Moorden in Dresden

Dresden, 1944-1945. De historische stad kreunt onder de bombardementen van de geallieerden. Tienduizenden Duitsers vluchtten uit het oosten voor de Rode Russen. Het Derde Rijk loopt op zijn laatste benen; Hitlers wonderwapen laat het afweten. En als klap op de vuurpijl krijgt de politie er te maken met de ene na de andere gruwelijke moord.

In De vuurstorm lanceert de Duitse thrillerauteur Frank Goldammer een nieuwe detective. Een meteen een nieuwe detectivereeks, die in eigen land en daarbuiten warm werd onthaald. Inspecteur Max Heller is allesbehalve een nationaalsocialist — af en toe vergeet hij zelfs de nazigroet— maar een sociaaldemocraat, gestaald in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog.

Philip Kerr-acoliet?

Vervang Dresden door Berlijn, en je zou je in een nieuwe historische politiethriller wanen van de vorig jaar overleden Philip Kerr. Zijn creatie Bernie Gunther had dezelfde eigenschappen, al was die veellageriger, complexer, gewapend met cynische humor. Toch wordt Goldammer vergeleken met Kerr.

Heller is een behoorlijk eendimensionaal figuur die moorden wil oplossen. Het gaat om gruwelijk verminkte vrouwenlijken die opduiken na elk luchtbombardement. Zijn SS-politiechef wil Heller temperen. Naar het einde van het boek komen we ook te weten waarom. En neen, hij is niet de sadistische seriemoordenaar waar Heller naar op zoek gaat. Eerst op eigen initiatief in het Derde Rijk, en na de ontzetting door de Sovjet-Unie, samen met de Russen.

Inferno

Zo eendimensionaal de karakters zijn in deze politiethriller, zo rijk schildert Goldammer de context van het in lichterlaaie staande Dresden. ‘Bomber Harris’ transformeert Dresden in de nacht van 13 februari 1945 in een laaiend inferno, een brandende ruïne. Het zijn de enige pagina’s die de strakke en koele schrijfstijl doorbreken. Helaas zijn het ook de enige pagina’s die echt boeien.

Ondanks het internationale succes is De vuurstorm een vrij vlak verhaal waarin de plot ontwikkeld wordt op een tiental pagina’s. Dialogen zonder diepgang, een eenvoudige verhaallijn… Frank Goldammer kan niet boeien en is in alle opzichten eerder het tegengestelde van Philip Kerr of Robert Harris dan een acoliet. Het tweede Max Heller-avontuur laat ik graag aan mij voorbijgaan.