Squid Game spreidt tentakels uit tot in China

De  Zuid Koreaanse Netflix-reeks ‘Squid Game’ is flink op weg om razendsnel een wereldwijde hype te worden. Ook in de Volksrepubliek China. In zoverre zelfs dat Janh Ha-sung, de Zuids-Koreaanse ambassadeur in Peking het nodig vond officieel bij de Chinese autoriteiten te klagen over grootscheepse piraterij-praktijken en het illegaal streamen van de reeks. Volgens de ambassadeur zijn de illegale praktijken zo massaal en zo alarmerend dat hij gevraagd heeft ertegen actie te ondernemen.

Dystopische wereld

‘Onze inschatting is dat ‘Squid Game’, dat wereldwijd aan populariteit wint, illegaal wordt verspreid op minstens 60 streaminglocaties in de Volksrepbliek China’, vertelde Jang op 6 oktober via een videolink op een vergadering van de Commissie voor Buitenlandse Zaken en Eenwording van de Nationale Assemblee volgens het Zuid-Koreaanse persagentschap Yonhap en Agence France Presse.

Voor het geval u nog niet mee bent: ‘Squid Game’ heeft sinds de lancering vorige maand meer dan 100 miljoen fans over de hele wereld verzameld, zei Netflix via zijn Twitter-account, waardoor het de populairste lancering ooit van het platform is. Deze voorlopig uit negen afleveringen bestaande serie, bedacht en geregisseerd door Hwang Dong-hyuk,  speelt zich af in een dystopische wereld waarin 456 meestal berooide en gemarginaliseerde mensen een vreemde uitnodiging accepteren om het  tegen elkaar op te nemen in traditionele kinderspelen waar enorme geldprijzen wachten op de winnaars. Maar de spelen eindigen met een macabere wending: de verliezende spelers worden op gruwelijke wijze ter dood gebracht.

Een flink pak slaag

‘Squid Game’ dat poneert een eigentijdse allegorie te zijn over de extreme en moordende onderlinge competitie van de moderne mens in de kapitalistische samenleving kende meteen succes. Twee weken na de lancering op 17 september was het in 90 landen de meest bekeken Netflixserie van dat ogenblik. Ondanks het feit dat de reeks vooral door het bloederige karakter bestemd is voor kijkers vanaf 16 jaar waren er her en der al klachten.

Verschillende scholen uitten richting de ouders hun bezorgdheid over het feit dat  jongere kinderen met de serie geconfronteerd werden, nadat men constateerde dat spellen uit de serie op het schoolplein gespeeld werden. Een basisschool in het Waalse  Erquelinnes haalde het nieuws doordat verliezers van het, uit de serie nagespeelde spel 1-2-3 piano, van de andere spelers een flink pak slaag hadden  gekregen…

Chinese censuur

En ook in de Volksrepubliek China blijkt ‘Squid Game’ goed op weg om er een onwaarschijnlijke populariteit te genieten. Wat op zich verwonderlijk is want Netflix heeft momenteel geen dienst beschikbaar achter de Grote Firewall van door de Chinese Communistische Partij (CCP-) op poten gezette internetcensuur. Bovendien is in het Rijk van Xi Jinping  de distributie van nieuwe buitenlandse films en tv-drama’s de facto verboden zonder voorafgaande goedkeuring door de heersende censoren van de CCP.

De pro-regime krant South China Morning Post uit Hong Kong liet bovendien duidelijk  verstaan dat ‘Squid Game’ waarschijnlijk nooit zal worden goedgekeurd door Chinese censoren vanwege het aangekaarte thema van de sociale ongelijkheid en de behoorlijk verontrustende scènes van grafisch en erg expliciet geweld.

Dit alles belet echter  blijkbaar niet dat dat er massaal illegale kopieën circuleren en dat de serie illegaal wordt gestreamd. Ondertussen waren de Chinese fabrikanten, berucht om hun namaakproducten, er blijkbaar als de kippen bij om zonder goedgekeurde licenties de felroze uniformen en vreemde maskers te produceren die de bewakers in ‘Squid Game’ drage. De aangeboden replica’s vliegen als zoete broodjes de deur uit op  Taobao, een aan de Chinese internetgigant Alibaba gelinkte online marktplaats.

Vrij van ‘verwijfde’ mannen

Maar er is meer aan de hand. Net zoals in het Westen wordt ‘Squid Game’ intussen ook in China nagespeeld. In Shanghai vormde zich vorige week een menigte in een eetcafé dat ‘dalgona’ verkocht – de knapperige suikerspin die in een aflevering te zien is – met klanten die zich verzamelden bij het bord met het thema ‘Squid Game’ om foto’s te maken, meldde Agence France Presse. Nadat ze het snoep hadden gekocht, filmden sommige mensen hun poging tot een uitdaging uit de serie, waarbij deelnemers vormen uit de snack proberen te snijden zonder deze te kraken.

Het massaal illegaal verspreiden van de Zuid-Koreaanse succesreeks komt uitgerekend op een ogenblik dat er in de Volksrepubliek China tal van nieuwe media-richtlijnen werden uitgevaardigd die onder meer vereisen dat inhoud die in China wordt getoond, gevuld moet zijn met revolutionaire ijver en positieve energie, en vrij moet zijn van bijvoorbeeld ‘ verwijfde mannen’ of ‘immoraliteit’.  Censuurvoorschriften en beperkingen die perfect kaderen in Xi Jinpings’ campagne  voor ‘nationale verjonging’, waarbij hij de ideologische controle over onderwijs, de media, het bedrijfsleven, de cultuur en de religie aanscherpt.

Charmeoffensief

Dat er ook ideologische aspecten aan het hele  ‘Squid Game’-verhaal zitten wordt alvast in Seoel bevestigd. Daar kadert men het -onverwachte- succes van de serie binnen de ‘soft power’-strategie van Zuid-Korea om via populaire cultuur internationale erkenning te verwerven. Recente voorbeelden hiervan zijn klappers als PSY’s Gangnam Style, de K-popbands zoals BTS en de met een Oscar bekroonde film ‘Parasite’.

Het regime in Peking dat tevergeefs al enkele jaren via ‘soft power’ onder meer door de CCP gesteunde Confucius-instituten voor taalonderwijs pogingen doet om haar invloed te verspreiden, kijkt met lede ogen naar de Zuid-Koreaanse successen. Zij zijn het product van de doelbewuste Zuid-Koreaanse soft power-politiek die sinds 1997 in zwang is. Toen werden, met de voor Seoel kenschetsende strakke coördinerende hand, de voorwaarden gecreëerd voor de huidige successen. Een charmeoffensief als strategie waarvan oog voor innovatief talent, een sterk bedrijfsgerichte cultuur, een hiermee gepaard gaande ontwikkelingsstrategie en niet te vergeten de nodige overheidssteun,  de belangrijkste factoren zijn.

Daar waar Seoel wél slaagt in hun ‘soft power’-verhaal, lijkt dit voor Peking maar niet te lukken.  Het heeft er veel van weg dat dit besef intussen zelfs tot bij de top van het regime is doordrongen. En dat men, getuige de recente incidenten en spanningen in onder meer de Zuid-Chinese Zee en de Straat van Taiwan, meer en meer afstapt van de ‘soft power’-strategieën om zich te focussen op een ‘hard power’ -concept. Een evolutie die in de regio met argusogen en groeiende ongerustheid wordt gevolgd…