V-E-R-G-E-T-E-N is pincode nieuwe regering

Bart De Wever en Tom Van Grieken voeren het doodzieke België naar de afdeling palliatieve zorgen. Aan de ingang worden ze halt gehouden door Frank Vandenbroucke, niet de drugscoureur, maar de socialezekerheidsbricoleur. De financiële putten die begin deze eeuw gegraven werden door Franks actieve welvaartstaat van sinterklaasbeleid, worden met het zweet van deze generatie gedempt. De rode professoren Vande Lanotte en Vandenbroucke kochten in 2004 een verkiezingsoverwinning met geld van de toekomstige generaties. Nu willen ze België redden met meer recepten van cadeaus en verspilzucht. In de politiek moet je van de ene blunder naar de andere stappen om met lauwerkrans te worden aanbeden door koning en media. Ik voorspel dat Kris Peeters ooit informateur en gewaardeerd analyticus wordt.

Karel De klucht is dan weer kwaad dat Fluppe I hem niet als informateur aanstelde. Hij flaterde nochtans genoeg tijdens zijn politieke carrière om met de verheven status van gelauwerd politicus opgeleukt te worden. In zwijm van zijn Toscaanse wijn kraamde hij dan maar wat onzin uit in Het Laatste Nieuws. Notte en Reyntje zijn als de Lernaut & Hauspie van de Belgische politiek, doorgewinterde verkopers van lucht. Donderdag leverden de infor(a)mateurs een zakje lucht af aan de koning om nadien zwans uit te ademen op een persconferentie. Belangrijk nieuws was dat de formatie geen 541 dagen mag duren; de deadline ligt dus op 540 dagen. Ministers in staat van ontbinding moeten dit necrotisch land redden. Het is geen mission impossible maar een mission ridiculous.

Mega Media blust Grieks vreugdevuur

De media, VRT op kop, ondersteunen dan weer de coalitievorming van de nieuwe Vlaamse regering. Door de kiezer zat Bart De Wever wat ongemakkelijk op zijn formateursstoel. Geen nood, de sociaal-nationalistische nagel op de stoel wordt door de media verwijderd. Met ongeziene ijver werden verkozen VB’ers geïnterviewd, met als enige doel het ranzige hart van het VB bloot te leggen. Het overkwam de communisten van PVDA niet.

Van Grieken is dan misschien een goed marketeer, maar politiek-strategisch moet hij zijn kinderschoenen nog kopen. Tom had op maandagmorgen alle verkozen kandidaten moeten samenroepen en hen van mediatraining en debatfiches voorzien. Hij had de vingers van testosterontwitteraar De Winter en side-kick Van Rooy tijdelijk moeten verlammen, in plaats van op de koffie te gaan bij de koning, en Paljas te drinken met De Wever. Tom liet de bal na zondag vallen en keek toe hoe enkele superconservatieven het imagebuildingproject van de laatste vijf jaar in de verbrandingsoven kieperden.

Chimpansee van de immocratie

De nieuwsaap van Paul Gheysens liet weten dat twee fervente supporters van FC Ghelamco Antwerpen, Van Grieken en De Wever, samen een loge delen. Wouter van aan de Schelde lijkt niet te beseffen dat hij de handpop is van de Antwerpse Hanzeliga. Botox Paul sluit intussen deals met bevoorrechte Antwerpse landinvesteerders om Vlaamse bouwprojecten binnen te halen. Vastgoed is los goed op het diamanten fornuis van de immocratie.

Eigen partijzak eerst

De postcommunistische doordrammerij van Kim Jong-Mertens is niet meer welkom aan de Vlaamse onderhandelingstafel. Niet omdat De Wever ‘peut’ heeft, maar omdat hij door zijn voorraad Dafalgan was. Binnen de sikkelsekte PVDA-PTB moeten de parlementsleden maandelijks 4000 euro van hun loon afgeven aan de partijbonzen die met het geld de Red Bull-verslaving en ADHD-pillen voor Mertens en Hedebouw financiert. Hun leden   ̶  die aan het eind van hun loon nog steeds maand over hebben   ̶  moeten 5 euro per maand of 10% van hun loon in de gouden buidel van de Belgicistische oligarchen storten. Partijbullionisme van de bovenste plank zoals we dat ook in Cuba, Noord-Korea, China en Rusland kennen. Eigen partijzak eerst.

Formatie-oblivium

Na de verkiezingen kan enkel snel een regering gevormd worden als de kiezer stemt zoals de partijvoorzitters van de klassieke partijen het willen. Maar wanneer de kiezer een eigen stem blijkt te hebben, loopt het niet van een leien dakje. Dan begint het spel van het creëren van de perceptie dat beloftes worden nagekomen en ijzeren garanties voor de basisprincipes gesmeed worden. Maar daarvoor moeten de verkiezingsdebatten vergeten worden. Het raderwerk van de bovenkamers van de kiezers en media moet teruggedraaid worden van polarisering tussen partijen naar consensus. Alle beloftes moeten op de schop, en vooral uit het collectief geheugen gewist worden van de kiezers. De onrealiseerbare cadeaus moeten verdampen uit de vragenlijstjes van journalisten. En vooral, het verlies van de verkiezingen moet vervangen worden door het adagium: ‘we nemen verantwoordelijkheid in belang van het land’. De transmutatieperiode van oblivium hangt af van de electorale spagaat die de kiezer veroorzaakte. De partijen masseren intussen hun achterban, want zij weten dat de convergentie van Noord- en Zuidpool betekent dat pinguïns op het menu van ijsberen komen.