Ana Iris Simon schreef het autobiografisch werk Feria. Daarin zet ze een stapje achteruit, bekijkt haar leven en zet vraagtekens. Simon schopt tegen de maatstaven van het huidige Spanje, kapitalisme, links elitarisme, en vrijgevochten, individualistisch en feministisch zijn. Ze schopt alle heilige huisjes van haar generatie omver, en dan begint ze te bouwen: aan een verhaal van een leven.

De cover van Feria toont waar het leven begint. Een strijdlustige kleuter kijkt je aan. Achter haar zie je een windmolen uit de streek ‘La Mancha’. Zo’n witte ronde, waar Don Quichote tegen vocht. De tijd van molens en ridders is lang voorbij.

Kermis

Net zoals de tijd van de Feria’s: de jaarmarkten en kermissen waar families van foorkramers langstrokken met snoep- en speelgoedkramen, met dieren die trucjes deden, met attracties die ‘minder bestaansrecht hebben dan ooit, omdat er tegenwoordig in ieder dorp of iedere stad een indoorspeelparadijs staat’. Vroeger was er soms kermis, nu is het leven een kermis. Of niet?

Simon haalt herinneringen op. Ze zet wat ze geleerd heeft in de school van het leven af tegen wat ze geleerd heeft op school. Op de universiteit waar ze journalistiek studeerde. Ze ontvouwt beetje bij beetje een grote rijkdom in haar familie. Een familie die leefde in het keurslijf van armoede in het (post)fascistische Spanje. Een familie waar de ene vleugel zich monotheïstisch atheïst noemt en de andere flink katholiek. Het is een familie van het uitstervende ras rondtrekkende foorkramers, die houdt van verhalen en kinderen, en waar de grootouders luidop dromen van veel nageslacht.

Droom

Een droom die jammer genoeg botst met de werkelijkheid van het nieuwe millennium waarin kinderen krijgen een al dan niet aan te vinken vakje is op je bucketlist. Je begint eraan als je er klaar voor bent om je vrijheid op te geven, wanneer het in je carrièreplanning past en je genoeg andere targets van je bucketlist behaald hebt…

Voor je het weet draai je mee in een carrousel. Niet op een kermis, maar in het leven. Een carrousel van zogenaamde vrijheden die, als je een stapje achteruit zet zoals Simon, ook blijken te bestaan uit opgedrongen waarheden. Een keurslijf dat bij een millennial als Simon stilaan jaloezie doet opborrelen om het leven dat haar ouders leidden.

Feria is zowel een pamflet als een fragmentarisch dagboek of een biografie en ook weer niet. Het is een bundeling van herinneringen, gedachtenstromen en verhalen. Een reis van een moderne Don Quichote die de windmolens van haar tijd bevecht: de reuzen van de gedicteerde keuze. Een relevante stem die de moeite is om te beluisteren.