Zuid-Pool in Zanzibar

De Poolse taxichauffeur heet Sebastian. Ik schat ‘m eind veertig en hij ziet eruit zoals een Pool eruit zou zien als ik ‘m zou moeten tekenen: een rond gezicht, kaal en weelderig van tatoeages voorzien. Sebastian spreekt Engels en Duits. En Pools veronderstel ik, maar ik ben bijzonder slecht geplaatst om daarover een deskundige mening te uiten vermits mijn kennis van het Pools zich beperkt tot het woord ‘tak’. Dat betekent ‘ja’ geloof ik, maar ook daarin kan ik mij vergissen.

Pools

Ik herinner me dat ik meer dan twintig jaar geleden een keertje op uitnodiging van de dienst van toerisme in een Pools skistation zat. Er was geen sneeuw, dus van skiën kwam er niks in huis. Naar de bar dan maar, waar ik in een conversatie verzeild geraakte met een lokale jongeman. In het Pools. De man vertelde zijn leven aan me in zijn moedertaal en ik antwoordde daarop vriendelijk knikkend met ‘tak, tak’, wat de man op een vreemde manier deed denken dat ik hem daadwerkelijk verstond. Hij dwaalde.

Maar terug naar mijn taxichauffeur Sebastian. Hij vertelt me dat hij Duits spreekt omdat hij jarenlang in Duitsland als autohandelaar heeft gewerkt. Maar sinds Merkel waren er veel te veel regeltjes bijgekomen, vindt hij. Terwijl hij praat stuurt hij de auto behendig over de slecht onderhouden weg, wat de man af en toe noopt een ruk aan het stuur te geven om een diepe put in het asfalt te ontwijken. Zijn gsm rinkelt en als die oplicht zie ik dat hij als welkomstscherm een grote foto van Karol Joseph Wojtyla, ook wel gekend als ‘paus Johannes Paulus II’, heeft geplaatst.

Toyota

Een koe loopt loom over de weg. Door het zijraampje van de Toyota zie ik in de verte een typische zeilbootje van hier met zijn driehoekig zeil op de zee dobberen. Ik denk dat de twee mannen aan boord aan het vissen zijn, want ze proberen iets uit het water te hijsen. Wanneer ik het raampje naar beneden laat zoemen om het tafereel beter te kunnen zien, waait me de warme buitenlucht tegemoet. Warm en vochtig, typisch voor dit land. De mannen op de boot halen een fuik boven. Kreeft of langoesten vermoed ik.

We komen aan bij het hotel dat met de voeten aan de zee ligt. In het hotelrestaurant overheerst ook weer het Pools hoor ik, met af en toe een flard Engels. Sebastian loopt mee naar binnen om en wordt door het personeel hartelijke begroet als een oude vriend. ‘Een vriend van mij is de eigenaar van dit hotel’, zegt hij.

‘Ook een Pool, uiteraard, net zoals ik uit het zuiden van Polen. Hij is nu op de vlucht voor de Poolse fiscus, dus niemand weet waar hij precies zit. Het hotel wordt intussen gerund door één van zijn zakenpartners. Hij is een bekend televisiefiguur in Polen. De kranten en de roddelbladen smullen van het verhaal en zijn zelf op zoek naar hem. Als ze hem vinden moet hij vier jaar de bak in. Immer schade’, beëindigt hij zijn betoog.

Management

Het management van het hotel is gemengd, merk ik. De jonge zwarte manager stelt zich voor als CJ. Hij spreekt perfect Engels met een licht Amerikaans accent. Het hoofd van de receptie is dan weer een Poolse jonge vrouw, terwijl alle mensen in de bediening Afrikanen zijn.

‘Toch bizar’, begin ik voorzichtig tegen Sebastian terwijl we aan de bar een mojito bestellen. Ik ben zijn laatste klant, dus hij is aan zijn eerste drankje toe. ‘Toch bizar dat hier zoveel Polen zijn. En Russen en Roemenen. Ze investeren allemaal in het toerisme hier. Dat is goed voor de lokale bevolking.’

Ik knik, maar zonder veel overtuiging. Het blijft toch bizar, zo’n Poolse taxichauffeur en een hotel vol Poolse gasten, met een Pools management, zo aan de Indische Oceaan in Zanzibar. Ook al zijn het dan Zuid-Polen.