Rechtvaardige rechter Jan Nolf voelt zich ‘uitgesloten’… en stapt naar de rechter

Het zit er bovenarms op in Twitterland, van veraf lijkt het op een speelplaatsruzie. Vlaams justitieminister Zuhal Demir (N-VA) had eind september de Gentse burgemeester Mathias De Clercq (Open VLD) een ‘stokende haatsmurf’ genoemd, waarna gedreven Twitteraar Jan Nolf in de tegenaanval ging. Noteer dat deze gepensioneerde vrederechter ooit zijn benoeming te danken had aan de partij van Mathias De Clercq waarin hij jongerenvoorzitter is geweest.

De tirades  van de onvermoeibare querulant Jan Nolf zinden Zuhal Demir dan weer niet, die hem blokkeerde. Voor oningewijden: Nolf kan haar Twitterberichten dan niet meer lezen en er ook niet op reageren. Dat is volgens mij haar goed recht — het gaat uiteindelijk om de account @Zu_Demir waarop ze haar eigen politieke boodschappen verspreidt —, maar slim was het misschien niet. Het leverde journalist-in-bijberoep Jan Nolf namelijk munitie op om, jawel, klacht in te dienen bij het Meldpunt Agressie van de Vlaamse Vereniging van Journalisten.

Straffer nog: de gewezen vrederechter overweegt een heuse juridische klacht tegen de Vlaamse minister van Justitie, en gewaagt in een ellenlang requisitoor van censuur en intimidatie, waarbij opvallend veel verwezen wordt naar Donald Trumps Twittergedrag. Vreemde termen toch in deze context. Censureer je iemand als je hem/haar op de sociale media uit je volgersgroep gooit? Op welk vlak zou Jan Nolf zich daardoor ‘geïntimideerd’ moeten voelen? En heeft een minister niet dezelfde rechten inzake beheer van een Twitteraccount als elke andere burger? Zelfs weldenkende proffen als Hendrik Vuye hielden het al voor bekeken met deze stalker/querulant.

BelgaImage / James Arthur Gekiere

De man om wie het allemaal begon: Mathias De Clercq (Open VLD).

Morele superrechter

De zaak staat uiteraard niet los van het links-liberale fundamentalisme waarvan Jan Nolf dagelijks blijk geeft. Twitter is voor de gepensioneerde vrederechter niet zomaar een meningenforum, maar veeleer een privé-tribunaal waarin verdicten worden uitgesproken tegen alles wat rechts staat van het centrum. Zuhal Demir behoort tot een partij die door Jan Nolf beschouwd wordt als de partij van het Ancien Régime. De Belgische staat wordt dan vermoedelijk als modern en vooruitstrevend beschouwd. Dat is een van de pot gerukte perceptie die zoals bekend de Vlaamse linkerzijde de gelegenheid geeft om een loopje te nemen met enkele kernprincipes van de democratie, zie het cordon sanitaire.

Nolf is een groot voorvechter van de tolerante samenleving, inclusie en non-discriminatie, maar zelf verdeelt hij de wereld in een goede en een slechte kant, waarbij hij uiteraard in de eerste categorie valt. Zijn zelfgekozen imago van witte ridder, op zich soms wel verdienstelijk (zoals zijn actie tegen het pluimen van mensen met schulden door deurwaarders) leidt tot een positie van orakel en morele superrechter. Dat is glad ijs, waar wel meer linkse opiniemakers door zakken: als je de geschiedenis altijd aan je kant hebt, heb je een grote vrijheid om de vijanden van de samenleving op een hoopje te gooien.

De lichte paranoia die daarmee gepaard gaat, bleek onder meer toen ik hem midden juli van dit jaar had uitgenodigd om een open brief te ondertekenen, getiteld ‘Pleidooi voor het behoud van de vrije meningcultuur’. Daarin uitten een 40-tal bekende namen uit de academische en culturele wereld, waaronder filosoof Johan Braeckman en UA-rector Herman Van Goethem, hun bezorgdheid over de opkomende woke-dictatuur en het onderdrukken van de intellectuele diversiteit onder het mom van antiracisme.

Nolf wilde de brief niet tekenen — uiteraard zijn goed recht —, maar maakte daar, weer via Twitter, een hels kabaal over: dat hij met Doorbraak niets te maken wilde hebben (terwijl de open brief een initiatief van mij persoonlijk was en ook in Knack verscheen); dat het een valstrik was van rechts om ‘vrijwilligers van dienst’ voor zijn kar te spannen; waarna hij dan ook maar meteen de initiatiefschrijvers van de Open brief met de conservatieve denker Edmund Burke (1729 – 1797) vereenzelvigde. Zoals bekend de intellectuele goeroe van N-VA-voorzitter Bart De Wever. Tja.

Ezelsbruggen

https://twitter.com/NolfJan/status/1283037640405790720

Dat alles op een hoopje gooien en een amalgaam maken van personen en visies, het extreem polariseren tussen goed en kwaad — in zijn geval links en rechts — heeft een naam: het is eigen aan complotdenken. Via het verdacht maken door associatie — een opmerkelijke strategie voor een jurist — ontstaan groteske ezelsbruggen als deze: ‘initiatiefnemer Sanctorum schrijft voor Doorbraak, waarin soms N-VA-opinies aan bod komen, waarvan de voorzitter fan is van Edmund Burke, die dan weer een vijand is van het verlichtingsdenken’.

Ergo: de ondertekenaars van de Open Brief voor het Behoud van de Vrije Meningcultuur zijn obscurante bestrijders van de verlichting. Een vermakelijk sofisme dat alleen uit de koker kan komen van een gepensioneerd vrederechter met té veel tijd, een té groot ego, en een regelrechte Twitterverslaving.

Ik haal dat voorval aan omdat het de denkwereld van nogal wat ‘progressieve’ opiniemakers typeert. Ze behoren tot de dagelijkse Twitterfolklore, hun vrouw vindt het vermoedelijk fijn dat ze een bezigheid hebben, ze hebben een vaste aanhang van volgers uit dezelfde kring, maar wezenlijk dragen ze weinig bij tot het maatschappelijk debat. Alles wordt vertaald in de aloude strijd van de witten tegen de zwarten, met zo min mogelijk nuances en zoveel mogelijk kabaal. Ja natuurlijk heeft rechts ook zijn echokamers, maar die morele zelfverheffing, ook wel deugcultuur genaamd, is toch een typische eigenschap van het linkse opinieveld.

Ach, dat zelfbeklag omwille van zogezegde uitsluiting. Zelf had ik al dikwijls naar de rechter kunnen stappen omdat de openbare omroep én de mainstream media mijn teksten en standpunten negeren. Het is part of the game, men past zijn strategie gewoon aan, en Jan Nolf kan zeker niet klagen van persbelangstelling. Anderzijds, Twitter is het parlement niet en men moet het er ook niet mee verwarren. Het is en blijft een speeltuin én de langste cafétoog ter wereld, dixit een andere geestesgenoot van Jan Nolf, Karel De Gucht. Enig gevoel voor humor kan helpen om en een ander tot zijn juiste proporties te herleiden.

Iets zegt me dat een rechter met wat meer gevoel voor relativiteit Nolfs van de pot gerukte aanklacht wegens ‘censuur’ niet zal weerhouden. Een aan te raden studiereis naar Turkije, Iran, China of Saoedi-Arabië lijkt me anderzijds nuttig om de echte betekenis van dat woord te ondervinden. Wat zuiniger zijn op sommige grote begrippen, echt, Janneman, het helpt. Eens een weekje ont-Twitteren zeker ook. Of is dat nu ook weer een verdekte poging tot censuur?