Bloedgetuigen

Hij doet dat door drie verhalen naast elkaar te plaatsen en zo de geschiedenis van de 20ste eeuw of WO II vanuit verschillende standpunten te vertellen. De verhalen op zich zijn boeiend: Jean (Johan) Martin is de zoon van een Vlaamse familie die vrijwillig naar het Oostfront trekt. Kamila is een jonge ballerina in Sint-Petersburg als de revolutie uitbreekt en beleeft later het beleg van de stad door de Duitse troepen. Ljef Sterrenberg is de zoon van een geassimileerde jood die vrijwillig naar het Rode Leger trekt, de verovering van Duitsland meemaakt en later wordt geïnterneerd in de donkerste periodes van het stalinisme.   De Boose schetst een nogal donker en deprimerend beeld van de Sovjet-Unie, zowel in de stad als in een kolchoz. Hij slaagt erin om er een Vlaams familieverhaal tegenover te plaatsen. Het schetst een beeld van de vele kleine beslissingen en overtuigingen die een ketting van reacties in gang zetten.  Bloedgetuigen is een gedurfd concept, maar het overtuigt niet. Heeft de auteur boven zijn mogelijkheden gemikt? De drie verhalen in grote delen presenteren en niet te verweven, breekt het tempo. Waarom dan geen trilogie? En dan is er nog de totaal onnodige commentaar van ‘de slettenbak van de 20ste eeuw’. De Boose wou te veel zeggen in één boek.