Shellenberger en de ecomodernisten nagelen een manifest op de deur van de klimaat- en milieukerk.

Klimaatverandering aanpakken, de CO2 uitstoot  verminderen, welvaart behouden en de derde wereld ontwikkelen. Het kan alleen door voor de kernenergie oplossing kiezen. Dat is de boodschap die Michael Shellenberger meebracht naar de V-dag van de N-VA.

Redding voor energiezondaars

Er was ooit een Eden, een paradijs, een staat van genade en eenheid van de mens met de natuur. Maar door onze dorst naar wetenschap en onze onophoudelijke drang om van de boom der kennis te eten en onze levens alsmaar verder te verbeteren en te ontwikkelen, hebben wij zonden begaan. Zo riepen we dus doem af over de mensheid, de planeet en het klimaat. Wij zijn allemaal energiezondaars en aldus gedoemd. Tenzij we redding zoeken.

Die redding noemen ze duurzaamheid. Duurzaamheid nastreven is volgens de klimaat- en milieukerk de enige mogelijke redding. Biologisch en pesticidenvrij voedsel is de communiehostie die de juiste mensen, met de juiste overtuiging en geloof tot zich nemen. Nucleaire energie, fossiele brandstoffen, grote moderne landbouw, economische vooruitgang — kortom alles wat de mensheid de voorbije eeuw rijker en welvarender maakte dan ooit in de geschiedenis — zijn de duivels die moeten worden uitgedreven en bestreden. Een compromis is niet mogelijk.

Milieuactivisten zoals Greenpeace hebben blijkbaar de blauwdruk voor de ideale maatschappij. Al wie dat betwist is een ontkenner, flat-earther, maanlandingsontkenner, creationist of het zijn mensen die lijden aan het Dunning-Kruger effect. De wetenschap is er immers uit en het debat is gesloten. Er is geen middenweg. Niet het debat wordt gezocht met wie ook maar 1% afwijkt van het ideaal, maar de vernietiging van die persoon of beweging zelf zal worden nagestreefd.

Uitgetreden ecologisten

Dit soort van geloof was jarenlang de leidraad voor milieubewegingen, maar toen kwamen de ecomodernisten. De ecomodernisten zijn uitgetreden (afvalligen) ecologisten uit de klimaat- en milieukerk. Ze nagelden een manifest op de deur van die kerk, zoals Maarten Luther 500 jaar geleden zijn 95 stellingen en kritiek aan Rome aan de slotkapel van Wittenberg nagelde. Ja, zo belangrijk is dat manifest.

Eén van de originele grondleggers van dat manifest was te gast op een N-VA V-dag: Michael Shellenberger. Ik sprak met hem af in hotel Warwick te Brussel. Wij volgen elkaar al jaren op twitter. Ook schreef ik al eens een artikel in Doorbraak, waarin ik zijn inzichten bundelde.

Ik ken Shellenbergers inzichten en overtuigingen als mijn eigen broekzak. Het zou dan ook onkies van me zijn om een soort van nep-interview te houden en dit klakkeloos over te typen. Daar moet ik hem niet voor ontmoeten, dat had ik ook zo kunnen schrijven. Een verslag van zijn eerste doortocht in ons land, leek mij dus zinvoller.

Gekleurde berichtgeving

Wij gingen iets eten, maakten een lange wandeling door Brussel en ondertussen praatten we over ecomodernisme, politiek, klimaat, energie en onze families, wat we doen, hoe we leven en wat onze verwachtingen zijn. Het ging ook over de media, en daar was een goede reden voor.

De dag dat hij aankwam in Brussel stond er ’s avonds bij Het Laatste Nieuws al een artikel online. Dat begon zo: ‘De omstreden Amerikaan Michael Shellenberger (47) is morgen de belangrijkste spreker op het verkiezingscongres van N-VA’.

Omstreden, harde standpunten, ijdel, hij goochelt met cijfers, hij zuigt niet-verifieerbare cijfers uit zijn duim… dus zal hij wel een succesnummer worden op het N-VA-congres. Ergo: N-VA-stemmers zijn niet te vertrouwen en ook nog eens dom. Zo framet journaliste Lieve van Bastelaere bewust met enkele gericht gekozen woorden Michael Shellenberger en de N-VA kiezers. De toon was meteen gezet.

Niet dat Shellenberger erg was geschrokken van dergelijke gekleurde en niet objectieve berichtgeving. Dat was hij wel gewoon, maar zou de teneur in elk artikel dezelfde zijn? Hij gebruikt juist wel bronnen en zegt er bij waar de cijfers en feiten die hij gebruikt kunnen worden geverifieerd. Dat ijdele klopt wel zei hij, hij knipt zelfs zijn eigen haar, zo ijdel is hij dus.

Framing als klimaatontkenner

Ik stelde hem niet meteen gerust en vertelde hem onverbloemd de waarheid. Het zal nog veel erger worden en de teneur zal overal dezelfde zijn. Dat kon hij moeilijk geloven. Ik voorspelde op dat moment dat ze hem als klimaatontkenner zouden framen. U zal het zien. En jawel, op de Zevende Dag kwam die onvermijdelijke opmerking van Lieven Verstraete himself.

Twitter onplofte van verontwaardiging. Onze bekende Belgische ecomodernisten, die zo fel tekeer gaan tegen die klimaatsceptici en lauwwarmers, beseften plots dat ze ook slachtoffer van framing en onterechte name-calling — om maar te zwijgen over flagrante leugens — kunnen worden.

Nochtans, dat hadden ze kunnen weten. Roger Pielke, één van de originele 18 ondertekenaars van het ecomodernisme manifest en absoluut geen klimaatontkenner, kreeg toch precies dat label opgespeld van de klimaatalarmisten. Hij verloor er zijn job door bij de website 538. En eens je het etiket van klimaatontkenner opgeplakt krijgt, is het moeilijk om daar vanaf te geraken. Ondergetekende kan erover meespreken.

