Schaak aan de koning!

Federaal zitten de PS, CDH en Ecolo zitten in de oppositie. Die drie partijen zijn op het behoud van België gesteld. Maar als zij het ontslag van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken vragen, dan zetten zij het voortbestaan zelf van het Koninkrijk op het spel. Theo Francken is immers lid van ’s lands sterkste partij, de N-VA die over de toekomst van dat land plannen koestert die maar al te duidelijk zijn. Via het confederalisme dat de N-VA tot stand wil brengen, staat goed en wel het einde van België op het programma. Eerst wordt het Koninkrijk gevild, en dan stelt men vast dat men voortaan ook zonder zijn voortbestaan kan. Voor het welvarende Vlaanderen is het pad netjes uitgetekend: dat van een soevereine Republiek ingebed in Europa.

Het strategisch inzicht van Bart De Wever hebben we al vaker onderstreept, en hij wil zijn staatssecretaris absoluut niet laten vallen: Als men Theo Francken vraagt ontslag te geven, dan zal de N-VA zich terugtrekken uit de regering.
Eerste minister Charles Michel mag dan wel vertellen dat hij geenszins onder de indruk is van het dreigement, blijft toch dat zijn positie uiterst wankel is.

Op een ander terrein, dat van het lot van de kerncentrales, heeft de N-VA-partijleider zich eveneens gedistantieerd van de eerste minister met zijn verklaring dat het energiepact – dat Charles Michel zo snel mogelijk wil laten sluiten – een van de grote campagnethema’s moet worden bij de wetgevende verkiezingen van 2019.
Kortom, in het Zweedse huis is de vlam in de pan geslagen. Het is ongetwijfeld zo dat de N-VA, met haar koppositie in de peilingen, er vandaag alle belang bij zou hebben de stekker eruit te trekken. Inderdaad zou een regeringscrisis op dit moment enkel in vervroegde verkiezingen kunnen uitmonden, en we weten hoe gevoelig het veiligheids- en immigratiethema ligt in het Noorden.

Vervroegde verkiezingen vermijden
Vervroegde verkiezingen zouden de zeilen van de Vlaams nationalisten zeker bol zetten. Men rekent N-VA en Vlaams Belang vandaag goed voor 40% van de stemmen. In het Zuiden evenwel blijft links in de meerderheid, met een PS die opgejaagd wordt door de PTB.
Het laat zich makkelijk indenken met wat voor moeilijkheid de vorst te maken zou hebben. Het ongelukkige staatshoofd zou op zoek moeten gaan naar een onvindbare regering. België zou in een implosie kunnen verdwijnen, schreef de scherpziende François Perin in 1981, vijfentwintig jaar voor de fameuze docufictie Bye bye Belgium van de RTBF.

Een staat zonder regering is een staat die niet meer bestaat. Bij die constatatie zou het democratisch gelegitimeerde Vlaamse Parlement unilateraal de Vlaamse onafhankelijkheid kunnen uitroepen. Vlaanderen zou dan een staat worden, en een Natie is het al, zoals de preambule van het in 2012 aangenomen Handvest voor Vlaanderen stipuleert. Daartoe volstaat 50,1% van de stemmen, en we weten dat de CD&V, die in 2004 overigens een kartel vormde met de N-VA, van flamingante neigingen ver van verstoken is. Denken we maar aan de verklaring van oud-CD&V-minister Stefaan De Clerck: De band tussen nationalisme en christendemocratie zit diep verankerd in het Vlaamse dna.
In de CD&V zijn er trouwens, zoals Eric Van Rompuy, die geen gelegenheid laten voorbijgaan om zwaar uit te halen naar de regering.

Krappe maneuvreerruimte
Zoals te zien valt, is de maneuvreerruimte waar Charles Michel over beschikt zo goed als onbestaand. Ofwel behoudt hij Theo Francken, wat ook de besluiten zijn die uit het lopende onderzoek komen, en dan krijgt hij van de N-VA misschien groen licht om het energiepact tot een goed einde te brengen, ofwel blijkt dit scenario onmogelijk en dan rest hem niets meer dan zijn dirigeerstokje in te dienen. Bart De Wever is er de man niet naar om te plooien. Hij weet dat bij gelijk welke afloop hij meester blijft van het bord: schaak aan de koning!

Als België voortijdig aan zijn eind komt, stelt zich ook de kwestie van de vervanging van de vliegtuigen niet meer.
Wat we weten is dat Wallonië in een financieel onhoudbare situatie zou terechtkomen, en dat zijn enige uitweg de integratie in de Franse Republiek zou zijn, in een speciaal statuut dat in een ruime autonomie voorziet. Voor de Franse constitutionalist Didier Maus zou het perfect mogelijk zijn een speciaal hoofdstuk te schrijven “Over Wallonië…”, dat een mini-grondwet zou bevatten op maat van dit gewest.
Dan zou de Rafale door de Waalse lucht scheuren, met op de grond een leger die naam waardig!

vertaling Marc Vanfraechem