Brusselse logica

‘Vraag 13: wat moet je doen als Duitsland niet met je wil praten?’ Dat blijkt een belangrijk probleem voor mensen die als lobbyist aan de slag zijn het Europese Parlement. Het antwoord op de vraag is samen te vatten met: het is geen optie. Wie wat wil bereiken, moet Duitse contacten bezitten.

Chris Aalberts behandelt in vijftig vragen de logica en onlogica van ‘Brussel’. De Nederlandse correspondent van ThePostOnline trok een jaar lang naar de EU-instellingen in Brussel en Straatsburg om er de werking van de EU te observeren. Hij benadert het onderwerp als een onbevangen schooljongen. Dit is dus geen gesneden brood voor eurofielen noch voor eurosceptici. Hij antwoordt doodeerlijk waardoor hij naast de systeemfouten van de EU ook de zwakte en vaak onbekwaamheid van de eurosceptische fracties blootlegt. De vraag ‘Hoe moet het nu verder?’ staat er niet in. Maar dat was ook niet zijn doelstelling.

Vrij logisch is de Nederlandse benadering van de auteur. Daardoor blijf je als Vlaamse lezer met nog heel wat vragen zitten. De auteur stelt de vraag – nummer 47 – waarom Brussel onder lokale en regionale bestuurders zo populair is? Bij de Vlaamse partijen lijkt niemand, op het eurosceptische Vlaams Belang en de eurokritische N-VA na, de Europese Unie zelf en haar werking ter discussie te stellen. Maar je krijgt geen duidelijk antwoord met dit Nederlandse boekje. De kans is ook vrij klein dat er op een dergelijke onbevangen manier geschreven wordt vanuit België. De EU is hier een heilige koe waar je niet aan tornt. In Nederland heeft de Unie die status al een poosje verloren. Herinner u het tegenvallende referendum van 2005 over de voorgestelde Eurogrondwet.

Vast staat dat de EU-parlementsleden in een bubbel leven die toch wel een eindje verwijderd staat van het dagelijkse leven in de verschillende lidstaten. Wanneer je leest dat een invloedrijke man als Martin Schulz (toen nog parlementsvoorzitter) spreekt en handelt alsof er alleen maar EU-minnende en centrum-linkse kiezers bestaan, dan krab je toch even in je haren. Het thema? De vuchtelingencrisis. Terecht vraagt de auteur zich af: ‘Het is echter maar de vraag of de gemiddelde kiezer – ook van sociaaldemocratische huize – Schulz’ woorden steunt’. Chris Aalberts doorprikt de bubbel met zijn eenvoudige vragen en nuchtere vaststellingen. En ja, het leest ‘lekker’.