Geen zonde van de tijd

De titel van een van de laatste hoofdstukken in Walter Grootaers’ autobiografie ‘Geen zonde van de tijd’ zegt eigenlijk alles over de auteur: ‘What you see is what you get.’ De zanger van Vlaanderens eerste echt succesvolle Nederlandstalige rockband heeft zich nooit voorgedaan als iemand die hij niet was. Zo vertelt Grootaers in zijn memoires van een bewogen maar boeiend leven.

Met ‘Ik ben geboren in West-Duitsland’, de openingszin van ‘Verliefd op Chris Lomme’ – een van de beste nummers van De Kreuners –, vertelt Grootaers met plezier over zijn jonge jaren in het land waar zijn vader beroepsmilitair was. Een onbezorgde tijd, later ook in Leopoldsburg en ten slotte in Lier, de stad van waar zijn familie afkomstig was en hij toen al wist dat hij er nooit meer weg zou gaan.

Moedertaal

Voor al wie de opkomst van Vlaamse rockgroepen in de jaren 80 van de vorige eeuw heeft meegemaakt, is het succesverhaal van De Kreuners bijzonder interessant. Zij waren de eersten, na Raymond van het Groenewoud met zijn groep Louisette die hun moedertaal durfden te gebruiken als idioom van de rockmuziek. Dat lijkt nu een evidentie; het aantal groepen en zangers in Vlaanderen die het Nederlands of hun dialect gebruiken is niet meer te tellen. Maar Grootaers bewees dat het gebruik van zijn eigen taal zich niet hoefde te beperken tot kleinkunst of schlagers, maar perfect paste in de rock-‘n-roll.

Dat het Walter Grootaers nooit heeft kunnen schelen wat anderen over hem dachten is waarschijnlijk de verklaring van het grote succes van De Kreuners. Hij wist waarom hij het deed, en hij deed dat goed. Dat werd bewezen door het niet-aflatend succes van De Kreuners, van bij hun initieel succes dat bij hun reeks comebacks telkens bevestigd werd. Geen kapsones, geen Cockney-Engels achter een donkere zonnebril, maar wel de essentie: authenticiteit die een almaar groter publiek aansprak. Bij Grootaers krijg je wat je ziet; die ingebakken attitude leverde hem en zijn groep geloofwaardigheid en een hondstrouwe aanhang op.

‘Optimisten Blues’

Zelfs als hij het heeft over zijn passage in televisieland, waar hij een paar programma’s presenteerde die niet bij iedereen in de smaak vielen, blijf je hem geloven. Hij zag het als een kans, als iets dat hij op zijn levensweg tegenkwam en dat hij met evenveel plezier deed als zijn rockcarrière en al de rest. Minder bekend, maar even interessant, is zijn passage in de Lierse politiek. Ook hier verzet hij bakens en zet hij met zijn typerende no-nonsensehouding dingen in beweging tegen oudere gewoontes en een niet altijd soepele administratie in.

Grootaers relativeert zichzelf soms wat te veel. Het lijkt erop dat hij vreest zijn lezer te zullen vervelen met verhalen over zijn emoties. Hij heeft nochtans ook op dat vlak veel meegemaakt, maar net als over zijn echtscheiding, herseninfarct, corona of de leverkanker die hij overwon, gaat hij daar weinig op in. ‘Niet kniezen!’ zei hij daarover in een Humo-interview; je hoort er zijn kenmerkende lach bij.

Hij is gewoon dankbaar omdat hij een boeiend leven heeft kunnen leven zoals hij dat wou. Doordoen, zijn eigen weg kiezen, zonder klagen en zagen. De titel van de plaat met nummers van zijn muzikale helden, die hij dit jaar uitbracht, zegt alles: ‘Optimisten Blues’. In ‘Plaats in je hart’, een bewerking van een song van Warren Zevon, durft Grootaers wel zijn emotionele kant laten zien. Over zijn pijn en de ontredderende twijfels die iedereen kent die met ziekte te maken krijgt, zingt hij ‘Mijn trein is onderweg naar waar niets meer wordt gezegd.’ Om Grootaers echt te kennen, moet je dus naar zijn liedjesteksten luisteren. Niet echt verrassend natuurlijk voor een songwriter…