Lady Ballers: geslaagde komedie over transatleten in vrouwensport

De film ‘Lady Ballers’ toont dat een conservatief Amerikaans productiehuis volwaardige films kan maken waarbij de vloer aangeveegd wordt met woke en met het transactivisme, zonder daarvan een politiek pamflet te maken.

Een uitgebluste basketbalcoach draagt zijn mannelijke tweederangsploeg op vrouwenpruiken op te zetten, om zo als transatleet officieel aan vrouwensporten te kunnen deelnemen. Aan het begin loopt alles gesmeerd en winnen de mannen van alle vrouwelijke, professionele tegenstanders. Dan gooien twijfels en tegenslagen roet in het eten.

Vernederde vrouwen

De sportvrouwen trainden jarenlang om te staan waar ze staan. De film toont tastbaar hoe zij diep vernederd worden door transatleten: niet alleen door faliekant te verliezen of in de douches hun privacy kwijt te spelen, ook door brutaal op het veld in (ook seksueel getinte) aanraking te komen met hun mannelijke tegenstanders.

Ik ben niet onverdeeld positief over de film: de respectloze over-de-top humor voelt soms te Amerikaans aan, vooral in de eerste helft. Gelukkig doet de film niet alleen aan kritiek op woke: de plotwendingen maken finaal plaats voor een positieve conclusie. Het sterkste emotionele moment speelt zich namelijk af op het puur persoonlijke: wanneer de coach het effect van zijn oneerbare ‘successen’ ziet op zijn dochter, beseft hij zijn vergissing. Zijn vaderinstinct komt naar boven en hij doet wat gedaan moet worden.

Daarbij leert de film twee belangrijke levenslessen: de schoonheid van verantwoordelijk vaderschap én de diepte van echte vrouwelijkheid – emotioneel, zonder meligheid of prekerigheid.

Winnende losers en acterende conservatieven

De initiële slogan van de coach is: ‘Winners are just losers who win.’ Dat herformuleert hij aan het einde als: ‘Winners are just losers who do what’s right.’ Kortom: feilbare mensen worstelen met problemen waar ze aanvankelijk het drama van ontkennen. Dan vinden ze er, ondanks alles, feilbare oplossingen voor.

Opmerkelijk: Jeremy Boreing, de CEO van de conservatieve nieuwssite Daily Wire, is zowel hoofdpersonage als regisseur. Alle bekende gezichten van Daily Wire hebben minstens een cameorol in de film. Wie tot het einde wacht ziet zelfs Jordan Peterson als diep fronsende psycholoog. Geen van deze personages komen misplaatst over en het toont een gezond gevoel voor zelfrelativerende humor. De ethisch-conservatieve Matt Walsh verdient een eerzame vermelding: hij speelt meer dan overtuigend een typische progressieve hippie die in letterlijk elke situatie zo woke mogelijk reageert.

De film, begin deze maand uitgekomen, blijkt toch relatief succesvol met een hoge publieksscore – 91 procent – op Rotten tomatoes, een website gespecialiseerd in filmrecensies. Zoals verwacht zwijgen professionele filmcritici de film liever dood. Hoe kijken in België? De film is niet makkelijk te vinden. Feitelijk is het werk alleen te vinden op de streamingdienst van The Daily Wire. Andere distributeurs boycotten de film.