken, worden dus benadeeld.

Een correct terugkeerbeleid

Francken heeft weinig hoop dat er nog veel zal veranderen aan het terugkeerbeleid. De regering kan geen akkoord bereiken over het creëren van meer plaats in de gesloten centra en aanpak die nu wordt gebruikt werkt gewoon niet. ‘Hoeveel coaching en bijstand je ze ook geeft, sommige mensen willen gewoon niet terug.’ Dit kost handen vol geld aan de overheid terwijl de voordelen minimaal zijn, zegt Francken. ‘De intenties van Madhi zijn zeker niet verkeerd, maar hij zit vast in een linkse regering.’

Francken blijft voorstander van het Australische migratiemodel. Wie illegaal in de Europese Unie aankomt heeft dan automatisch geen verblijfsrecht meer. ‘Steeds meer landen zijn voorstander van deze aanpak, al gaat de beweging wel traag.’

Redacteur artikel: Rani De Leeneer