Vijandige broeders?

Wat Mark Grammens al zestig jaar betreurt, krijgt een intelligente verklaring en omkadering in Vijandige Broeders? van de Nederlandse journalist Rob Hartmans. De klacht van Grammens is: de stugheid van sociaaldemocraten, onder invloed van marxistisch utopisme, om de gehechtheid van mensen aan hun land te erkennen als een onuitwisbaar bestanddeel van lijf en geest van het merendeel van de burgers. Dat kronkelt naar boven op de opiniebladzijden van de zelfverklaarde Vlaamse kwaliteitsbladen. Elke licentiaat die zich daar filosoof noemt, schiet op ‘den Bart’, een protofascist.De pavloviaanse reactie van links op de vaderlandsliefde is oud. Hartmans traceert die afkeer tot bij de bron: in het heilsgerichte, internationalistische verlossingssocialisme van Karl Marx. Het strakke geloof van de oligarchen van de Duitse sociaaldemocratie, verenigt in de SPD, in het internationalisme groef een kloof tussen partij en volk, en dat volk, ontworteld, ontredderd, op zoek naar een leider en respect, koos daarom massaal voor een andere vorm van het socialisme: het nationaalsocialisme, in een aantal beginselen en praktijken een tak van de socialistische boom.Vijandige Broeders? is geen geschiedenis om de geschiedenis. Hartmans ziet dezelfde volksvreemde mechaniek bij de Nederlandse PvdA, en ja kan het opentrekken naar Vlaanderen, dus bij Groen en sp.a. Tussen het antinationale discours van de Nederlandse en de Vlaamse socialisten en het succes van Pim Fortuyn, Bart De Wever en Gerolf Annemans bestaat een oorzakelijk verband.