Verdeel en heers

Shellenberger was wellicht veel radicaler in het begin en feller tegen die zogezegde klimaatontkenners. Maar praktisch gezien is dit een verdeel-en-heersstrategie die klimaatalarmisten (lees: anti-nuleaire activisten) van onder andere Greenpeace succesvol toepassen. Sceptici of lauwwarmers zoals Matt Ridley of Greenpeace-stichter Patrick Moore zijn immers pro-nucleaire medestanders. Ze zijn ook voor moderne landbouw, golden rice en ggo-oplossingen.

Laat dit een les zijn voor al wie zich ecomodernist noemt, maar niet verder komt dan binair denken als het over klimaatverandering gaat. Ze verliezen zich in onnnodige debatten met sceptici, in wie ze een medestander hebben voor een ecomodernistische politiek en oplossing. Wie dat niet kan, is geen deel van een oplossing, maar deel van het probleem.

Ecomodernisten die mordicus die sceptici en lauwwarmers onophoudelijk blijven opzoeken om ze dan uit te schelden voor klimaatontkenners verzwakken de positie van de beweging. De ‘name-calling’ is ‘just noise’, vertrouwde Shellenberger me toe. Er waren veel belangrijkere problemen in de wereld dan het klimaatprobleem (wat ook Bjorn Lomborg zegt). Bovendien erkent men intussen ook de positieve bijwerking van meer CO2 in onze atmosfeer, omdat dit op 30 jaar tijd een groen continent bij creëerde. Maar ook dat zullen eco-alarmisten als iets negatief voorstellen. Want kanker genezen, dat maakt oncologen werkloos. Zoiets dus.

De cijfers zijn binnen

Voor Michael Shellenberger is het nochtans allemaal duidelijk wat betreft nucleair. De cijfers zijn immers binnen. Hoe kan je die nog in vraag stellen? Er zijn de experimenten die in het echte leven zijn gevoerd, en nucleair komt er uit als de beste, veiligste en meest betrouwbare oplossing. Bovendien kan die snel kan worden gebouwd. Op zes tot tien jaar kan je een volledige capaciteit voor België bouwen, zoals het Barakah project in VEA al aantoonde. Dat is onmogelijk met hernieuwbare energie.

Hij vergelijkt Duitsland met de energiewende en de 580 miljard investeringen in hun hernieuwbare maar inherent onbetrouwbare energie uit windmolens en zonnepanelen. Vergelijk dit met Frankrijk. In Frankrijk kost elektriciteit 50% minder dan in Duitsland, de Fransen stoten ook nog eens 10 maal minder CO2 uit dan Duitsland.

Nadat Frankrijk 30 miljard investeerde in hernieuwbare energie gingen de prijzen voor elektriciteit omhoog voor de burgers. Overal waar men de hernieuwbare energiekaart trekt, gaan de prijzen voor de consument de hoogte in, verhoog je de CO2 uitstoot en krijg je meer black-outs. Waarom ziet men dat niet gewoon in, vraagt Shellenberger zich af.

Nooit in de geschiedenis van de mensheid is er teruggegrepen naar een slechtere en inefficiëntere energieopwekking. Dat alleen al zou een belletje moeten doen rinkelen. We komen van hernieuwbare energie, daar naar terug gaan is welvaart en milieu vernietigen, aldus Shellenberger.

Verzekeringen, veiligheid en afvalfetisj

Ook die opmerkingen altijd weer over de niet-verzekerbaarheid is Shellenberger beu. Natuurlijk zijn ze verzekerd die centrales.

Het afval probleem is nog zo een fetisj van nucleaire tegenstanders. Maar daar is nog nooit ook maar één persoon aan gestorven of zelfs maar gewond door geraakt. Het afval staat daar maar te wachten om geborgen te worden. Of om hergebruikt te worden in de nieuwste generatie nucleaire reactoren. Het is hernieuwbare brandstof voor de toekomst, zegt milieuactivist Stewart Brand in de documentairePandora’s Promise. Het neemt bovendien amper plaats in. Het is het enige afval dat we volledig kunnen controleren. De angst is dus volledig ongegrond.

Die opmerkingen dat terroristen ook maar iets zouden kunnen aanvangen met dat nucleair afval, is voor hem een onbegrijpelijke opmerking. Daar schreef hij immers al uitgebreid een stuk over. De enige terroristen die tot nu toe een aanslag pleegden op een nucleaire centrale waren groenen. Meer nog, het was eigenlijk één van de Cellules Communistes Combatants die in 1983 een aantal raketten naar een Zwitserse nucleaire centrale afvuurde.  Zonder gevolg trouwens voor de nucleaire reactor. De man (Chaïm Nissim) werd niet gepakt en werd dan maar groen verkozene. Hij is inmiddels overleden.

Groene experts

Na de doortocht van Shellenberger was het dan ook alle hens aan dek om toch maar die omstreden Amerikaan zijn cijfers te weerleggen. Experts maken brandhout van voorstel op N-VA congres. ‘Nieuwe kerncentrales? Volksverlakkerij’. Aldus deze experten. Wat het artikel er niet bij zegt, is dat al deze experten of op groene kabinetten werkten of op lijsten stonden van groen bij de verkiezingen (Polfliet, Verbruggen en Wijns) en Vingerhoets werkt bij Energyville, een cadeau van Ingrid Lietens sp-a aan Limburg. Het autoriteitsargument waarmee de media daar willen uitpakken, is dan plots heel wat minder geloofwaardig. Dus zetten ze dat er gewoon niet bij. Zo gaat het in onze media, en dat mag verontrusten.