Willem-Alexander

Willem-Alexander van Prins tot Koning berust grotendeels op interviews van de auteurs met diegenen die al een tijd met de voorgenomen abdicatie van koningin Beatrix bezig waren en met het klaarstomen van de prins tot staatshoofd. Stafleden van het koninklijk huis hebben het op feitelijke onjuistheden nagelezen. Het werk is goed geschreven en gedocumenteerd en beschrijft hoe Willem-Alexander met vallen en opstaan zich van een ietwat rebelse puber en lichtvoetige student tot ‘vader des vaderlands’ heeft ontwikkeld. Het brengt nieuwe feiten aan het licht over zijn opvoeding – waarbij zijn vader een grote rol speelde – schooltijd, studentenleven, vriendinnen, Máxima, het IOC, de geplande villa in Mozambique, Koninginnedag 2009, verhouding met de media, enz. De lectuur is bijzonder boeiend na de ook hier, allicht naar Nederlands voorbeeld, zopas in elkaar geflanste troonswisseling. Opvallend zijn: (1) het welbegrepen belang van een bindende monarchie voor gans de natie in Den Haag tegenover het partijpolitieke achterkamertjesoverleg tussen het Hof en de regeringstop in Brussel en (2) de vrij grote onverschilligheid van de gewone burger hier voor de monarchie en dit zowel ten noorden als ten zuiden van de taalgrens versus de Oranjegekte die het Nederlands vorstenhuis schraagt. Terecht overigens, want zonder Oranje zou er immers gewoon geen Nederland zijn. (TL)