De graven van Vlaanderen. 861-1384

Niet alleen het prachtboek De Bourgondische hertogen werd vorig jaar in een nieuw kleedje gestoken. De auteur ervan, de Leuvense historicus Edward De Maesschalck, leverde een even mooi boek af met De graven van Vlaanderen. Het rijkelijk geïllustreerde boek slaagt in het in het woord vooraf vooropgestelde doel dat het ‘wil een leesbare synthese brengen van meer dan honderd jaar wetenschappelijk onderzoek rond de graven van Vlaanderen’. Bijdragen uit de 19de eeuw evenzeer als hedendaagse artikels, stukken van heemkundige kringen als van onze faculteiten Middeleeuwse Geschiedenis. En gekruid met vele eigentijdse schilderijen en miniaturen, kaarten, reconstructietekeningen, foto’s en stambomen – u wil immers de vele Boudewijnen niet verwarren, met IJzeren Arm, Schoonbaard of van Constantinopel.De graven van Vlaanderen is een typisch historisch koffietafelboek van het Davidsfonds: tot in de puntjes verzorgd. Om te lezen of om in te bladeren. Of allebei. Een synthese, waarin tal van bronnen en analyses worden samengebracht tot een leesbaar verhaal. Helder chronologisch gestructureerd én met een index, zoals het hoort. Ikzelf had graag een epiloog gelezen over de 25 opeenvolgende graven van Vlaanderen na Lodewijk van Male. Immers, ook Filips de Stoute, Karel V, en Maria-Theresia waren graaf van Vlaanderen in een ancien régime waar continuïteit het centrale element van het staatswezen uitmaakte. Misschien een idee voor een volgend boek van De Maesschalck? (KDr.)